Het is allemaal te wijten aan George A Romero. Toen hij in ’68 zijn Night of the Living Dead, en vooral een decennium later zijn ultieme klassieker Dawn of the Dead, in de filmzalen bracht katapulteerde hij de zombie finaal onze popculture in. Het duurde tot ’84 voor de ondoden strompelend hun weg vonden richting gaming in een isometrische avonturengame voor de ZX Spectrum, inspiratievol ‘Zombie Zombie’ genaamd.
Een jaartje later kregen gamers het als speerwerpende ridder uitvoerig met hen aan de stok in Ghosts ’N Goblins en nog een jaartje later kwam een klein Frans bedrijfje genaamd Ubisoft op de proppen met hun eerste game genaamd Zombi, een actiespelletje dat lekker schaamteloos draait rond overleven in een shopping center vol zombies en de Europese titel van Dawn of the Dead kreeg opgeplakt. Dat we anno 2015 nog altijd niet van de zombie verlost zijn is een understatement. Dying Light, Zombie Army Trilogy, Dead Island 3, nee, eeuwige rust is ook dit jaar de ondoden niet gegund. Uiteraard hoor je steeds vaker stemmen opgaan dat het verzadigingspunt ondertussen echt wel bereikt is. Sinds die ene reeks op tv verschenen is met walkers in de hoofdrol worden we werkelijk overspoeld met de rakkers, en het punt waarop het afmaken van iets dat stiekem al dood is gaat vervelen lijkt dan ook in zicht. Toch zou het verkeerd zijn om de zombie nu al finaal naar de eeuwige jachtvelden te sturen. Sinds ze in beeld kwamen strompelen hebben de zombies al voor behoorlijk wat memorabele games en amusante momenten gezorgd. Tijd om het in deze feature dan ook even over enkele van die greatest hits uit vervlogen jaren te hebben.
Michael Jackson’s Moonwalker (SEGA Mega Drive, 1991)
Deze herwerkte port van een arcadekast blijft tot op heden één van de meest bizarre games ooit gemaakt, en blijft een erg vroege gameherinnering van me. Als Smooth Criminal Michael Jackson neem je het op tegeb de evil Mr. Big en dien je jonge kinderen uit kasten te redden. Het is een idee dat tegenwoordig heerlijk ironisch klinkt, maar begin jaren 90 leverde het best een amusant spelletje op waarin MJ hordes baddies verschalkte met zijn vlotte dansmoves, kruisgrijpen incluis. Het allerbeste was uiteraard Michael’s ultieme move die zijn vijanden zo opzweepte dat ze het niet konden helpen om uit te barsten in een grote danschoreografie terwijl er een 16bit-versie van een hit door de speakers knalde. Dit brengt ons uiteraard bij het kerkhoflevel waar Michael te kampen krijgt met Zombies die uit hun graven klauteren. Niks wat de gloved one niet aan kan uiteraard en zodra je de speciale move inzet kun je jezelf vergapen aan Zombies die de dansroutine uit Thriller uitvoeren.
MediEvil (PSOne, 1998)
Er zitten generieke, uit graven strompelende zombies in deze game, maar die zijn eerder hinderlijk dan een echte tegenstand. De echte ster van MediEvil is namelijk Sir Daniel Fortesque, een ondode ridder die uit zijn tombe gewekt wordt door de boosaardige tovenaar Zarok. Met behulp van een groot zwaard en een pratende worm die in zijn oogkas leeft, trekt Sir Dan op een epische queeste om zijn geliefde land van Gallowmere te redden uit de klauwen van de tovenaar. Wat volgt is één van de meest memorabele games uit het PSOne tijdperk, een titel die elementen van de Zelda-games vermengt met een sfeertje dat uit het hoofd van Tim Burton lijkt te komen. De game kreeg nog één echte sequel, maar sindsdien lijkt, buiten een verschijning in PlayStation All-stars Battle Royale, eeuwige rust alsnog voor Sir Dan weggelegd.
Zombies Ate My Neighbours (SNES, 1993)
Deze cultklassieker heeft niet alleen één van de geinigste titels ooit, het bleek ook een verdomd fijn spelletje te zijn die een goeie basis voor andere games in het genre wist te leggen. Op vlak van gameplay mag het dan een behoorlijk simpele run and gun game met een top down stijl zijn, een beetje te vergelijken met Dead Nation, maar wat het volledig memorabel maakt is de stijl. Als hoofdpersonage Zeke sta je samen met je zusje Julie in vijfenvijftig levels tegenover tal van monsters zoals vampieren en weerwolven, maar vooral ook erg veel zombies. De game heeft een leuk gevoel voor humor en biedt in de vele levels een overdaad aan knipogen naar alles van de crappy monsterfilms uit de jaren 50 tot de slashers zoals Friday the 13th. De game is eveneens noemenswaardig omdat het één van de eerste spellen was waarbij je voorzichtig met je wapens moest omgaan, een fundament van de survival horror, en het ook een goeie co-op mode heeft. Dat en het feit dat je zombies kunt doden met wapens als heggescharen en waterballonnen zet in de verf hoe inspiratievol deze game geweest is voor latere generaties.
Stubbs the Zombie in “Rebel Without a Pulse” (Xbox, 2005)
Als ik ooit een feature doe over games die onterecht geen groot publiek wisten te vinden, dan komt deze Stubbs the Zombie er sowieso in te staan. De pitch achter deze zombiegame is dan ook lichtjes geniaal, het is een liefdesverhaal waarin de protagonist een zombie is. Jaren na vermoord te zijn geweest door de jaloerse vader van zijn geliefde ontwaakt Eddie Stubbs uit het graf, en doet wat iedere zichzelf respecterende zombie zou doen: er op uit trekken om zijn geliefde eveneens in een wandelend lijk te kunnen veranderen. Romantisch toch? Als Stubbs trek je door een stadje dat baadt in die typerende voorstedelijke Amerikaanse sfeer en schep je heerlijke chaos onder de mensen. Je bijt je een weg door de tegenstand en regelt onderweg een heus zombieleger door lekker hersenen te schransen. Deze game, die van de hand kwam van één van de oprichters van Bungie, bleek al snel één van de origineelste, amusantste actiegames voor de originele Xbox te zijn. De game kreeg uiteraard weer kritiek te verwerken uit conservatieve hoek die opperde dat een game die kannibalisme promoot geen goede boodschap levert voor kinderen. Urgh? Helaas bleven goeie verkoopcijfers voor Stubbs dan ook uit, en is de hoop op een sequel voor deze cult-game verdwenen.
https://www.youtube.com/watch?v=eQGIjmJfJoI&spfreload=10
Lollipop Chainsaw (Xbox 360/PS3, 2012)
Chainsaw Blaster! Hoofdpersonage Julliet Starling roept het uit met een kirrig stemmetje terwijl ze een special move doet en vervolgens verder springt over het hoofd van een strompelende zombie. Yup, in deze game zijn de zombies enkel figuranten, kanonnenvoer voor de ster van de game. Een piepjonge blonde cheerleader die toevallig uit een familie van monsterjagers komt, verzot is op lollies en uiteraard haar vriendje Nick. Wanneer een emo uit wrok een zombie-apocalypse uitroept over de school, mag Julliet met behulp van haar glitterende kettingzaag aan de slag terwijl ze haar beste cheerleader moves uit de kast haalt. Dat het pratende hoofd van haar vriendje, één van de eerste slachtoffers van de outbreak, als een accessoire aan haar bevallige kontje bengelt toont aan wat voor spel dit is, een Suda51 game. In de basis is Lollipop Chainsaw een erg simpele hack and slasher, maar dan wel eentje die zo over the top uitgewerkt is dat je maar beter mee kan gaan in de gekke flow ervan. Julliet wordt constant geportretteerd als een stoeipoes waarvoor je zelfs nieuwe sexy pakjes kan vrijspelen, de game zit boordevol seksuele toespelingen en het voelt allemaal erg gratuit. Net daar schuilt heel wat van de charme in. Het gaat zo over the top dat het eerder grappig dan seksistisch overkomt en belangrijker, de game blijft ook gewoon fun om te spelen. Tientallen zombies decimeren op de tonen van popdeuntje ‘Mickey’ terwijl er roze hartjes over het scherm sprankelen? Heerlijk!
Red Dead Redemption: Undead Nightmare (Xbox 360/ PS3, 2010)
Undead Nightmare is waarschijnlijk één van de beste stukken DLC ooit gemaakt en het levende bewijs dat het verhaal van het hoofdpersonage niet perse hoeft te stoppen wanneer het dood en begraven is. In Undead Nightmare trekt er een plaag van Blackwater tot Escalara die ervoor zorgt dat de doden herrijzen uit hun graf en zo ook onze held John Marston, die meteen weer een reden heeft om honderden tegenstanders op kogels te trakteren. Het absoluut sterke aan deze uitbreiding is dat het neemt wat Red Dead Redemption zo sterk maakte als basis, en daar dan een volledig geschift horrorsausje over giet. Het werkt geniaal. Je krijgt de open wereld-gameplay die je kent met tal van missies en sidemissies, maar merkt dat de wereld er toch echt een stukje naargeestiger uitziet dan voorheen. De soundtrack heeft een spooky toon en je houdt je bezig met zaken zoals het vangen van de vier paarden van de Apocalyps. De toon van de uitbreiding klopt gewoon volledig. Dit is geen bundeltje extra missies waar snel een zombie-thema opgekleefd werd, dit is duidelijk een project waar met veel enthousiasme aan werd gewerkt. Dat de game ook een stuk moeilijker is dan het hoofdspel, komt uiteraard omdat de zombies hier in vele maten en gewichten komen, van trage strompelende rakkers tot mutaties die een soort zuur naar je spuwen, en dat het taaie rotzakjes zijn die, zoals het goeie zombies betaamt, pas goed luisteren naar headshots. Dat Rockstar je nieuwe krachtige wapens zoals wijwater en een krachtige blunderbuss geeft om de hordes aan zombies de baas te kunnen is dan ook niet zozeer mooi meegenomen, maar eerder noodzakelijk om te overleven als zombie tussen de zombies. Nee, wat mij betreft is deze Undead Nightmare de beste cult-game om deze feature mee af te sluiten. Elke game die gezombificeerde grizzly beren bevat verdient elke eervolle vermelding die het kan krijgen.
De zombie gaat nooit echt dood, dat is duidelijk. De ondoden strompelen al sinds het prille begin doorheen games en fungeren vaak als dankbaar kanonnenvoer en originele protagonisten. Ze zijn herkenbaar en creepy, en we voelen geen wroeging wanneer we hun kop vol lood pompen of hen omver rijden met een grasmaaier. Iets afmaken dat in feite al dood is, dat is het perfecte gegeven voor een tegenstander in een videogame, en dat zorgt ervoor dat we voorlopig wel nog wel een stortvloed aan games met Zombies op ons scherm mogen verwachten. In elk geval toch nog zolang The Walking Dead populair blijft en er een hype is om op mee te surfen.
