Je hebt van die games die meer voor je zijn dan een spel. Games die je raken, iets met je doen. De eerste Metal Gear Solid deed dat voor mij; momenten die ik nu nog steeds kan herinneren. Nog steeds bij me draag. Het was de start met mijn liefde voor deze serie.
Inmiddels zijn we vele jaren en behoorlijk wat games in deze franchise verder. Ik genoot van Sons of Liberty, zag de serie tot een hoogtepunt komen in Snake Eater, pinkte een traantje weg bij Guns of the Patriots en was weggeblazen bij The Phantom Pain. Ik heb het geluk, nee, de eer gehad om de man achter de game, Hideo Kojima, tot twee keer toe te mogen ontmoeten. Ontmoetingen die, net zoals zijn games, een grote indruk op me achter hebben gelaten. Metal Gear behoort dan ook tot mijn favorieten. Maar nadat Kojima vorig jaar deel vijf afleverde en weg ging bij Konami (de redenen daarvan nog steeds gehuld in mysterie), hield ik mijn hart vast. De rechten op deze franchise lagen immers niet meer bij haar schepper, maar bij Konami.
Nee, het hoeft niet erg te zijn. Een game die ineens door een andere studio gemaakt wordt zien we vaker. Denk aan The Coalition met Gears of War, 343 Industries en wat ze doen met Halo, of zelfs Rockstar die Max Payne overnam. Maar hier ligt het net wat anders. Metal Gear is Kojima. Zijn invloed is altijd tastbaar geweest in de game: zijn passie voor perfectionisme, het gaan tot het uiterste om een zo goed mogelijk product af te leveren, maar ook de manier waarop hij dingen in beeld bracht. Onderschat niet hoeveel invloed één persoon kan hebben op een game. Wanneer je kijkt naar de (vele) cutscenes die de games rijk zijn weet je dat Kojima een stijl heeft, gecombineerd met een passie voor regisseren. Hij is een visuele verhalenverteller. En als dat element dan weg valt, dan heb je als Konami zijnde gigantische schoenen om te vullen. Een haast onmogelijke taak, zou je denken.
Blijkbaar niet, moet Konami gedacht hebben. Nog geen jaar na Metal Gear Solid 5 kondigen ze doodleuk Metal Gear Survive aan. De eerste game sinds het vertrek van Kojima heeft niet op zich laten wachten. Meteen bij de aankondiging van het spel, wat tijdens de Gamescom gebeurde, had ik een nare smaak in mijn mond. Iets klopt hier niet. Dit kan toch niet. Toch niet zo snel?
Wanneer Snake na Ground Zero Mother Base achterlaat en ziet hoe zijn droom letterlijk in rook op gaat, vervolgt Survive niet zijn verhaal, maar focust het zich op een soldaat die achter moet blijven. Met een zekere dood voor ogen, een vlammenzee, lijkt er geen redding mogelijk. Totdat er een mysterieus zwart gat verschijnt en hem, inclusief enkele anderen, opzuigt naar een andere dimensie. Daar, met drie andere (spelers) is het aan hem om terug naar huis te keren. Moet ‘ie wel zien te overleven tussen alle geïnfecteerden die daar zitten. Klinkt dit jou ook typisch Metal Gear in de oren? Juist. Mij ook niet.
De presentatie die ik kreeg was niet veel meer dan de trailer van de game. Even werd stilgestaan bij het feit dat dit echt een coöperatieve game gaat worden en dat er stealth-elementen in gaan zitten. Dat was het. We mochten geen vragen stellen. Sterker nog, er werd om feedback gevraagd. Direct aan ons, feedback over een game die we niet konden zien. Feedback rondom een titel die zo ver afstaat van wat Metal Gear is dat er op internet bijzonder negatief op gereageerd is. En zo ook op de Gamescom. Steeds kwam het gevoel naar boven dat dit origineel geen Metal Gear was. Dat het een compleet losstaand spel was waarbij besloten werd om de Metal Gear-franchise er overheen te gooien. Want Konami had die toch liggen en Kojima had er niets meer over te zeggen.
Uiteraard weet ik niet of dit echt zo is, maar dat ze een jaar na The Phantom Pain al een nieuwe titel tonen, waar niks van gezien mag worden, waar geen vragen over gesteld mogen worden en waarvan de ontwikkelaars op zoek zijn naar feedback spreekt boekdelen. Als grote liefhebber van de serie voel ik me, na wat ik heb gezien, totaal niet serieus genomen. Kojima, Ik mis je nu al.
