De Electronic Entertainment Expo, de E3 zoals we ‘em liefkozend noemen, staat op het punt om weer te beginnen. Een week lang zijn alle ogen gericht op Los Angeles, daar waar alle nieuwe hardware, games en ervaringen voor de komende jaren getoond worden. De E3 is een tijd van feest en viering en toffe momenten voor gamers. Toch zijn er ook heel wat momenten in de geschiedenis van de E3 die we liever vergeten. Wegens schaamte, wegens tenenkrommende gebeurtenissen. We zetten ze op een rij.
Bas van Dun: Konami, 2010
Ik volg de E3 al zolang als dat ik mij kan herinneren. Al vele jaren offer ik mijn slaap op om de persconferenties te kijken, om GameParty vol te zetten met nieuws en om me onder te dompelen in al die toffe aankondigingen. Wat in mijn ogen het meest slechte moment van de E3 was, was helaas een vrij moeilijke vraag. Niet omdat ik het me niet meer kan herinneren, maar omdat er zoveel van die momenten zijn. Met pijn in m’n hart denk ik terug aan Mr. Caffeine, de slechte persconferentie waarin Sony de PlayStation 3 onthulde, de Wii Music demo die nergens op sloeg of al die keren dat techniek niet deed wat het moest doen. Denk aan Battlefield 4 die niet wil spelen, een Miyamoto die Zelda niet werkbaar krijgt omdat de Wiimote niet werkt. Zelfs Jamie Kennedy kwam voorbij, die ooit dronken een conferentie van Activision presenteerde, mensen in de zeik nam en nergens leuke grappen wist te maken. (Het publiek ging zelfs tegen hem in!). Toch, als ik denk aan het slechtste moment is het de persconferentie van Konami in 2010. Wauw. Voor dit stukje tekst heb ik hem nog eens terug zitten kijken. Er zijn geen woorden voor. Amateuristisch, niet interessant en het voelt alsof het in elkaar is gezet door kinderen die zich een middagje zaten te vervelen. Ik voel schaamte wanneer ik dit zie. Dit is niet hoe je de gamers in een goed daglicht zet. Erger dan Jamie Kennedy, het kan…
Daan Thissen: Ubisoft, 2010
Toen ik moest bedenken wat voor mij het dieptepunt was van alle E3 momenten, kwam bij mij één naam naar boven, Ubisoft. Als er één developer is die in mijn ogen zoveel heeft gefaald door de jaren heen, dan zijn zij het wel. Denk aan de oersaaie presentatie in 2009, toen Ubisoft met James Cameron het hele publiek in slaap wist te krijgen. Of de Assassins Creed 4 demo in 2013, toen de game haperde en stotterde en daarna zelfs helemaal crashte. En niet te vergeten natuurlijk Mr. Caffeine himself. De man die zijn eigen nickname kreeg online dankzij zijn onvergetelijk slechte optreden in 2011. Maar voor mij is het ultieme dieptepunt toch de Battle Tag presentatie tijdens E3 2010. De presentator Joel McHale en producer Gael Seydoux lieten op het podium zien waar niemand op zat te wachten. Elkaar beschieten met laser guns, die jaren geleden al voor een paar tientjes bij de Intertoys verkrijgbaar waren. Dit was volgens Ubisoft waar gamers op zaten te wachten en waar maar liefst 130 dollar voor betaald moest gaan worden. Nee, bedankt Ubisoft!
Eefje Schietgat: Nintendo Vitality Sensor
Niet alles dat gepresenteerd wordt op E3 maakt indruk op ons cynische gamers, maar je weet dat het helemaal beschamend is als het ding nooit uitgebracht wordt achteraf. Tijdens de Ubisoft presentatie was er bijvoorbeeld de voorstelling van Battle Tag, een periphial met guns en dergelijk wat in feite gewoon neer komt op laser tag voor in je huiskamer. Je moet echt al Barney heten om hier opgewonden van te worden, of eén van de ontwikkelaars want die deden frenetisch hun best op dat podium om de wereld te overtuigen dat de game meer was dan laser tag voor de huiskamer. Niet dus. Uieteindelijk werd het spelletje enkel uitgebracht in Canada en Texas. Het kan uiteraard nog erger wanneer het op nutteloze periphials aankomt en dan kom je automatisch bij Nintendo en hun Vitality sensor uit 2009 terecht. Het was een sensor waar je vinger in moest, omdat de game dan je hartslag kon meten en er dan ingame iets relaxerends gedaan kon worden. Of zoiets. Uiteindelijk wist Nintendo zelf niet wat ze er mee moesten aanvangen en werd het ding geschrapt omdat Ninty de technologie niet werkende kreeg. En dan dacht je dat de presentatie van Wii Music gênant was?
Harmen Bootsma: De presentatie van Wii Music
Japanners zijn eigenlijk qua alles compleet anders dan ‘wij nuchtere westerlingen’. Ze houden van andere games, ander soort ervaringen en schamen zich (niet) voor volledig andere dingen dan wij. De aankondiging van Wii Music was zo’n moment dat voor mij persoonlijk weer meer dan duidelijk werd dat ik me lang niet altijd kan vinden in de filosofie van Nintendo. Hoewel het idee van een ritmische muziekgame, ook toen, natuurlijk lang niet vernieuwend was, was de manier waarop het in Wii Music verpakt was wel een tikkeltje anders. En vooral ook beschamend. Op het ritme van de muziek zwiepen en zwaaien met de Wii Remote was en is niet iets dat er allercharmantst uitzag en ziet. Vooral niet als het door de hoge heren van Nintendo gedaan wordt op een manier waarop het net iets te geforceerd overkomt. Alsof ze ervoor betaald worden om het leuk te vinden. Dat is natuurlijk ook zo, maar het is niet de bedoeling dat dat zichtbaar is voor het grote publiek. Uiteindelijk bleef Wii Music dan ook niet aan te slaan, in tegenstelling tot Wii Sports dat nog wel enigszins leefde. Ik kan alleen maar hopen dat Nintendo zichzelf (en vooral mensen als Miyamoto en Reggie) zichzelf nooit meer zo voor schut zet.
https://www.youtube.com/watch?v=KRctny31UxQ
Robin Link: Sony, 2012
Kijk, ik snap dat de Wii ontzettend populair was. En ik snap ook dat Sony en Microsoft daar een graantje van mee willen pikken. Maar mijn hemel, wat waren die pogingen van Sony en Microsoft soms tenenkrommend slecht. We zagen ook de Kinect al eens falen op de E3. Maar zo verschrikkelijk als de Wonderbook presentatie in 2012 gaan we waarschijnlijk in lange tijd niet meer zien bij Sony. Het liefst zien we dit soort dingen helemaal nooit meer terug op de E3. Sowieso, ik ben niet bepaald fan van de PlayStation Move en de Kinect. Maar oké, als makers er een toffe game voor kunnen maken dan ben ik best bereid daar wat aandacht aan te besteden. Maar moeten we tenminste wel een beetje actie kunnen zien. Tijdens de presentatie van Wonderbook kregen onze lachspieren in ieder geval wel wat actie. We zagen wat random mensen op de grond zitten, spelend met een speciaal soort boek. Maar de techniek, die als je het mij vraag sowieso behoorlijk suf is, werkte nou niet echt bepaald mee. Ik kan me niet voorstellen dat er een hoop mensen overtuigd zijn geraakt na het zien van deze presentatie. En mocht je nou nog eens 15 minuten van je leven willen weggooien, is het kijken van de presentatie van Wonderboek een zeer goede optie.
Gelukkig zijn we over het algemeen keer op keer blij met de E3 en kunnen we goed lachen door deze momenten. Momenten die we nooit vergeten en die ons laten zien dat geen evenement perfect is. Momenten waar de E3 van kan leren, maar ook momenten die de E3 onsterfelijk hebben gemaakt. Wat is jouw favoriete dieptepunt van de E3?
