Bethesda heeft afgelopen week haar plannen voor Fallout 4-DLC uit de doeken gedaan. Vooral de uitbreiding Far Harbour valt daarbij in het oog, een expansie die je een uitgebreide omgeving vol quests en mogelijkheden moet gaan voorschotelen. Hoe stevig Far Harbour de moeite wordt valt nog wat af te wachten, maar het potentieel voor een mooie aanvulling voor de game is er in elk geval wel. In de volgende feature zet ik enkele andere stukjes DLC in de spotlight die stukken meer bleken dan een aanslag op de portemonnee van gamers en die een echte verrijking voor hun game bleken.
Fallout 3: Broken Steel
Uiteraard bijten we de spits af met een uitbreiding voor één van de vorige Fallout-games. Fallout 3 had bijvoorbeeld vijf erg leuke uitbreidingen die best wat variatie naar het Wasteland brachten. Slavernij en gladiatorengevechten in The Pitt? Aliens in Mothership Zeta? Een lichte survival horror-sfeer in Point Lookout? Uiteindelijk is het Broken Steel die geboekstaafd staat als meest waardevolle van het stelletje. De reden daarvoor schuilt in het originele einde van Fallout 3 die het behoorlijk onmogelijk maakt om verder te questen in The Wasteland. Wanneer de credits over het scherm rollen is het over en uit voor je personage. Broken Steel verhelpt dat euvel en trekt de level cap op van 20 naar 30. Dat zorgt voor gameplay die stukken pittiger is dan wat je als speler gewoon bent, waardoor het dus een aanrader is om eerst alle andere DLC te spelen om jezelf krachtiger te maken voor je hier aan begint. Broken Steel is echt een behoorlijk heftig stukje gameplay en onbezonnen de aanval inzetten zorgt ervoor dat je reeds in de aanloop naar het vliegveld waar je heen moet het onderspit zal delven. Wanneer je echter weet te volharden zal je een stevig stukje content te spelen krijgen met enkele coole wapens, pittige tegenstanders, een reusachtig mobiel fort en luchtafweergeschut. Fallout 3 op zijn spectaculairst.
BioShock Infinite: Burial at sea
Het einde van BioShock Infinite was een echte val in het konijnengat. Burial at Sea wist gelukkig erg veel van de vragen waar je als speler mee opgezadeld bleef bevredigend te antwoorden, en dat in twee episodes die je terug richting Rapture katapulteerden. Het relatief korte Episode One plaatst je nog in de schoenen van een alternatieve Booker Dewitt en maakt vooral indruk door een film noir-sfeertje en de verwondering van het spelen in een Rapture voor de val. Het langere Episode 2 weet echter het meeste te bekoren omdat je niet alleen de broodnodige antwoorden krijgt, maar omdat het ook verfrissend voelt om als Elizabeth te spelen. De snelle actie wordt ingeruild voor intense spanning wanneer je als de kwetsbare femme fatale door de enge onderwaterutopie van Rapture sluipt op je zoektocht naar een einde dat een mooie strik rond BioShock weet te binden.
The Last of Us: Left Behind
Weinig games hebben me zo hard laten grienen als The Last of Us. Het verhaal van een gebroken eenzaat die de wil om te leven herontdekt in de sprankel van kinderlijke onschuld die een wijsneuzerige puber bied, voor mij blijft het één van de grootste krachttoeren van de afgelopen jaren in gaming. Wat dit Left Behind doet is in drie uurtjes tijd een ervaring die al sterk was gewoon nog meer achtergrond, textuur en gevoel geven. Het maakt The Last of Us gewoon een betere game. In Left Behind leer je een Ellie kennen voor de belevenissen met Joel uit de game. Jonger, nog net iets kinderlijker en onschuldiger ook. Het is niet zo zeer het spelen als Ellie dat indruk maakt, dat kenden we al uit de main-game. Nee, wat je als speler echt pakt is dat het leeuwendeel van de DLC gewoon draait rond een jong meisje die samen met haar beste vriendinnetje een winkelcentrum verkent. Het bouwt het personage van Ellie verder uit zodat dingen die haar in de hoofdgame overkomen meer impact hebben. Indrukwekkend spul.
Red Dead Redemption: Undead Nightmare
Je kan geen feature over sterke dlc maken zonder Undead Nightmare op het feestje uit te nodigen. De genialiteit om rond Halloween je dode hoofdpersonage terug tot leven te wekken en als zombie op pad te sturen is onmiskenbaar in deze Undead Nightmare. De moeite die Rockstar genomen heeft om het pulpy horrorsfeertje in de volledige uitbreiding door te trekken, van creepy muziek tot vaalgroene mist en bruine zombie-beren loont ten volle en zorgt dat de DLC nooit als meer van hetzelfde gaat voelen. Nog belangrijker is dat het van het pot gerukte idee de makers de kans geeft om voluit te gaan en om voor behoorlijk wat gitzwarte humor te kiezen. Met meer dan vijftien uur aan gameplay blijft dit één van de meest royale stukjes DLC ooit gemaakt en essentieel spul.
Dishonored: The Knife of Dunwall & Brigmore Witches
Erg goeie DLC bouwt verder op een game, verrijkt het, maar meesterlijke DLC als dit zet de game gewoon op zijn kop. Dishonored draaide rond een aanslag op de keizerin waar hoofdpersonage Corvo valselijk van werd beschuldigd, en de zoektocht naar de echte dader. De Knife of Dunwall laat je in de DLC spelen als dader van die laffe aanslag en dwingt je volledig je visie over wat je dacht te weten over wat in Dishonored gebeurde bij te stellen. Wat eerst een behoorlijk eenzijdige slechterik leek blijkt een getroebleerd personage dat zelf te kampen heeft met verraad. Dat intrigerende verhaal, gekoppeld aan gameplay die verder verfijnt werd, zorgt ervoor dat dit DLC is waar je als fan van Dishonored gewoon niet omheen kan.
Uiteraard is dit slechts een kleine selectie van favorieten uit een lange lijst waar ook GTA IV’s The Ballad of Gay Tony of Oblivion’s Shivering Isles tot toebehoren. Door de jaren heen hebben we toch al behoorlijk wat memorabele downloadbare content de revue zien passeren die bewezen dat DLC meer kan zijn dan een excuus om extra geld van de speler te scoren. Laat ons hopen dat Fallout 4 met Far Harbour ook een plek in dit mooie lijstje weet te verdienen.
