What de fuck is dit voor stomme Indie-meuk? Yup, erg subtiel kun je de teleurgestelde commentaren op de maandelijkse onthulling van free games voor PlayStation Plus bezwaarlijk noemen. Dat we de afgelopen jaren op PlayStation 3 verwend werden met indrukwekkende retailgames via de service heeft voor een verwachtingspatroon gezorgd bij vele gamers waar Sony niet kan en wil aan voldoen op de PlayStation 4. Op het moment dat de aankondiging er kwam dat online games op PlayStation 4 exclusief zou worden voor Plus-leden wist iedereen met een beetje realiteitszin gewoon dat het verwachten van winkelgames op de service een fantasie geworden was. Vroeger had PlayStation Plus de leden nodig, nu hebben de leden PlayStation Plus nodig en zo simpel ligt de zaak nu eenmaal. Dat zorgt er dus voor dat we op PlayStation 4 vooral overspoeld worden met kleinere downloadbare titels, maar is dat echt zo een ramp? Vanaf nu bekijken we maandelijks de line-up en gaan we dieper in op de vraag of PlayStation 4-gamers meuk of eerder kleine juweeltjes in de download-lijst krijgen.
GUACAMELEE! SUPER TURBO CHAMPIONSHIP EDITION
Dit is uiteraard een oude bekende die we reeds eerder in de service zagen langs komen voor PlayStation 3 en Vita. Voor bijna elke andere game zou een tweede beurt, zelfs al gaat het om de PS4-versie, een kwalijke zaak zijn. Is de inspiratie zoek bij PlayStation Plus? Let echter vooral op die subtitel. Deze Super Turbo Championship edition bied echt wel een heleboel nieuwe content aan ten opzichte van de voorganger, dus zelfs als je het vorige spel compleet geplatinumed hebt valt er heel wat nieuws te beleven in deze versie. Guacamelee! Blijft uiteraard die hectische 2D brawler gezegend met een heerlijk kleurrijke visuele stijl en ditto gevoel voor humor, maar de nieuwigheden maken de zaak uiteraard nog beter. De nieuwe gebieden en vijanden en de toevoeging van alle uitgebrachte downloadbare content maken dit het ultieme pakket van één van de best ontvangen downloadbare games van de voorbije jaren. Dit is de eerste game die je sowieso moet gaan binnenhalen en spelen deze maand.
Race to the Sun
Simpele ideeën zijn meestal de beste zegt men. Als dat adagium klopt dan moet Race to the Sun een pareltje van een game zijn, toch? Simpeler dan dit ga je een concept niet zien passeren deze maand, dat is zeker. Je bestuurt een vliegtuigje op zonne-energie dat zo lang mogelijk aan het vliegen moet blijven, terwijl de zon langzaam maar zeker ondergaat. Zodra de zon ondergaat en de nacht valt is het spelletje voorbij, maar daarvoor moet je dus tal van objecten ontwijken. Je schip is snel en wendbaar, maar het decor waarlangs je zoeft is bezaaid met muren en heuvels en bewegende blokken en meer van dat soort hindernissen die je vliegtuigje tot puin doen knallen. Visueel ziet de game er uiteraard erg rudimentair uit, op screenshots zelfs wat lelijk misschien, maar in actie is de aantrekkingskracht wel onmiskenbaar. In een ware race tegen de ondergaande zon vlieg je met een rotvaart, zonder remmen, door de levels heen; of je het haalt of niet hangt puur van je reflexen af. Dit is het soort spel waarbij je luid kan vloeken omdat je één verkeerde move maakte, maar wel terug aan de slag wil omdat je het steeds wat beter doet. Leuk is ook dat de omgeving steeds random opgebouwd wordt en het zaakje dus steeds verrassend blijft en dat de leaderboards elke dag terug op 0 gezet worden. Iedere dag in Race to the Sun is dus een uitdaging die je kans geeft om te schitteren.
Ether One
Tijd voor iets helemaal anders met deze Ether One, een game die wat in lijn ligt met recente PC-games zoals Gone Home, maar ook klassiekers zoals Myst. Jij speelt de rol van een Restorer, iemand die in het onderbewustzijn van een patiënt met dementie kruipt om de gefragmenteerde herinneringen te herstellen. Die herinneringen zijn te ontdekken in de vorm van rode linten die niet al te lastig zijn om te ontdekken. Vind ze allemaal en de dementie wordt genezen, in theorie. Het dorpje Pinwheel dat fungeert als onderbewustzijn is een oud mijnwerkersstadje dat gewoonweg spookachtig aanvoelt. Er is geen tijdsdruk, er zijn geen vijanden of uitdaging, maar toch bekruipt je tijdens het spelen een onbehaaglijk gevoel. Dit is geen horrorgame, maar de sfeer is, op de één of andere manier die moeilijk uit te leggen is zonder veel weg te geven, behoorlijk angstaanjagend. De verwarrende manier waarop het verhaal gebracht wordt en het trage tempo zal veel gamers afstoten vrees ik, maar geef het een kans: een unieke game als dit die echt iets te vertellen heeft kom je te weinig tegen om te negeren.
Hohokum
Dit wordt lastig, ik heb geen idee hoe ik deze game moet omschrijven. Raar is een goeie eerste noemer om de game onder te plaatsen. Het hoofdpersonage is een oog in de vorm van een vlieger of zoiets en het vliegt rond en doet dingen. Je hebt doelen om te behalen in Hohokum, maar de game weigert je daar ook maar enige feedback over te geven. Er is geen druk, zoek het gewoon zelf uit op je eigen tempo. Dat het de bedoeling is de lampen aan te steken om weer wat verder te komen is misschien duidelijk, maar pas wanneer je aanklooit en ontdekt dat je jezelf moet elektrocuteren om voor de nodige stroom te zorgen kom je verder. Dit is echt een game die je aanmoedigt om te exploreren en te experimenteren. Persoonlijk heb ik liever dat ik duidelijk weet wat een game van je verwacht, want Hohokum is echt wel vaag omwille van de vaagheid zelf. Je kan echt vast zitten omdat je niet weet wat er van je verlangd wordt en dat kan frustreren; raar voor een game die vooral bedoeld lijkt om mee te chillen. Wat je de game echter niet kan verwijten is de visuele look ervan, kleurrijk en vol schattige personages is het een game met een in het oog springende look. Zeker een unieke game die het proberen waard is, maar toch vooral een aanrader als je er geen probleem mee hebt om af en toe het gevoel te krijgen dat je doelloos aan het aanmodderen bent.
The Unfinished Swan
Weinig games maken een even grote visuele indruk als deze Unfinished Swan. De zwart-witte look springt meteen in het oog en helpt mee om de game een erg artistieke look te geven. Je speelt het weesjongetje Monroe dat na de dood van zijn moeder een onafgewerkt schilderij van haar in handen krijgt, wat zorgt voor een avontuur dat zich ontplooit als een ouderwets verhalenboek. Als speler wordt je uitgenodigd om je traag te laten onderdompelen in de wereld van The Unfinished Swan en gewoon het pad te volgen dat je met behulp van zwarte verf uitstippelt. De game bestaat grotendeels uit het volgen van het pad, genieten van het verhaal en puzzels oplossen, maar voelt in zijn geheel toch aan als een reis door een sprookjeswereld. Puzzels zijn steeds subtiel van opzet en leiden nooit af van het opzet. Dat is best sterk te noemen, waardoor Unfinished Swan meer aan voelt als een ervaring dan een traditionele game. Het is een kort verhaal dat in minder dan drie uur te voltooien valt, maar wel ééntje dat je waarschijnlijk nooit meer vergeet. De tweede game die in je wachtrij moet komen? The Unfinished Swan.
Zoals je kan merken ben ik best tevreden over de huidige staat van PlayStation Plus. Ik kan een leuke Indie-game wel appreciëren en houd vooral van de creatievere aanpak die in deze kleine titels gehanteerd wordt ten opzichte van de grote titels die op veilig moeten spelen omwille van hun grote budget. Of de spoeling van volgende maand even sterk wordt valt nog af te wachten, maar voorlopig hebben Plus-gamers in mei toch enkele games die zeker een kans verdienen.
