Er is een erg dunne grens tussen iets dat vertrouwd aanvoelt en iets dat compleet achterhaald op je overkomt, een dunne grens die Nintendo duidelijk weet te liggen. Hoe verklaar je anders dat de Japanners de voorbije jaren nagenoeg al hun grote successen behaald hebben met games die leunen op gameplay waarvan de fundamenten tientallen jaren geleden gelegd werden.
Toen mijn vader even langskwam toen ik de reviewversie van deze Tropical Freeze zat te spelen, merkte hij meteen op hoe vertrouwd het spel leek ten opzichte van een Donkey Kong Country-game op Super Nintendo die hij begin jaren ’90 had gehad. Even later had hij de controller vast en liet hij de aap door de omgeving springen alsof er nooit twintig jaar tussen was geweest.
Donkey Kong Country: Tropical Freeze voelt dus onmiskenbaar nostalgisch en vertrouwd aan. Het gebruikt dat decennia oude fundament omdat het simpelweg nog steeds werkt, maar, en nu komt de spreekwoordelijke aap uit de mouw, daar stopt het niet. De dunne grens tussen iets vertrouwd of achterhaald laten voelen ligt namelijk niet bij de basis maar bij de eigen creatieve ideeën die de ontwikkelaar inbrengt. Dat Donkey Kong in goede handen is bij ontwikkelaar Retro Studios was bij het vorige, op Wii verschenen, deel reeds duidelijk. Het gevoel van de oldschool games werd in Country Returns tot de heftige moeilijkheidsgraad toe behouden, maar subtiele nieuwe ideetjes wat leveldesign betreft wisten tegelijkertijd toch het stof uit de vacht van ieders geliefde primaat te kloppen. Die lijn wordt uiteraard in sequel Tropical Freeze netjes doorgetrokken.
De pret begint wanneer Donkey Kong samen met Diddy, Dixie en oude knar Cranky Kong op het punt staat om van een heerlijke bananentaart te smullen. Plots duiken aan de horizon echter Vikingschepen op waarvan de opvarenden wel erg snode plannen hebben. De Snomads willen de wereld in ijzige vrieskou storten en het tropische eiland van Donkey Kong en zijn familie is hun volgende doelwit van dienst. Nog voor de verbouwereerde Donkey één hap van zijn lekkere bananentaart kan nemen , blaast de leider van de Snomads op een reusachtige hoorn die een winterstorm over DK Island doet razen die de boel meteen in een tropisch vriesvak verandert. Om de zaken nog een stukje erger te maken blaast de ijzige wind Donkey en zijn familie enkele eilanden van hun vertrouwde thuis weg. Tijd voor Donkey en co dus om samen de gevaarlijke weg terug naar huis aan te vatten met als ultieme doel de Snomads te verslaan en de thermostaat terug richting subtropisch te zetten.
De gameplay is zoals ik reeds aanhaalde enorm vertrouwd, maar nieuwe toevoegingen zorgen voor enige nuance. Donkey Kong laat zich dus zoals vanouds lekker precies aansturen en zijn aanvallen waarbij hij zijn vuisten op de grond slaat of een stevige koprol uitvoert missen hun effect op vijanden niet. Gewoon van A naar B rennen en springen is echter slechts een deel van de pret, het is vooral de exploratie waartoe het spel je uitnodigt die de game van hoog niveau maakt. De levels zitten volgestouwd met dingen om te verzamelen zoals puzzelstukjes en de alom gekende KONG-letters, maar ook geheimen zoals heuse bonus-levels. Het spel geeft je ook netjes de mogelijkheden om er voor de volle honderd procent voor te gaan, zo krijg je niet langer een tijdsdruk opgelegd maar word je nu dus uitgenodigd om alle hoekjes van een level te doorzoeken.
er zijn geen afbeeldingen gevonden
Ook de moeilijkheidsgraad is niet meer zo nagelbijtend hard, toch niet in de eerste werelden. In het begin vind je vlotjes hartjes om je gezondheid terug wat op te frissen en de hindernissen op je pad worden mondjesmaat uitdagender gemaakt zodat wanneer je in wereld vier keihard aan de bak moet met razendsnelle reflexen, je wel een fijne leercurve hebt bewandeld die je ietwat klaargestoomd heeft. Kijk, dat durf ik dus slim te noemen. Ook het plaatsen van controlepunten in de levels is een gouden zet om te veel frustratie te voorkomen. Ik noem de game beter te behappen dan Country Returns, maar dit is in geen enkel geval een makkelijke game dus erg veel behendigheid en veelvuldig falen zit sowieso weer in dit pakketje. De levels zijn ook stukken langer dan ik me meen te herinneren van de voorganger, dus dan zijn die controlepunten echt wel welkom om te verhinderen dat je opnieuw al de letters moet gaan verzamelen en uit pure ergernis je GamePad tegen de muur gooit. Voor de bikkels die trouwens echt vrezen dat ze hier geen uitdaging aan zullen hebben kan ik alvast verzekeren dat ze na het uitspelen van elk level de uitdaging nog eens kunnen aangaan onder een strenge tijdsdruk en dat de bonus-levels die je vindt echt geschift uitdagend zijn.
Ik heb het gevoel dat ik een stukje afgedwaald ben, maar het komt er dus op neer dat de game vooral uitnodigt om te exploreren dankzij het wegnemen van de tijdsdruk en het toevoegen van checkpoints, en dat sluit naadloos aan bij de toevoeging van de andere familieleden in de gameplay. In tonnen in de omgeving zitten de andere Kong’s verstopt, en hun speciale vaardigheden helpen Donkey om op plekken te komen die hij zelf niet kan bereiken. Het jetpack van Diddy of de als helikopter fungerende paardenstaart van Dixie zijn onmisbare hulpmiddelen om echt alles uit de levels te halen, maar vooral Cranky steelt de show door zoals oom Dagobert op zijn wandelstok te huppen om op die manier over scherpe voorwerpen te springen.
Een ander voordeel dat de familie van Donkey Kong biedt is de mogelijkheid tot co-op, hoewel die net iets te beperkt is om echt indruk te maken. Je bent gebonden taan lokaal samenspel in de woonkamer en moet tijdens het spelen ook in de buurt blijven op het scherm. Voor een game die toch wel wat skill vereist is erg goed kunnen samenwerken wel een vereiste om ook maar ergens te komen zodra de moeilijkheidsgraad de hoogte in gaat.
Rest ons nog het even te hebben over wat de Wii U op tafel brengt voor deze titel en dat is bijna niks. De GamePad, wat toch het grote sellingpoint van de console is, wordt totaal niet betrokken in de game, het scherm ervan blijft gewoon zwart. Nadat Ubisoft met Rayman Legends bewezen heeft hoe het tweede scherm creatief gebruikt kan worden met dit soort gameplay, voelt een volledig nutteloze GamePad gewoon raar aan. Gelukkig komt de extra grafische kracht van de Wii U wel uit de verf. Donkey Kong in HD is gewoon een belevenis, punt. Het grappige is dat ik op basis van screenshots oorspronkelijk niet eens zo overtuigd was van de visuele kracht van de game, maar eens je het in actie ziet kan je niet anders dan onder de indruk zijn, screens doen de game hoegenaamd geen recht. Van de haartjes van de vacht van Donkey tot de vele kleuren en de leuke effecten in de achtergrond van de omgevingen is dit een game die visueel regelmatig indruk weet te maken. Ook de variatie wat levels betreft zit meer dan goed. De game heeft slechts zes werelden in plaats van acht die wederom uit generische zaken als ijs, jungle en strand lijken te bestaan, maar de variatie is in praktijk verbazend goed. De levels zijn zoals ik al aanhaalde stukken langer en laten je het ene moment op een mijnkarretje door een houtzagerij racen om even later je een visueel overweldigende bosbrand te presenteren. Donkey mag dan wel ouderwets spelen, frisser dan dit heeft hij er nog nooit uitgezien.
Het is jammer dat Retro en Nintendo niet wat extra moeite genomen hebben om de GamePad op een leuke manier in de game te betrekken, het had namelijk een essentiële Wii U-game kunnen opleveren. Zoals de kaarten nu liggen is het zeker en vast ook een onmisbare titel geworden, alleen zie je los van de mooiere graphics niet bepaald de meerwaarde in die de overstap naar een nieuwe console biedt aan Donkey Kong. Gelukkig laat de harige rakker het samen met zijn familie niet aan zijn hart komen en verkeert hij in de handen van Retro in topvorm in wat hij top hoort te zijn, namelijk zorgen voor pure onversneden platformfun.
[review pros=”+ Gameplay die zich leent tot ontdekken
+ Creatief leveldesign vol leuke vondsten
+ grafisch indrukwekkend” cons=”- Geen GamePad-functies” score=89]
