Tijdens de aankondiging van Sea of Thieves wist de game mij niet te trekken. Een open wereld met piraten klinkt leuk, maar het vertrouwen in ontwikkelaar Rare was behoorlijk laag. Toch, naarmate ik steeds meer van de game zag, begon het te kriebelen bij me. Het idee is op papier bijzonder interessant en erg origineel. Ik keek dan ook uit naar mijn speelsessie. Een speelsessie die mij geheel moest overtuigen. Geen druk verder.
Sea of Thieves brengt je als speler een gigantische open wereld waarin jij kunt gaan en staan waar je zelf wilt. Je bent een piraat, dus de zee is je speeltuin. En hoewel we in de laatste jaren best wel wat games hebben gezien waarin piraten de hoofdrol spelen, zijn de echt goede titels in dit genre een ding uit het verleden. Dit in combinatie met dat wat Rare de laatste tien jaar heeft gedaan, gaf me weinig hoop op een toffe titel. En we weten allemaal dat een tof idee bij een verkeerde ontwikkelaar kan resulteren is een slechte game. Na tien minuten met de game te hebben gespeeld ben ik echter enthousiast. Gematigd, weliswaar, maar toch enthousiast.
Samen met een team van enkele andere piraten begon mijn avontuur waar elk goed piratenavontuur moet beginnen. Met m’n lippen aan een mok gevuld met alcohol. Allen bleven we de zoete lekkernij naar binnen gieten waarna we onze instrumenten tevoorschijn trokken om muziek te maken. Want als dronken piraat in een louche bar moet je iets, natuurlijk. Dat sommige leden uit mijn team het iets te gezellig vonden bleek op het moment dat we onze reis voort wilden gaan zetten. Waar ik zonder moeite de bar uit wist te komen, had één persoon uit mijn team dat des te meer. Door de hoeveelheid alcohol in zijn digitale lichaam was recht blijven staan al een hele opgave. Vooruit lopen was haast onmogelijk zonder om te vallen en door een deur gaan is lastig wanneer je deze drie keer ziet. Geniet, maar drink met mate. Het was dan ook die persoon die de wandeltocht naar ons schip met moeite afsloot. Terwijl wij op de boot stonden te wachten, viel deze vrolijk tussen de steiger en de boot. Een nat pak was het resultaat en de sfeer was gezet.
Een medewerker van Rare begeleide ons door de game. Het leven van een piraat heb je namelijk niet zomaar door. Rondrennen als een papegaai zonder houten been heeft geen nut, er zullen stappen ondernomen moeten worden voordat je uit kunt varen. Daarom waren er vier mensen nodig om het anker op te hijsen. Het zware gevaarte kwam langzaamaan richting het schip en we waren los. Maar er gebeurde niks. Snel kreeg ik het order dat de zeilen naar beneden gehaald moesten worden, goed gedraaid zodat de wind er zijn ding mee kon doen. ‘Wie pakt het stuur vast?’ Ahoy maatje, laat dat maar aan mij over. Ik bestuurde het houten schip de zee op alwaar ik al snel andere piraten tegenkwam. Andere spelers! De piraten worden stuk voor stuk gespeeld door mensen van vlees en bloed. Aan de andere kant van de stand waren deze piraten hun plannen aan het bekokstoven. Ons plan? Zinken dat schip!
De wind draaide gunstig, ik legde mijn koers vast. Andere spelers hanteerde de kanonnen. De dronkenschap lag achter ons, tijd voor het echte werk. De halve ramkoers die ik in had gezet leek te werken. Vlak gingen we langs het andere schip af. Mijn medespelers vuurden de kanonnen, het schip liep schade op. Maar niet alleen dat schip. Kanonskogels vonden hun doel en mijn schip werd geraakt. ‘Water is liever aan de buitenkant van het schip’, merkte de medewerker van Rare op. Ik verliet mijn post, droeg het over aan een andere speler en dook mijn schip in voor reparaties. Planken werden aan de binnenkant bevestigd om het water tegen te gaan. Ik was nog niet klaar of hoorde door mijn headset al iemand schreeuwen rondom het volgende gevaar. Niet alleen had het schip waar we net onze kogels op hadden gelost had de achtervolging ingezet… we vaarden recht op een rotspartij af.
Met spoed verliet ik mijn post en beklom ik het kraaiennest. Grote berg, recht vooruit. Wat nu, hoe gaan we dit doen? De medewerker van Rare had een idee. Een gevaarlijk idee, een krankzinnig idee…. een goed idee. Met man en macht verzamelde we ons bij het anker en lieten dit los. Het zware gevaarte bewoog over de vloer van de oceaan en trok zich vast, iets waardoor ons schip dat op hoge sneleid aan het varen was een behoorlijke knal kreeg en naar de zeikant getrokken werd. Meteen moest ik met andere spelers het anker weer omhoog halen. En jawel, de tactiek leek te werken; we maakten een gigantische bocht en de rotspartij werd ontweken.
Wat ik hier nu beschrijf was tien minuten van de game. Tien minuten waarin ik me enorm vermaakt heb. Tien minuten waarin ik vertrouwen in het spel kreeg, in de ontwikkelaar, maar ook minuten waarin ik nieuwe twijfels kreeg. Want, hoezeer dit ook echt leuk, origineel en indrukwekkend was, vraag ik me ook af of dit ook zo gaat zijn wanneer ik thuis met Sea of Thieves aan de slag ga. De medewerker vertelde dat alles ook in je eentje kan, iets wanneer je niet met vrienden wil/kan spelen, maar dat het wel verdomd moeilijk gaat zijn. Dat haalt het idee van de game in mijn ogen flink omlaag. Dit wil je niet in je eentje spelen. Een piratenschip heeft piraten nodig. Daarnaast, dit wil je spelen met vrienden. Vrienden die samen kunnen werken en weten wat er te doen staat. Vrienden die allemaal met een headset op hun hoofd de game beleven en orders naar elkaar schreeuwen. Dit wil je niet spelen met onbekende spelers uit de hele wereld. Want wanneer een of twee personen niet doen wat ze moeten doen, kan dat het speelplezier drastisch omlaag halen.
Desalnietemin, ik heb genoten. Ik heb hard genoten. Na het verslaan van een schip pakte ik en mijn vrolijke groep piraten de instrumenten in de hand en terwijl ons schip half lek aan het zinken was, speelden we de meest piratische muziek die je ooit gehoord hebt. Qua sfeer zit het dan ook helemaal goed met Sea of Thieves. Of dit thuis ook het geval zal zijn en de game net zo tof is nadat je er tien uur of meer in hebt gestoken is bij mij nog steeds de vraag. Vooralsnog kies ik voor een piratenleven. A pirate’s life for me!
