Weet je wat het meest toffe is aan de gehele Star Wars franchise? Het kan zich opsplitsen in alle genres. Je hebt boeken die zich richten op romantiek in het universum van ome Lucas, je hebt films die de avonturen van een jonge boer laten zien. Maar je hebt ook games die je strategisch aan het werk zetten, boeken die kleine kinderen korte verhalen vertellen voor het slapen gaan. En ja, er is zelfs een car combat-titel in het universum. Hoewel Demolotion nooit een succes is geworden, staan we graag even stil bij deze titel van LucasArts.
Wat heb ik genoten toen Star Wars Demolition in 2000 verscheen. De game, die ons het tegen elkaar op liet nemen met de grootste voertuigen uit de Star Wars Saga, bracht vele avonden plezier naar huize van Dun. De actievolle momenten, de uitdagingen wanneer je met vrienden zat te spelen. Het was fantastisch. Maar maakte het van Demolition ook een goede game? Nee. Totaal niet zelfs. Het idee achter de titel is geweldig: neem een spel als Twisted Metal en gooi er een Star Wars-sausje overheen. Wat overblijft zijn voertuigen zoals de AT-ST, de landspeeder, Snowspeeder en zelfs een tank uit Episode I. In omgevingen die duidelijk uit de films komen neem je het op tegen de A.I. of tegen een vriend. En dat is hilarisch.
er zijn geen afbeeldingen gevonden
Een spel hoeft niet sterk te zijn om leuk te zijn. Natuurlijk, Demolition had z’n goede kanten. Als groot fan van de Star Wars Saga was het fantastisch om al die voertuigen onder de knoppen te hebben en te kijken welke het nu af ging leggen tegen een ander. Is een snowspeeder sterker dan een AT-ST? Demolition gaf het antwoord. Het verhaal vertelde over hoe Jabba the Hutt de podraces verboden had. Een gevaarlijke sport die vaker dan eens het leven kostte van een participant. In plaats daarvan liet hij ze in bewapende voertuigen stappen om elkaar overhoop te schieten. Veel minder gevaarlijk, uiteraard. Deze gevechten vinden zich steeds plaats in afgebakende arena’s door de gehele galaxy. Denk dus aan gevechten op Hoth, op de Death Star en op Tatooine.
Het grootste gedeelte van het spel speel je in de Tournament mode, waarin je door levels heen kon vechten om zo steeds meer credits te verdienen. Uiteraard was het zaak om geheime dingen vrij te spelen, denk aan nieuwe voertuigen, levels en meer. Daarnaast was het leuk om de deathmatches te spelen met vrienden, coöperatief met ze aan de slag te gaan of in ‘hunt-a-droid’ verschillende droids naar de eeuwige schroothopen kon helpen met je lasers. In je missie om de kampioen van Jabba te worden was het zaak om de voertuigen te leren kennen. Je power meters, welke gelinkt waren aan normale en speciale wapens, liepen langzaam vol om totale chaos te veroorzaken. Proton torpedo’s, homing missiles, thermal detonators en een heuse tractor beam stonden voor je klaar. De balans was soms ver te zoeken, maar nogmaals: leuk was het wel.
Tof was dat je voertuigen daadwerkelijk konden beschadigen. Kreeg je tank veel klappen te verduren? Dan begon hij te branden en te roken. Hoewel dit nu klinkt alsof het de normaalste zaak van de wereld is, was het in de tijd van de PlayStation verdomd indrukwekkend. Grafisch was de game dat echter verre van. Fletse graphics verschenen op je scherm en ik kan me nog herinneren dat de game bizar lange laadtijden had. Ook was het in multiplayer lastig om te spelen wanneer de beelden boven elkaar stonden. Geen overzicht, geen idee wat er gebeurde. Slimmer was om de beelden van de spelers naast elkaar te zetten. Een vreemde oplossing voor iets wat geen fout mag zijn.
er zijn geen afbeeldingen gevonden
Hulde wil ik wel geven waar het gegeven mag worden. De levels waren op en top Star Wars. Door een enkele frame te zien wist je meteen waar je in het universum was, op welke planeet en welke mogelijke gevaren dit met zich mee kon brengen. Op de Death Star was het slim om uit te kijken voor het gigantische kanon, op Yavin 4 kon een vallend rotsblok je zo pletten. De dood loerde echter niet alleen bij de tegenstanders, maar ook in het design. Nogmaals, in 2000 was dit niet zo vanzelfsprekend als nu. Op het vlak van de audio is Demoliton geweldig. Uiteraard klinkt elke blaster zoals hoort, maakt elk voertuig zijn authentieke geluid en was de soundtrack van John Williams soms aanwezig. Op andere momenten, waar nieuwe muziek tevoorschijn kwam, wilde je meteen Williams weer horen.
Star Wars Demolition was geen goede game. Het kan goed zijn dat je nooit van de titel gehoord hebt. In dat geval raad ik je niet aan om terug in de tijd te gaan, je PlayStation of Dreamcast af te stoffen en het spel te gaan spelen. Er is heel veel beters te verkrijgen. Demolition wist op sommige plekken de juiste snaar te raken, maar liet te vaak diezelfde snaart springen. Toch was het behoorlijk leuk om te spelen. Als dat zo is, is het dan eigenlijk wel een slechte game?
In samenwerking met DeathStar.nl
