Eindelijk! Het heeft flink wat jaren geduurd, en we hadden ons in november 2008 nooit kunnen bedenken dat we dit zouden zeggen, maar er komt negen jaar na dato eindelijk weer een Call of Duty aan die zich afspeelt ten tijde van de Tweede Wereldoorlog. We zijn een consolegeneratie en vele games in de franchise verder, maar Activision heeft de gebeden die we al een kleine vijf jaar de hemel in slingeren verhoord. Zo vlak voordat de beta live gaat hebben we al even met de multiplayer mogen stoeien op de Gamescom en jongens, dat smaakte naar meer.
In tegenstelling tot eerdere jaren heeft Activision geen grootse eigen Call of Duty-stand op de beursvloer in Keulen. De Tweede Wereldoorlog-shooter (wat heerlijk nostalgisch is het om dat weer te kunnen zeggen) heeft een plek gevonden onder de vleugels van ambassadeur PlayStation. Sony heeft een stand van ongeveer een halve beurshal groot (en geloof ons; dat is groot) waarvan de Call of Duty: WWII-stand op zijn beurt ongeveer een vijfde in beslag neemt. De rij die ervoor staat is traditiegetrouw aardig lang, maar lost dankzij het grote aantal speelbare consoles (wij telden er ruim honderd) redelijk snel op.
We begonnen met een ouderwets potje Team Deathmatch. Na het kiezen van een divisie, het oude nieuwe klassensysteem dat in CoD: WWII gebruikt wordt (met bijbehorende guns) werden we gelijk in de actie gedropt. Op een kleinschalige map middenin een aan flarden geschoten en gebombardeerd dorpje dartelden de geallieerden en nazi’s om elkaar heen alsof Modern Warfare, Black Ops en de hele reutemeteut nooit verschenen zijn. De sfeer bracht ons terug naar het gevoel van de hoogtijdagen van de eerste Call of Duty-games, maar had desondanks ook duidelijk het DNA van de moderne games in zich. De snelheid waarmee je beweegt en schiet is behouden gebleven; CoD: WWII gaat absoluut geen trage shooter worden ondanks de klassieke wapens. Het gevoel, de rauwe bruutheid en het knetterharde en –lompe geluid zijn echter wél precies zo klassiek als je ze wilt hebben. Aan alles hoor, voel en merk je dat dit geen lichte dingetjes als submachineguns of laser-achtige rifles zijn. Dit is kwaliteitsspul. Zwaar, degelijk metaal dat tegen een stootje kan en gewoon blijft werken – al gooi je het uit een vliegtuig.
Wel te merken is dat ontwikkelaar Sledgehammer goed haar best heeft gedaan om grafisch weer een stap vooruit te zetten. De goor en smerigheid van de Tweede Wereldoorlog kwamen bij ons binnen als nooit tevoren. Naast ons werd een aanstormende soldaat zonder pardon door zijn hoofd geschoten, waarbij zijn hoofd in zijn helm ontplofte. Dat resulteerde in een lappenpop die tegen de grond kwakte, waarbij slechts de bebloede helm nog herinnerde aan het lichaamsdeel dat ooit een hoofd was. Nu hebben we in de modernere delen natuurlijk ook genoeg smerigheden gezien, maar doordat de omgeving waarin de game zich afspeelt nu weer echt realistisch is (oké, ruim zeventig jaar geleden, maar toch) komt het toch meer over.
Na het potje Team Deathmatch mochten we aan de slag met de nieuwe multiplayermode ‘War’. Het deed ons een beetje denken aan Turning Point uit Star Wars Battlefront. Je speelt historische gebeurtenissen na, bepaalde slagen bijvoorbeeld, waarbij je stukje bij beetje een level verovert op de vijand. Of vanuit de andere kant bekeken natuurlijk een in zones verdeeld level moet verdedigen tegen de oprukkende vijand. Het mooie hieraan is dat je in één level compleet verschillende omgevingen tegen kunt komen. Zo was in het level dat wij speelden het eerste punt dat we aan moesten vallen een landhuis. Toen dat eenmaal veroverd was, konden we verder oprukken naar een verwoeste brug waarvan we als objective hadden om die te herbouwen. Wat de vijand natuurlijk uit alle macht probeerde tegen te houden. Doordat zij echter zich mooi konden verschansen in de ruïnes van een gebouw aan de overkant, was dat toch nog een flinke uitdaging. Sledgehammer lijkt vooralsnog de balans prima op orde te hebben en gezien dit de eerste WOII-game van de ontwikkelaar wordt is dat niet minder dan prijzenswaardig te noemen.
Hoe het totaalpakket vorm gaat krijgen valt op basis van de drie potjes die we gespeeld hebben natuurlijk nog niet te zeggen, maar wat we gezien hebben geeft ons wel een gezonde dosis vertrouwen. Dat er een flinke audiovisuele stap gezet wordt is logisch, daar maakten we ons ook geen zorgen om. Wat vooral goede moed geeft is dat de sfeer van oud en nieuw heel mooi en gebalanceerd met elkaar verweven lijkt te gaan worden. Zowel die-hard spelers van de moderne Call of Duty-games als liefhebbers van de wortels van de franchise lijken prima uit de voeten te gaan kunnen met Call of Duty: WWII, ga het vooral zelf checken later deze week of volgende week, wanneer de beta live gaat voor respectievelijk de PlayStation 4 en de Xbox One.
