Zoals ik al eerder heb geschreven ben ik een groot voorstander van de splitscreen co-op en is dit iets wat ik heel erg mis in de meeste games van tegenwoordig. Begrijpelijk was dan ook mijn enthousiasme toen ik de aankondiging van A Way Out zag. Een game die alleen maar in co-op te spelen is en het liefste met zijn tweeën op de bank. Kon de game mijn verwachtingen waar maken of is het een mislukt experiment geworden?
De game draait om het duo Leo en Vincent die elkaar tegenkomen in de gevangenis en elkaar vinden met een gemeenschappelijk doel, namelijk ontsnappen uit deze zwaarbewaakte plek. Vincent komt in het begin voor het eerst aan terwijl Leo hier al een tijdje moet vertoeven. De twee komen elkaar door een samenloop van omstandigheden tegen en vinden meer overeenkomsten dan in eerste instantie gedacht. Het begin van de game staat helemaal in het teken van het ontsnappen uit de gevangenis, maar daarna volgen er nog veel meer gebeurtenissen en ontwikkelingen die het verhaal zeer boeiend houden en uiteindelijk niet zomaar een cliché prison escape verhaal vormen.
De game moet dus met twee personen gespeeld worden, maar bewonderenswaardig is te noemen dat de ontwikkelaar ervoor heeft gekozen dat als je de game hebt gekocht, je iedereen van je vrienden kan uitnodigen om de game online samen met je te spelen, zonder dat diegene de game ook in zijn of haar bezit moet hebben. Direct in het begin merk je de unieke co-op vorm die de game hanteert doordat de game in splitscreen wordt getoond. Niet alleen als je deze thuis op de bank speelt, maar ook als je deze online met een vriend speelt is je beeldscherm in tweeën gedeeld. Dit is in het begin een beetje wennen omdat je stiekem ook een beetje zit mee te gluren op het andere scherm en je af en toe vergeet dat jijzelf ook nog iets moet doen. Na een tijdje went dit echter en wat de game erg goed doet is als er iets belangrijks gebeurt aan de ene kant dan wordt dat gedeelte van het scherm iets vergroot. Soms zijn er echter ook twee gesprekken die tegelijkertijd plaatsvinden en dan is het toch wel erg handig dat er ondertiteling is omdat het anders wel erg moeilijk te volgen is.
In A Way Out ben je compleet afhankelijk van elkaar want zonder de hulp van de ander is het niet te doen om verder te komen. Zo is er een moment in de gevangenis dat de ene speler in de gaten moet houden of er een bewaker langs komt lopen terwijl de andere speler ondertussen het toilet in zijn cel aan het losschroeven is om via de achterkant uit de cel te kunnen komen. De game zit vol met dit soort momenten waarbij de samenwerking cruciaal is om verder te komen en dit is meteen ook het punt waarom deze game zo leuk is. Je moet echt communiceren met elkaar om het tot een goed einde te brengen. Tevens moeten er soms keuzes gemaakt worden waarbij er gekozen kan worden voor de meer lompe en actievolle keuze die Leo wil maken of de meer bedachte en tactische keuze die Vincent wil maken. Dit zorgt weer voor discussies die plaatsvinden voor welke aanpak er gekozen gaat worden, mede omdat je als speler en echte band opbouwt met het karakter waar je mee speelt en je dus vaak meer ziet in de aanpak van je eigen personage dan die van de ander.
Voordat ik de game ging spelen wist ik dat ontwikkelaar Hazelight had aangegeven dat de game veel afwisseling bevat in gameplay vorm en dat de ontwikkelaar niet graag zelfde gameplay elementen wou laten terugkomen. Ik was dan ook verbaasd in het beginstuk van de game dat de stukken gameplay wel erg repetitief waren. Telkens kwam het er weer op neer dat er gedrukt moest worden op een bepaalde knop of dat je de stick van je controller in een rondje moest draaien en kwamen sommige locaties meer dan één keer terug. Er werd weinig vrijheid gegeven in keuzes die gemaakt konden worden en mijn enthousiasme over de game was een beetje in mijn schoenen gezakt. Maar na het ontsnappen uit de gevangenis, wat ongeveer één derde van de game is, komt de game pas echt goed los en vliegende de verschillende gameplay variaties en nieuwe omgevingen je om de oren. Rijden in een auto terwijl de ander schiet op de politie, vis vangen om te bakken op een vuurtje, varen in een bootje en bijvoorbeeld een tankstation overvallen zijn een aantal van de verschillende momenten die je tegenkomt.
Ook de verschillen in camera standpunt gaan helemaal los in het latere stuk van de game. Zo is er een level in een ziekenhuis waarbij de splitscreen veranderd in een vol beeldscherm waarbij er filmisch geschakeld wordt tussen het ene personage en het andere, waarna er opeens een stuk komt waar de camera vervolgens veranderd naar een side scrolling standpunt. Na het ontsnappen uit de gevangenis wordt je ook veel meer losgelaten in sommige levels, waarbij je ervoor kan kiezen om op je gemakje rond te struinen en op zoek te gaan naar verschillende interactieve objecten. Hierbij komen vaak leuke conversaties naar voren en is de humor duidelijk merkbaar in de game. Ook zijn er kleine minigames te vinden waarbij je tegen je partner kan strijden om de hoogste score. Denk hierbij aan het gooien van hoefijzers of het spelen op een piano en een banjo. Dit zijn de momenten waarop je lekker kunt gaan rondklooien met je vriend en even kunt ontspannen voordat je weer de actie induikt als je verder gaat in het verhaal.
A Way Out is een zeer geslaagd co-op experiment waarbij de samenwerking centraal staat en zorgt voor een ontzettend leuke game. Het meeslepende verhaal zorgt er al snel voor dat je een heuse band voelt met je personage en dat je compleet meeleeft met het verhaal. Het is jammer dat de game een beetje traag op gang komt en in het begin erg repetitief is, maar dit wordt in het latere gedeelte van de game meer dan goed gemaakt. Ben je dus op zoek naar een hele toffe game die je samen met je beste vriend op de bank of online kunt spelen, dan is A Way Out de game voor jou.
