Ik wil, voordat ik aan deze preview begin, even een moment nemen om iets op te biechten. Eerwaarde, ik moet u spreken, ik heb gezondigd. Hoewel ik jaren lang de kans heb gekregen, is het er nooit van gekomen. Ja, ik spreek de waarheid. Ik heb nooit eerder een Bioshock uitgespeeld. Sterker nog, ik heb nooit eerder een Bioshock gespeeld. Het eerste deel, waarin Rapture de hoofdrol droeg, ging compleet aan me voorbij. Het tweede speelde ik niet omdat ik de eerste niet kende. De derde, ik had geen tijd. Het spijt me vader, geef me de mogelijkheid om alles goed te trekken.
Maar is dit wel zo’n zonde? Ik heb nu de mogelijkheid om een bundel te gaan spelen waar de drie games in gaan zitten, stuk voor stuk mooier dan dat ze ooit waren. Ik ga voor het eerst Rapture in, waardoor deze collectie mij als een compleet nieuwe ervaring onder gaat dompelen in al dat waar iedereen het al jaren over heeft. En vergeet niet dat ik ook meteen met alle uitbreidingen aan de slag mag gaan, gewoon recht vanaf de disc. Oke, de multiplayer van Bioshock 2 gaat wegvallen, maar iets zegt me dat dit games zijn die je niet voor de multiplayer gaat spelen. Met frisse gedachten, de insteek om iets nieuws te zien, liep ik in Keulen dan ook bij 2K naar binnen. Klaar om voor het eerst aan de slag te gaan met Bioshock!
Ja, natuurlijk speelde in mijn achterhoofd het idee dat ik te maken had met een game die al verscheen in 2007 toen ik de eerste Bioshock starte. De ontwikkelaar had meerdere savegames klaar staan om bepaalde gebieden in het spel te bezichtigen. Maar hey, aangezien dat voor mij alleen maar zou tellen als gigantische spoilers, besloot ik om gewoon bij het begin te beginnen. Ik heb veel gehoord over het begin van Bioshock, over hoe goed het moest zijn, hoe het je meteen weg kon voeren naar verre oorden. Dus ik zat daar, in dat vliegtuig, net voordat een noodlanding gemaakt werd. Neerstorten, klets, op het water. Iedereen dood. Wrakstukken om me heen, een vuurtoren in de verte. Zwemmen, alsof mijn leven er vanaf hing. Het duurde niet lang of de vuurtoren bracht me naar Rapture, een prachtige onderwaterstad waar redelijk de shit aan is. Een utopie die helemaal uit de hand gelopen is. Eindelijk beleef ik Bioshock.
En weet je. Grafisch was het allemaal dik in orde. Ja, het is een game van negen jaar oud, maar dit keer draaiende op 1080p en zestig frames per seconde. En dat was te merken. Alles was scherp, oogde krachtig en de wereld van Rapture was sfeervol en snel. Monsters onder water zwommen voorbij alsof het niets was en het bewegen ging vloeiender dan ooit gedaan is in de game. Wel merkte ik dat de game ouder is. Natuurlijk, de graphics zijn niet te vergelijken met die van een Battlefield, Battlefront of een andere hedendaagse shooter (we hebben het hier over een oppoetsbeurt, niet over een complete remake), maar het was vooral de gameplay die me herinnerde aan negen jaar geleden.
Het is moeilijk om de vinger op de juiste plek te leggen. Ik durf ook niet te zeggen waarom ik dit idee had. Maar het idee had ik vanaf het eerste moment. Het spel speelt fantastisch, maar fantastisch als een game uit 2007. Want hoe mooi de oppoetsbeurt ook is, het blijft een oud spel. Misschien zijn het de mechanics, de manier waarop het spel me voortstuwde. Ik weet het niet. Denk nu niet dat dit slecht is. Totaal niet. Bioshock was, als ik de rest van de mensheid moet geloven, een fantastische game. En dat zal het nu nog steeds zijn. De tijd is doorstaan, maar er zijn wel wat scheurtjes. Geen probleem verder, noem het een observatie.
Ik had dertig minuten om de complete collectie te checken. Onmogelijk uiteraard. Alle drie de delen zitten er in, inclusief alle DLC, minus de multiplayer. Een prachtig pakket. Wel besloot ik even het derde deel nog te bekijken: Bioshock Infinite. De laatste van de drie, nog niet eens zo’n heel oud spel. Echter maakt deze ook de stap van Xbox 360 / PlayStation 3 naar de Xbox One / PlayStation 4. En dat is ook te merken. De prachtige stad in de wolken knalde van m’n scherm. Grafisch indrukwekkender dan de eerste Bioshock, maar enorm logisch ook. Dit spel speelde een stuk lekkerder, meer van nu. Wederom, vraag me niet waar dit door komt, ik heb geen idee. Het zijn beestjes van hun tijd.
Alle DLC is direct vanuit een menu te openen, je kunt gaan, staan en spelen wat je wil. Wat mij opviel tijdens het spelen van de Collection is dat toen ik van Bioshock naar Bioshock Infinite wilde schakelen ik de game uit moest zetten, terug moest naar het Xbox One-menu en daar Infinite handmatig kon starten. Dit voelde een beetje goedkoop. Drie losse games op de harde schijf. Ik hoop dat in de release een mooi menu de drie titels aan elkaar verbind. Nu kreeg ik een ‘backwards compatible’ idee.
Als collectie zal Bioshock een heel mooi pakket gaan worden. Ik ben getriggerd om de game straks op te pakken en eindelijk te gaan spelen. Ik heb dingen om in te halen, zoveel werd mij duidelijk. Of je dit moet kopen wanneer je de games al hebt liggen vraag ik me af, maar dat is de persoonlijke afweging die je bij elke remaster moet maken.
