Er is een kant van mij die nu niet graag in de schoenen zou willen staan van de ontwikkelaars achter Alien: Isolation. Na het afschuwelijke Alien: Colonial Marines van Gearbox heeft de licentie flink wat schade opgelopen. Maar is deze breuk in de franchise definitief of weet Isolation ons met een goed gevoel achter te laten? Het was met die vraag in het achterhoofd dat ik achter gesloten deuren op de Gamescom de game voor het eerst in actie zag.
Mensen die ooit Alien, de duistere horrorfilm van regisseur Ridley Scott waarin een buitenaards wezen een behoorlijke dreiging is, hebben gezien, weten dat Colonial Marines ver van het bronmatteriaal af was gestapt. Één enkele soldaat die het tegen hele hordes (en zelfs de Queen!) van deze Xenomorphs opneemt, mist de insteek van dat wat de originele film ooit was. Daar zagen we namelijk hoe één wezen de bemanning van een ruimteschip één voor één om het leven bracht. Het gegeven dat de Alien van alle kanten kon komen, haast niet te stoppen en dodelijk was, bracht een nare vorm van claustrofobie. De mensen op het schip, midden in de ruimte, konden geen kant op. Hoe lang houden ze zich staande tegen het enorme gevaar?
Eén van de plekken waar Colonial Marines de plank dan ook volledig mis sloeg, was het genre. Een alledaagse shooter waarin je met flink wat ammunitie de ene na de andere Xenomorph om kon leggen. Zonder veel tegenstand schoot je per level honderden van deze wezens kapot. Hierdoor was de Alien alles behalve de dreiging die hij in de film was. En daar ligt nu precies het uitgangspunt van Alien: Isolation. Één Xenomorph die niet te stoppen is, kleine, benauwde ruimtes en geen echte wapens om je te verdedigen. En je weet het, in space no one can hear you scream…
Opmerkelijk is dat de ontwikkelaar de game naadloos aansluit op de originele film. Qua design, geluid en sfeer is Alien: Isolation spot on. Tijdens de ontwikkeling is dan ook nauw samengewerkt met de mensen achter de film en zijn de originele blauwdrukken van de sets gebruikt om alles zo realistisch mogelijk te benaderen. Hierbij zijn zelfs de juiste afmetingen gebruikt. Mij werd verteld dat een deur in de game exact net zo hoog en breed is als in de film. Het geeft aan hoe secuur de ontwikkelaar met de franchise om wil gaan. De passie voor het project spat dan ook van het scherm af. Zo is elk computerprogramma op de diverse schermen in de game visueel zo gecreëerd alsof het in de jaren zeventig bedacht is. Het ademt Alien uit, nog voordat de Xenomorph zijn intrede maakt.
De Alien uit de titel is anders dan elke andere vijand waar je ook tegen gevochten hebt. De ontwikkelaar wil met Isolation terug naar de roots van de eerste film; pure horror in de ruimte. Het feit dat er maar één Alien rondloopt is dan ook heel interessant. Het beest is niet voorgeprogrammeerd om jou af en toe te laten schrikken, er is bijzonder veel werk gestoken in het brein van deze killer. Zo loopt de Xenomorph op het schip rond en is haast niet te voorspellen wanneer het te zien zal zijn. De Alien doet zijn eigen ding, jaagt, vecht en overleeft. Gelukkig heb jij de bekende motion tracker waardoor bewegingen gevolgd kunnen worden. Een cruciaal onderdeel van de gameplay. Wanneer jij de Alien ziet, kan het gedrocht jou ook zien. Rennen is een optie, al zal het geluid van je zolen op de metalen vloeren perfect weggeven waar jij bent. Vechten is geen mogelijkheid. Verstoppen geeft je een kans op overleven. Het moment dat jij je uit het zicht weet te krijgen en de Alien vlak voor je staat, zonder jou te zien, klopt je hart in je keel.
Gelukkig zijn er manieren om de Alien te vertragen en af te leiden. Zo kun je een apparaatje gooien dat geluid maakt en de aandacht trekt. Echter, de Alien is niet dom. Wanneer deze afleiding vaker wordt gebruikt, begrijpt het wezen dat er niets aan de hand is en zal het zijn jacht op jou hervatten. Na drie keer gebeurde het al dat de Xenomorph de afleiding liet voor wat het was. Ook een vlammenwerper, waarmee je het beest af kan schrikken, werkt na enkele pogingen niet meer. De Alien weet dan dat het apparaat stopt wanneer ie gas op is en zal afwachten totdat jij weerloos bent.
Geloof me, dit spel gaat onder je huid zitten. Wanneer een geluid in de verte te horen is, loop je meteen naar een plek om je te verstoppen. Stapje voor stapje ga je kijken wat er aan de hand is. Het ontwijken van de Alien is uiteraard niet het enige dat je doet. De verhaallijn, waarin jij de dochter van Ripley bent, zal zo’n vijftien uur van je leven kosten. Spannende uren waarin het zweet op je voorhoofd staat. Zo zagen we dat we een toegangscode nodig hadden om een deur te openen. De code wisten we, maar tijdens het intikken van de cijfercombinatie (je moet het zelf onthouden en zelf invoeren), horen we de Alien in de verte aankomen. We moeten de deur snel open krijgen, de code moet juist zijn. De opbouwende spanning zorgde ervoor dat de code tot drie keer toe fout ingevoerd werd en het beest ons te pakken kreeg. Een simpele handeling werd spannend, eng en gaf een verdomd goed gevoel toen het na een herstart wel goed ging. Vergeet ook niet af en toe op bepaalde plekken te saven. Er zijn geen checkpoints, net als in de oude Resident Evil’s zijn er plekken waarop je je progressie op kunt slaan. Doe je dat niet en je sterft? Jammer dan…
We mochten een half uur genieten van Alien: Isolation. Wat ik zag beviel enorm goed. De ontwikkelaar lijkt de franchise met liefde te behandelen en daadwerkelijk een sterke game in handen te hebben. Hoewel de horror niet voor iedereen zal zijn, spoelde de presentatie de nare nasmaak van Colonial Marines helemaal weg. Ik ben onder de indruk. Maar aan de andere kant, dat was ik enkele jaren geleden ook bij de (achteraf gezien neppe) demo van Alien: Colonial Marines. Laten we hopen dat Isolation eenzelfde lot bespaart blijft.
