Bij de naam Animal Crossing wist ik eigenlijk niet goed wat ik moest verwachten. Ik ken de reeks namelijk helemaal niet en kreeg de indruk dat ik een asiel of een dierenartspraktijk moest runnen. Dat bleek niet zo te zijn en zo kon het niet beter beginnen voor me. Ik heb geen hekel aan dieren hoor, dat niet. Maar ik zag het niet zo zitten om spuitjes en eten te geven aan zielig kijkende kittens en puppies. Aan iemand die normaliter zijn weekenden doorbrengt met het afschieten van vijandig tuig, zijn dit soort games niet echt aan mij besteed. Toch heb ik mij meer dan vermaakt met deze titel. Ik speel het nu eerlijk gezegd elke dag. Nog een verslaving erbij. Hoe ga ik dit aan mijn vriendin uitleggen…?
Mijn vriendin speelt de game ook, dus met deze nieuwe verslaving komt het wel goed. Het zal meer een kwestie zijn van wie er als eerste mag spelen. Het ie namelijk serieuze fun voor het hele gezin. Dat ik dit nog eens zou zeggen over zo’n zachtaardige, lieve game is een wonder te noemen. Ik ben een regelrechte First Person Shooter-fan. Om dan een game als deze te spelen en er ook nog eens verslaafd aan te raken, is op zijn minst bizar te noemen. Toch weet Animal Crossing New Leaf mij te grijpen. Het hele real-life gebeuren spreekt me verrassend genoeg erg aan. Ik vind het tof om te zien hoe je in een game de echte tijd in de gaten moet houden. Je kunt met mensen afspraken maken op tijdstippen waarop je dan ook daadwerkelijk de game moet gaan spelen. En elke dag zijn er nieuwe artikelen te verkrijgen en kun je weer wat meer doen. Van het bouwen van een huis tot het kopen van nieuwe materialen.
Je kunt niet zomaar gelijk van alles kopen want je begint met niks. Ondanks dat je de burgemeester bent van het dorp, begin je met nul komma nul en je slaapt in een tent. Je moet alles dus verdienen, bij elkaar verzamelen, kopen en bouwen. Daarnaast mag je ook je taken als burgemeester niet verwaarlozen. Het is dus van belang dat je zieltjes wint bij je buren en naaste mensen om zo goodwill te krijgen als leider van je gemeenschap. Alles zit zo’n beetje in deze game. En ik heb nog maar het topje van de ijsberg gezien. Zoals ik al zei, is alles real-life. Dit betekent dat ik nu, na een week spelen, ook pas een week verder ben in de game. Eigenlijk zou ik het liefst over een maand nog een review schrijven om jullie dan te vertellen wat de game allemaal te bieden heeft. Want ik denk dat het best wel ver gaat en je nog veel meer kan doen dan wat ik nu heb gezien.
Eigenlijk lijkt deze game heel erg op de vorige. Dit kon mijn vriendin mij vertellen aangezien ze die op de Nintendo DS heeft gespeeld. Dat is aan de ene kant jammer want je wilt toch wat vernieuwing, vind ik tenminste. Er zitten ook wel nieuwe dingen in, maar helaas minimaal. Zo ben je in New Leaf dus de burgemeester. En je kunt je karakter en je huis personaliseren, er is een mogelijkheid om multiplayer minigames te spelen en dat er gezwommen kan worden in de zee lijkt een leuke toevoeging te zijn. Toch is het grotendeels hetzelfde en we zijn er nog niet uit of dat een goed ding is of juist slecht. Voor mij maakt het geen verschil aangezien ik de game voor de eerste keer speel. Het is ook niet noodzakelijk om voorgaande games te spelen. Het wordt namelijk allemaal heel simpel uitgelegd, daar hou ik van.
Het is even wennen voor mij, een 3DS. Ik ben er nog niet helemaal in thuis, maar deze game is toch wel een topper te noemen. Als ik ’s ochtends wakker word, bedenk ik me eerst wat ik vandaag allemaal moet doen in New Leaf. Deze game krijgt het voor elkaar om over een lange periode boeiend te blijven. Je moet er wel tegen kunnen dat het allemaal niet zo snel gaat. Dit kan voor sommigen een reden zijn om New Leaf niet te spelen. Maar als je er eenmaal aan begint, blijf je spelen. Ik heb inmiddels de afspraak gemaakt dat ik ’s avonds de game mag spelen en mijn vriendin ‘m dan overdag naar haar werk meeneemt. Goeie deal, lijkt me.
[review pros=”+ Verslavend!
+ Heel verslavend!” cons=”- Lijkt veel op de voorgangers” score=78]
