Het zal je misschien verbazen… Maar het is echt waar. Onder mijn woest aantrekkelijke, mannelijke body, zit een kinderlijke Disneyfan verborgen. Al sinds mijn vroege jaren heb ik enorm veel liefde voor het huis van de muis. Niet alleen voor de (teken)films die de studio produceerde, maar ook voor de diverse attractieparken die het merk rijk is. Daarom speelde ik Disneyland Adventures op mijn Xbox 360 met liefde en plezier.
De game gaf mij in 2011 de mogelijkheid om het complete Disneypark te ontdekken. Met een avatar liep ik door het vrolijkste plekje op aarde, ontmoette ik helden als Kapitein Haak, Mickey Mouse en Buzz Lightyear. Werkte ik er aan om alle handtekeningen van de Disneyfiguren te verzamelen, nam ik de beste foto’s en beleefde ik de attracties, die hier als mini-games fungeerde. Hoewel ik normaal veelal shooters speelde waar ik menig personage dodelijke verwondingen aanbracht, wist deze game mij compleet onder te dompelen in de magie van het pretpark waar ik zo van hield. Echter, er was één storende factor: Kinect. De game moest volledig met de camera van Microsoft gespeeld worden. En de Kinect in 2011 werkte alles behalve secuur. Simpele dingen zoals lopen door het park waren onnodig lastig omdat de techniek niet mee bleef werken. Sommige mini-games waren frustrerend door haperende techniek. Zo enorm jammer.
In oktober verschijnt de game opnieuw. Dit keer voor de Xbox One, met een volledige 4K-upgrade voor de One X. Tijdens mijn speelsessie met deze nieuwe uitgave werd één ding meteen duidelijk. Het feit dat de game nu ook met een controller gespeeld kan worden zorgt ervoor dat mijn grootste frustratie weggenomen is. En dat ik de game nu echt kan zien als een digitale versie van mijn favoriete vakantiebestemming. Zonder moeite liep ik over Main Street USA, ontdekte ik Fantasy Land en kwam ik Peter Pan tegen voor zijn eigen attractie. Nee, dit is geen game die je speelt als je je heel stoer wil voelen, dit is een game die je speelt als je, net als ik, nog steeds in contact staat met het kind in je. Want dan, en alleen dan, is dit spel een genot om te spelen.
Tijdens mijn speelsessie op de Gamescom kon ik twee mini-games spelen. In de eerste vloog ik met Peter Pan door de straten van Londen. Onderweg moest ik obstakels vermijden, munten pakken, een goede score neer zetten. En dat is zo simpel of lastig als dat je het jezelf wil maken. Ik zal je zeggen, het voelt geweldig om vlak langs de klok van de Big Ben te vliegen terwijl een orkestrale versie van ’the second star to the right’ uit je boxen knalt. Als je nu zoiets hebt van… dat is helemaal niet tof… dan is deze game compleet niet voor jou. Als je dit wel wil ervaren wil ik je vertellen dat ik in de tweede mini-game samen met Buzz Lightyear in zijn attractie een weg moest banen door een gevaarlijke basis gevuld met vijanden. Mijn taak? Schieten op alle vijanden en de groene aliens redden. Inderdaad, exact zoals je dat in het echte park ook doet. En dat is precies waar de charme van deze game dan ook ligt.
Het rondlopen in het park, de herkenning uit het echte leven. Weten dat bij It’s a Small World een klein paadje ligt dat je recht naar Space Mountain kan brengen. Weten dat je Assepoester kan vinden bij haar winkeltje. Hopen dat je Mickey tegenkomt daar vlak voor het kasteel. En natuurlijk wachten op de vuurwerkshow terwijl je een knuffel geeft aan Pluto. Grafisch oogde het allemaal enorm scherp in 4K en je vergeet dat je met een game van zes jaar oud te maken hebt. Pure Disney magie, zou je kunnen zeggen.
Disneyparken hebben een geweldige uitwerking op me. Ik ben helemaal blij als ik zo’n park bezoek. Of het nu Florida of Parijs is, ik voel me als een kind in een gigantische speelgoedwinkel. De sfeer, de muziek, de personages, het brengt een gigantische glimlach op mijn gezicht. Dezelfde glimlach die ik had tijdens het spelen van deze game op de Gamescom. Ik kan oprecht niet wachten tot de release van dit spel. Disney gaat volledig ontdekt worden door me, dit keer gewoon met een controller. Ik heb er zin in.
