Wat mij betreft is Devil’s Third een game die de Wii U hard nodig heeft. Na al die zoete en lieve Nintendo games is het namelijk wel eens lekker om een gewelddadige actiegame te spelen op Nintendo’s console. In plaats van schieten met klodders inkt, schiet je in Devil’s Third met lood. Ook duw je elkaar hier niet van een platform om te winnen, maar sla je met je zwaard menig vijand in tweeën. Inderdaad, dit is in alles het tegenovergestelde van de meer traditionele Nintendo-games. En als ik zeg ‘alles’, dan bedoel ik ook de kwaliteit.
In Devil’s Third maken we kennis met Ivan, een Russische crimineel die in Amerika ver weg in de zwaarst bewaakte gevangenis is weg gestopt. Als een terroristische groepering ineens alle satellieten in de ruimte weet uit te schakelen en alle elektrische apparaten op de wereld niet meer werken, wordt er een beroep gedaan op de expertise van Ivan. Hij kan namelijk als geen ander zich een weg banen langs de meest gewelddadige vijanden om te achterhalen wie er achter de kunstmatige sterrenregen zit en tegelijk de orde op de wereld een beetje te herstellen. Ivan is namelijk super gespierd, zwaar getatoeëerd en hij is kaal. Zelf moest ik gelijk denken aan Vin Diesel toen Ivan in beeld kwam, maar dan eentje met een zwaar Russisch accent. Om de vijanden te lijf te gaan heeft Ivan twee verschillende type wapens tot zijn beschikking: de close-combat wapens, zoals zwaarden en honkbalknuppels, en de schietijzers, denk aan machinegeweren en sluipschutterpistolen.
Het combineren van melee combat en shooter elementen is ook meteen de troefkaart van Devil’s Third. De melee combat is redelijk goed uitgewerkt en het geeft behoorlijke voldoening als je een aantal vijanden achter elkaar op die manier uit kan schakelen. Er zijn een aantal knoppencombinaties voor te gebruiken, maar het wordt niet zo uitgebreid als een fighting-game. Met de shooter controls is het echter behoorlijk beroerd gesteld. Zodra je jouw loop probeert te richten op een vijand merk dat je de controls behoorlijk zwabberen. Het is net alsof Ivan iets teveel wodka heeft gedronken en een beetje moeite heeft met mikken. Zelfs na wat stoeien met de instellingen van de controls blijft het probleem. Natuurlijk is Devil’s Third geen shooter zoals Call of Duty, maar het was wel fijn geweest als het iets beter te besturen was. Gelukkig is het niveau van de vijanden niet al te hoog, dus heb je genoeg tijd om een flinke lading kogels door de lucht te schieten om ze te raken.
De vijanden zijn dus niet al te lastig te verslaan. Je kunt vrijwel altijd op je gemak even het juiste wapen pakken en een goede tactiek bedenken. Als je dit doet terwijl je in dekking zit, dan gebeurt het maar zeer zelden dat een vijand je zult proberen te verrassen of vanaf de zijkant aan te vallen. De levelbazen die je aan het einde van een hoofdstuk tegenkomt bieden gelukkig wel iets meer weerstand, maar nog steeds zal het zelden gebeuren dat je dood gaat. Terwijl ik me een weg vocht door de gevangenis en verder moest ik al snel denken aan een game als Army of Two, maar dan mét de optie voor close-combat. En dat kan ik als positief punt noemen. Op de een of andere manier is het namelijk wel een hele vermakelijke game waarbij er niet teveel van je wordt gevraagd. Gewoon de route volgen door de levels en ondertussen een beetje er op los hakken met je zwaard, honderden kogels door de lucht jagen en vele explosies veroorzaken.
Naast de singleplayer campagne is er ook nog een multiplayer optie. Deze bevat helaas geen coöp mogelijkheid, wat volgens mij wel een perfecte optie geweest, maar de multiplayer is nog echt uitgebreid. Je kunt jouw eigen personage maken en daarmee verschillende modi spelen. Denk aan Team Deathmatch, free-for-all, etc. Dit klinkt vrij standaard, maar zodra je er iets meer tijd aan besteed merk je dat het nog veel uitgebreider is. Zo kan je je aansluiten bij een clan, een basis bouwen en samen andere basissen aanvallen. Ik was echt verrast door de multiplayer van Devil’s Third, want eigenlijk had ik niet meer dan wat standaard deathmatch taferelen verwacht. Het is dan ook bijna jammer dat de rest van de game zo tegenvalt, waardoor waarschijnlijk maar weinig mensen kennis zullen maken met deze verrassende multiplayer mogelijkheden.
Kort gezegd is Devil’s Third niet een hele goede game. Ik kan een hele lijst met minpunten opnoemen en die als reden geven om de game links te laten liggen. Toch is het stiekem best een leuke game om te spelen. Het is een beetje de Die Hard van de Wii U games op dit moment: het voelt een beetje als een guilty pleasure waarbij ik denk dat menig volwassen (mannelijke) gamer zich goed weet te vermaken. Maar of dat een prijskaartje van 60 euro waard is? Dat denk ik dan weer niet. Dan kan je hem beter op een later moment even oppikken in de budgetbak.
[review pros=”+ Die Hard met Vin Diesel
+ Stiekem wel vermakelijk
+ Uitgebreide multiplayer” cons=”- Matige graphics
– Matige AI
– Matige besturing
– Matig verhaal” score=59]
