Wanneer je aan mij vraagt wat mijn favoriete game is met de Star Wars-licentie, hoef ik daar niet lang over na te denken. Het is de game waar ik een console voor heb gekocht. Jawel, bij iemand die niets met Nintendo heeft stond ineens een Gamecube onder de tv. Niet voor Mario, niet voor Zelda, maar voor Star Wars: Rogue Squadron II: Rogue Leader.
Het duurde een hele tijd, maar in die tijd was het dan eindelijk gelukt. Een ontwikkelaar (Factor 5) wist het authentieke gevoel van de grote gevechten uit Star Wars extreem goed vast te leggen in de vorm van een videogame. Natuurlijk waren er eerder games die dit probeerden, maar negens slaagden deze er zo goed in als Rogue Leader. Bekende omgevingen, populaire gevechten en uitgebreide keuzes qua voertuigen voerden de boventoon van het spel. Daarnaast was het ook niet erg dat de game visueel overdonderend was.
Het eerste deel verscheen eerder op de Nintendo 64 en PC, maar dit vervolg wist op alle punten de voorganger te overtreffen. Het centreerde zich tijdens de originele trilogie en gaf je dogfights, missies waarin je objectives op moest blazen of basissen moest beschermen. De controller van de Gamecube kwam volledig tot haar recht. Nooit eerder had je zo’n goede controle over een Star Wars ruimteschip. In het spel speelde je als Luke Skywalker en Wedge Antilles tijdens de missies. Elk had haar voet in de films, al waren sommige missies puur voor deze game verzonnen. Voor je het wist scheurde je in een X-Wing over de vlaktes van herkenbare planeten terwijl je TIE-fighters af probeerde te schudden en, uiteraard, op probeerde te blazen.
Uiteraard begon het spel gemakkelijk en leerde het je gaandeweg hoe je de diverse schepen kon besturen. Het duurde dan ook niet lang voordat je salto’s kon maken, je rakelings langs vijanden vloog en een duikvlucht durfde te maken om targets op de grond te voorzien van een welgemikte torpedo. De schepen hadden elk hun eigen krachten. Zo had de X-Wing uiteraard de lasers uit zijn vier normale wapens en de eerdergenoemde torpedo. Een Y-Wing kon bommen laten vallen en de A-Wing was net wat sneller dan de rest. Toch werd de besturing nooit lastig en had je de schepen zo onder controle. Wat op je wachtte was de beste Star Wars-ervaring tot dan toe.
De missies wisten goede afwisseling te brengen tijdens het spelen. De omgevingen konden variëren, van de vlaktes van een planeet tot gevechten hoog in de ruimte. Elk level, of het nu recht uit de films genomen werd of verzonnen was voor het spel, ademde Star Wars. Het aanvallen van de Death Star was een droom die uitkwam. Het vliegen door de ‘trench’, in combinatie met de geluiden die je kent uit de film, was fantastisch. Factor 5 wist precies wat de Star Wars-fan wilde en durfde het ook te leveren. Het feit dat ze eigen gevechten en omgevingen hebben gecreëerd die naadloos aansloten bij dat wat we al kenden, is niets minder dan briljant en spreekt over de kwaliteit van het gehele product.
Of het nu het gevecht op Hoth was waarbij je je rebellenbasis moest beschermen met Snowspeeders, of een gevecht rondom de Death Star; Rogue Leader wist je bij de strot te grijpen. Elk level was net wat moeilijker dan het vorige waardoor de climax, de Battle of Endor en het neerhalen van de tweede Death Star niet alleen enorm indrukwekkend was, maar ook een heuse uitdaging. Het is natuurlijk ook niet makkelijk om een battlestation ter grote van een maan neer te halen. Levels kon je steeds opnieuw doen om betere prestaties te leveren. Overleef met meer piloten om je heen (bescherm ze dus), haal de missie in een kortere tijd of wees doelgerichter. Het zorgde keer op keer voor een medaille. Jouw doel was om elk level op goud te behalen. In een tijd vóór het bestaan achievements was dit een sterke leidraad om steeds terug te keren om jezelf te verbeteren.
Uiteraard had elk level zijn eigen voertuigen. X-Wings, Y-Wings, A-Wings, de Millennium Falcon, Snowspeeders, een Cloud Car, T-16’s en zelfs de Tie Advanced van Darth Vader waren stuk voor stuk te besturen. Elk voertuig bewoog anders, had zijn eigen karakteristieken en zag er zeer gedetailleerd uit. Het zorgde voor extra afwisseling tijdens het spelen. En dat maakte het voor de Star Wars-fan net wat interessanter. Rogue Leader was geen lange game, binnen vijf uur had je de laatste missie kunnen behalen. Het neerzetten van de gouden medailles kon je echter nog eens twintig uur kosten. Daarnaast waren er extra schepen te unlocken, bonusmissies vrij te spelen en was er heel veel fanservice te ervaren. De Battle of Endor is nog steeds mijn favoriete moment in een Star Wars-game. Ooit!
Star Wars Rogue Squadron II: Rogue Leader was lange tijd dé Star Wars-game waar fans hun dogfights in uit konden voeren. Sinds die game droom ik persoonlijk ook van deze gameplay, online, met veel vrienden. Battlefront wist dit al te geven in het verleden (in mindere mate), maar de hoop op een nieuw deel in de Rogue Squadron-serie blijft aanwezig. De fantastische beelden, de iconische muziek van John Williams en de enorme schaal wisten van Rogue Squadron een bizar toffe game te maken. En dat is het nog steeds.
In samenwerking met DeathStar.nl
