Titanfall was een mooie, exclusieve game voor de Microsoftplatformen. De eerste game van Respawn, het originele team achter games als Call of Duty 2 en Modern Warfare, moest hoge ogen gooien. Het spel speelde lekker, vernieuwde net genoeg en wist een hoop fans te krijgen. Het tweede deel zal echter niet alleen bij Microsoft verschijnen maar maakt ook de stap richting de PlayStation 4. Tijdens Gamescom zag ik de multiplayer en, jawel, een singleplayer.
De multiplayer van Titanfall 2 was groots aanwezig op de beurs in Duitsland. Met behoorlijk wat consoles en tv-schermen konden spelers het tegen elkaar opnemen op de immense stand van Electronic Arts. Het eerste deel heb ik behoorlijk veel gespeeld, maar werd nooit mijn favoriete game. Ik ben iemand die kan genieten van een sterke multiplayer, maar beleef net wat liever een geweldig verhaal. Daarom speel ik games als Call of Duty en Battlefield dan ook echt niet voor de onlinestanden, de singleplayer is bij mij belangrijker. En daar ging Titanfall de fout in. Er was een mode waarin je in je eentje speelde, maar dit was niet meer dan hetzelfde als wanneer je online ging, alleen dit keer tegen bots.
De multiplayer van Titanfall 2 speelde exact zoals het eerste deel. In een nieuwe mode die we te spelen kregen, verdienden we geld met elke gemaakte kill. Een menselijke speler leverde meer cash op dan een bot, een Titan gaf de hoofdprijs. Met het gehele team moesten we een bepaald bedrag op zien te brengen. Echter, wanneer de kill gemaakt is, is het geld nog niet van jou. Om de zoveel tijd lande er een bank op de map waar je je verdiende cash af moest storten. Pas wanneer het in de bank zat werd het bij je team opgeteld. Klinkt simpel, maar vergeet niet dat iedereen die bank moet gebruiken om geld te storten. Een hotspot van kogels, dode pilots en financiele middelen was geboren.
Ik kan niet ver op de multiplayer in gaan. Ik speelde maar één potje, de mode met het geld. Qua gameplay was het Titanfall, dit keer met betere graphics. Ik vond niks wat nu perse als vernieuwend door het leven kan gaan. Ik sprong, liep langs muren, liet mijn Titan naar beneden vallen en jaagde menig slechterik de dood in; niets nieuws onder de zon. Nu kan dit in de uiteindelijke game flink anders zijn, maar wat ik hier trof deed me niet veel. Niet dat het nu perse slecht is, maar het was exact wat ik al kende. De durf en het lef om te vernieuwen ontbrak een beetje.
Later die dag had ik een afspraak bij Electronic Arts om de singleplayer van Titanfall 2 te zien. Kijk. Interesse gewekt. De militaire tak van Titanfall in een sci-fi setting, dat lust ik wel. Ik maakte kennis met Jack Cooper, een rifleman bij The Militia. De laagste klasse in het leger. De mannen die er op uit gestuurd worden om te sterven. Maar Cooper heeft een ambitie: ooit zal hij Pilot worden van een eigen Titan. Je kapitein, Lastimosa, ziet de potentie in je en traint je stiekem in de kunst van het besturen van het metalen gevaarte. Tijdens een simpele verkenningsmissie gaat alles fout. Lastimosa sterft en laat jou een link maken met zijn Titan. Het is nu de tijd voor Cooper om zich te bewijzen. Of te sterven terwijl hij dit probeert.
De missie die de ontwikkelaar toonde (ik mocht niet zelf spelen), was tijdens het begin van de game. De Titan is beschadigd en het was aan Cooper om deze functioneel te krijgen. Waar Respawn diep op in wil zetten is de link met de Titan. Waar in Titanfall de ene na de andere Titan naar beneden viel, gebruikt werd door je tot ‘ie kapot was, waarna de volgende Titan zich aandiende, is dit in Titanfall 2 anders. Er is een emotionele band tussen Pilot en Titan. Een band die belangrijk is en centraal staat in de game. Natuurlijk speelt niet de hele singleplayer in de Titan. Ik zag ook onderdelen waar de ‘ouderwetse wapens’ gebruikt werden. Voordeel is dat Cooper dezelfde kunsten heeft als de Pilots uit de multiplayer. Denk aan Call of Duty met snelle wallrunning, slides, hoge sprongen en een vleugje extra snelheid.
Toch kwam ik niet tevreden uit de demo die Respawn me net gegeven had. Het kwam allemaal over als een cliché, dingen die ik in honderden andere games heb gezien. Het verhaal zal misschien leuk zijn, maar het feit dat je vaak vecht tegen de bekende gerobotiseerde tegenstanders, maakt de afwisseling minder interessant. Ik zag steeds dezelfde vijanden. Daarnaast nam Cooper het op tegen een andere Titan met daarin een slechterik met een Duits accent. Uiteraard kwam de Arnold Schwarzenneger-stem opzetten. Been there. Done that. Het universum van Titanfall kan een fantastisch verhaal voortstuwen, maar dit kwam op mij heel erg over als een Call of Duty gemaakt door het team achter Halo. Laten we hopen dat ik het bij het onjuiste eind heb.
