Online multiplayer is dé manier van gamen op dit moment. Of het nu FIFA, Call of Duty, World of Warcraft of een ander spel is dat via internet gespeeld wordt; het is populair. Een paar jaar geleden leek het er zelfs op alsof het definitief gedaan was met singleplayer-avonturen, al is die manier van spelen bezig aan een comeback. Er is echter nóg een manier van gamen die bijna op sterven na dood is – tot groot verdriet van velen. Met 1-2-Switch wil Nintendo de interesse voor couch-multiplayer weer aanwakkeren.
Natuurlijk heeft Nintendo sowieso al een imago als aanbieder van partygames, maar met 1-2-Switch wil het bedrijf nóg meer hameren op het samen spelen. En dan niet op het naast elkaar op de bank zitten terwijl je naar dezelfde TV kijkt, maar nog een stapje verder. Een van de eerste dingen die de game weergeeft als je hem opstart, is dat je elkaar tijdens het spelen aan moet kijken. Elkaar ja, want 1-2-Switch is een multiplayer-only game. Bij het zien van die melding kregen we wel een beetje een awkward gevoel. Een beetje vergelijkbaar met dat je je lieve oma een kus moet geven, maar je daar niet helemaal lekker bij voelt omdat ze een moedervlek op haar kin heeft waar van die dikke, zwarte haren uit groeien. Gelukkig bleek ook hierbij: het valt allemaal wel mee. Sterker nog, het elkaar aankijken tijdens het spelen werkt best goed.
https://www.youtube.com/watch?v=j7p47TOmicQ
De kwaliteit van de in totaal 28 minigames is wisselend. Overduidelijke topper is het raden van hoe veel knikkers er zogenaamd binnenin de Joy-Con controller die je vast hebt zitten. De nieuwe HD Rumble functie zorgt ervoor dat het echt net lijkt of er knikkers in je controller heen en weer rollen. Technisch zeer indrukwekkend. Andere leuke minigames zijn bijvoorbeeld het zo snel mogelijk ‘neerschieten’ (lees: richten en op een knop drukken) van je tegenstander, het kraken van een kluis (door goed te letten op door geluid en trillingen in de Joy-Con), tafeltennis en een zwaardgevecht. Echter zijn er ook saaie, soms zelfs achterlijke minigames. We vragen ons bijvoorbeeld af wat het voor zin heeft om je Joy-Con zo stil mogelijk te laten liggen om zo zogenaamd zen te worden. Of het neerleggen van de controller en hem zo snel mogelijk oppakken alsof je een rinkelende telefoon opneemt. Daar zit totaal geen fun in. Uitzondering op die regel is virtueel koeienmelken. Dat is wel zó belachelijk dat het toch nog leuk wordt.
De reden daarvoor is voornamelijk terug te vinden in dat ene zinnetje. ‘Kijk elkaar aan tijdens het spelen’. Je moet even door de ongemakkelijkheid heen, maar het biedt wel meer interactie met diegene waartegen je speelt dan bij multiplayergames waarbij je samen naar een scherm zit te staren. Het kijken naar hoe je tegenspeler een virtuele koe aan het melken is, is gewoon ronduit hilarisch. Ook bij tafeltennis loont het om niet naar het scherm te kijken (daar is toch niks boeiends te zien) maar naar je tegenstander te kijken en te luisteren naar het stuiteren van het virtuele tafeltennisballetje zodat je op het juiste moment terug kunt staan. Bij een spel als Quick Draw, waarbij je je tegenspeler ‘neerschiet’, wordt je aandacht echter toch onbewust naar het scherm getrokken, gewoon omdat het awkward is en blijft om iemand zwijgend in de ogen te kijken. Dat geldt overigens voor het grote merendeel van de speelbare minigames.
https://www.youtube.com/watch?v=4GpC5PZnSiw
Ondanks dat 28 geen verkeerd aantal minigames is, valt 1-2-Switch als totaalpakket toch een beetje tegen. Je telt (over het algemeen) vijftig euro neer voor een spel waarvan je alle minigames binnen twee uur echt wel gezien hebt. Voor de speelsessies daarna blijft er nog een handjevol van over dat het aardig doet op een avondje met vrienden, maar een groot gedeelte is helaas (niet boeiende) techdemo of niet interessant genoeg om vaker te spelen. Overigens moet wel gezegd worden dat de presentatie prima in elkaar zit; iedere minigame wordt gepresenteerd aan de hand van live-action introfilmpjes die er stuk voor stuk zeer gelikt en goed geproduceerd uitzien. De algemene vibe die die filmpjes uitstralen doen erg denken aan Wii Sports, wat aangeeft dat Nintendo met 1-2-Switch vooral non-gamers aan lijkt te willen spreken. Je kunt je echter afvragen of die groep er niet vanuit gaat dat een game als deze gewoon boxed bij iedere Switch-console zou zitten, wat ook eigenlijk gewoon zo had moeten zijn.
1-2-Switch had net als Wii Sports en Nintendoland gewoon gratis bij de Switch geleverd moeten worden. Punt. Het is vooral een collectie van techdemo’s, waarvan een aantal oprecht leuk en/of interessant is om te spelen, maar niet ’50 euro-leuk’. Het zou mooi zijn als het aankoopbedrag wat verder gerechtvaardigd wordt door een uitbreiding van het aantal minigames via DLC, maar we vrezen dat dat valse hoop is. Op feestjes blijft 1-2-Switch echter een aardige titel om, naast het aankomende Mario Kart 8 Deluxe, tevoorschijn te halen.
