Hoewel Galactic Battlegrounds een puike RTS was, wist Star Wars bij de fans van dit genre vooral meer kapot te maken dan goed te doen. Met Rebellion en Force Commander in het achterhoofd, was er genoeg rotzooi hun kant op gekomen. Toch probeerde Petroglyph, een studio die ontstond uit veel ex-Westwood medewerkers (bekend van Command & Conquer) het nog een keer. Het resultaat was niet verkeerd.
Wat Petroglyph meteen goed deed is het benadrukken van wat Star Wars in het eerste opzicht cool wist te maken. De grote legers, de vele voertuigen en de epische gevechten, dat was wat een game als deze nodig had om goed te worden. Daarnaast was de authenticiteit bijzonder belangrijk. En hoewel het spel op deze fronten keer op keer wist te slagen en de Star Wars-fan wist te bekoren, was het de RTS-liefhebber die toch wat foutjes tegen kon komen tijdens zijn avonturen. Het spel bracht veel opties met zich mee. Niet alleen bestuurde je je troepen tijdens de grote gevechten, ook moest je je een weg door het universum zien te banen, moest je genoeg produceren om door te kunnen gaan en was het zaak om je units her en der door de melkweg te plaatsen. Vanuit hier was het mogelijk om buurtplaneten aan te vallen en over te nemen.
er zijn geen afbeeldingen gevonden
Voordat je de planeet kon bereiken was het nodig om de troepen in de ruimte rondom de planeet te verslaan; je komt natuurlijk niet zomaar op de grond. Wanneer dit je lukte kon je de landing in gaan zetten om op de planeet zelf de oorlog voort te zetten. Wanneer je een planeet wist te bezetten en de inwoners onder jouw bewind kon laten komen, gaf de planeet je meer resources om grotere legers te bouwen en andere planeten aan te vallen. Elke planeet was anders, met elk andere bonussen. Zo gaf Mon Calamari de mogelijkheid om Star Destroyers te maken terwijl het overheersen van Naboo de tanks van de Rebels een bonus gaf. Bespin was uiteraard goed voor het mijnen van materialen. De galactische map gaf je een overzicht van wat er speelde en diverse ‘heroes’ konden vanuit hier ingezet worden. R2D2 en C3PO konden bijvoorbeeld de speler aan de kant van de Rebels helpen om technologie van The Empire te stelen. Mon Motha kon op een planeet vestigen om de productiekosten te verlagen met vijfentwintig procent. Aan beide kanten waren helden, met elk verschillende uitwerkingen.
De twee kanten waren, net als in de films, flink anders dan de andere. Zo hadden de Rebellen de mogelijkheid om informatie te krijgen over de status van de troepen van The Empire. Dit, terwijl The Empire vaak niet eens wist waar de Rebellen te vinden waren. De speler moest, wanneer hij voor deze kant speelde, bounty hunters of probe droids op pad sturen om informatie te vergaren. Het was voor hen dan wel weer makkelijker om een groot leger te vergaren. De Rebellen moesten het op hun beurt weer niet hebben van gigantische legers, maar van de kleine ‘raiding parties’ die veel schade toe konden brengen. De campagnes vertelden het verhaal van de gebeurtenissen na Revenge of the Sith en voor A New Hope, waardoor de films naadloos aan elkaar aansloten. Ook was er een modus aanwezig waarin je zelf je lot kon bepalen; jij besloot hoe je ging heersen. Hier had het ‘verhaal’ geen einde.
Hoewel alle onderdelen in het spel best oké werkte, waren het de grootschalige gevechten die je bloed flink lieten pompen. De gevechten in de ruimte wisten niet te wijken voor dat wat je in de films zag, vele schepen die op elkaar schoten was ook in dit spel fantastisch om mee te maken. TIE Fighters, X-Wings en een Star Destroyer op je scherm? Tijd om te genieten. Ook hier kon je gebruik maken van je ‘heroes’. Dit keer niet in de vorm van personages, maar uiteraard uitgewerkt als de bekende ruimteschepen. Denk aan de Millenium Falcon, de TIE van Darth Vader of zelfs Slave 1! Elk schip had zijn eigen karakteristieken en bonussen. De X-Wing kon bijvoorbeeld iets inleveren op kracht om haar schilden te versterken. De Death Star was echter alleen in te zetten tegen planeten. Iets wat ik altijd jammer heb gevonden. Die kracht botvieren op de Rebellen, waarom niet?
er zijn geen afbeeldingen gevonden
Toch was het hier waar het voor de RTS-ers soms fout ging. Je moest altijd je schepen in balans brengen om een overwinning op je naam te zetten. Dit klinkt goed, maar in de praktijk kwam het erop neer dat je steeds dezelfde schepen in moest zetten tijdens het begin van je gevecht. Welke schepen je in aan het zetten was tijdens het begin van je missie stond haast vast, zo leek het wel. Je kon hier niet innoveren of de computer voor gek zetten. Je moest doen wat de game van je verlangde en echt strategisch was dit dus niet. Natuurlijk waren er momenten waarop je je eigen idee door kon drukken (Y-Wings waren fantastisch om schepen van de tegenstander tegen te gaan), maar echt uitdagend was het niet vaak. Gelukkig was het een ander verhaal wanneer je eenmaal kon landen op de planeet en het gevecht in de ruimte gestreden was. Daar kon je als RTS-er veel beter je ei kwijt. Helemaal wanneer je units als Han Solo, Ben Kenobi en The Emperor onder je muis had zitten.
Het was dan vooral de stijl van de game waardoor Empire at War lang gespeeld werd door veel spelers. De echte Star Wars-fanaat ging aan de slag met de game om lang bezig te blijven, terwijl de RTS-er er misschien wat sneller op uitgekeken was. De gameplay was niet uitdagend genoeg om lang te blijven plakken. Dit terwijl de ontwikkelaar veel ervaring had in het genre. Met de uitbreiding Forces of Corruption verscheen een nieuwe factie ten tonele (The Zahn Consortium) en werden nieuwe helden geïntroduceerd (Luke Skywalker, Garm Bel Iblis en Admiral Ackbar). Landgevechten werden diverser doordat er transportschepen ingezet konden worden om units snel te verplaatsen en was het mogelijk om online met drie spelers te spelen (in plaats van de twee uit het originele spel). Het bracht in 2006 een leuke toevoeging aan Empire at War. Helaas is de RTS nooit zo groot geworden als dat menig fan gehoopt had.
In samenwerking met DeathStar.nl
