The Legend of Zelda: Breath of the Wild is de beste open world avonturen game die ooit het daglicht heeft gezien. Het is een statement waar je kan over discussiëren, maar eigenlijk valt er bitter weinig op af te dingen. Het is een game die de weergaloze basis van The Witcher 3: Wild Hunt als fundament neemt en daar vlotjes verder op bouwt met een attitude die zelfvertrouwen uitschreeuwt. Breath of the Wild is dus de beste open world avonturen game. Nauwelijks drie dagen eerder was Horizon: Zero Dawn de beste open world avonturen game ooit gemaakt, om exact dezelfde redenen. Het gaat je haast duizelen dat twee van de beste games ooit, die zoveel raakvlakken delen, zo dicht op elkaar uitkwamen. Nou wil ik geenszins zinspelen dat Horizon: Zero Dawn veel schade ondervonden heeft van Nintendo’s meesterwerk, maar het is wel zo dat alle superlatieven die aan het avontuur van Link toebedeeld werden ook gegeven kunnen worden aan dat van Aloy. In dat opzicht is deze Frozen Wilds-uitbreiding voor de game meer dan welkom, al is het maar om er nog eens aan herinnerd te worden wat voor meesterwerk Guerilla heeft afgeleverd.
Om maar meteen ter zake te komen: The Frozen Wilds is grotendeels meer van hetzelfde en bijgevolg dus meer van hetzelfde hoge niveau. Het bied een relatief compacte verhaallijn, inclusief de nodige zij-quests en dat in een volledig nieuw gebied. Het is een verhaal dat zich netjes laat integreren in de hoofdverhaallijn en waarschijnlijk zelfs beter uit de verf gaat komen als onderdeel van de game of the year editie dan als aparte entiteit een dik half jaar na het uitspelen van de game. Zo werkt het opstarten van de DLC ook trouwens, je wordt niet meteen in het nieuwe gebied gedropt, het is er gewoon bij op de bestaande map van de game en moet er heen trekken. Kun je dat ook als je de game pas bent beginnen spelen vraag je je vast af? Kan je The Frozen Wilds trotseren voor je ver gevorderd bent in de basegame? Je kan het in elk geval proberen, en je kan vervolgens met je staart tussen de benen afdruipen. Horizon: Zero Dawn is altijd een ietwat uitdagende game geweest, maar The Frozen Wilds is echt wel bedoeld voor spelers die minimum level 30 zijn en dat laat het spel je graag zelf ontdekken. The Cut, zoals het nieuwe gebied heet, wordt afgeschermd door een grote mechanische beer die je meteen verscheurd als je gewoon komt aanwaaien. Beschouw de rakker een beetje als een toelatingsproef, als je faalt ben je gewoon nog niet klaar voor de uitbreiding, want het is echt slechts een voorsmaakje voor wat je te wachten staat. Wanneer je Aloy wel al een echt baasje is, met de nodige skills op zak en heel wat zware wapens in het arsenaal, dan kun je verder de bergen intrekken.
https://www.youtube.com/watch?v=J5xsS1WZA54
Het verhaal dat zich daar ontplooit klinkt bekend, maar daarom niet oninteressant. Aloy moet zich wederom bewijzen, ditmaal tegenover de Banuk-stam. Dat betekent diensten verlenen, jachten tot een goed einde brengen, allianties sluiten op zoek naar meer details over de herkomst van de robots. Het werkt volledig in de context van het narratief, zelfs al is het een variatie op de rest van de game. Ik hoop stiekem dat Guerillia voor de sequel wat meer risico durft te nemen op verhalend vlak, maar voorlopig werkt het voor deze DLC nog wonderwel, net omdat het een deel is van het grote geheel.
Wat The Frozen Wilds uiteraard ook helpt is dat de intensiteit van de combat nog even verder wordt opgeschroefd. Ik gaf al aan dat het lastig is om in de kille woestenij te vertoeven en dat is heus geen overstatement. Ik had mijn Aloy in de game al stevig opgewaardeerd tot level 40 en waande me al een hele Queen Bee die niet bepaald schrik had van een mechanisch monster meer of minder, maar in de bevroren toendra van The Cut was het plots weer alle hens aan dek. Voor het eerst in vele uren Horizon voelde ik weer paniek tijdens het gamen, het gevoel dat ik overklast was en alles uit de kast moest halen om te overleven. Het was genieten. De gevechten in The Frozen Wilds zijn frenetisch en vergen erg veel gebruik van je reflexen, je moet constant aanvallen ontwijken en je momenten kiezen. Op dat vlak deed The Frozen Wilds me weer aan die vroege uren in de game denken waarin het gevaar zo tastbaar voelt en gevechten overleven aanvoelt als een echte overwinning. Het zijn weinig games die dat kunstje überhaupt weten klaar te spelen en om het dan na ruim vijftig uur spelen in DLC nog te kunnen oproepen is helemaal een prestatie.
Natuurlijk zijn er zaken waar je in deze uitbreiding kritiek op kan uiten. De onvergefende aard van de vijanden in The Frozen Wilds betekent dat je met wapens in de weer moet die in essentie granaatlanceerders en vlammenwerpers zijn, terwijl ik echt wel de verfijnde fun van de pijl en boog mis. Dat en het feit dat het onderhouden van je inventory nog steeds een absolute nachtmerrie is. Ik vind Horizon: Zero Dawn een meesterlijke game, maar die inventory is na verloop van tijd een groeiende bron van frustratie. Je hebt gewoon veel te weinig plaats in je inventory en in een game waar je obsessief materiaal moet verzamelen om te craften is dat iets dat ergernis opwekt. Heb ik het hart van die robot nodig, of die lens? Wat kan ik missen? Ik wordt echt zenuwachtig wanneer een game me dat soort keuzes oplegt omdat ik gewoon verzameldrang heb in dit soort spellen en ik hier dus erg beperkt wordt in beschikbare ruimte. Ik wil voor de sequel gewoon een kist ofzo waar ik al mijn loot kan indroppen, ik had die nu al willen hebben.
Los van die verzamelstress heb ik weer vijftien immens memorabele uren beleefd met Horizon: Zero Dawn, iets dat zeker nog versterkt werd door de adembenemende setting. Ja, er was al wat sneeuw te vinden in de game, maar niet zoals hier, dit is van een totaal ander niveau. De sneeuw voelt realistisch aan, van de manier waarop het knarst onder Aloy’s voeten tot de hypnotizerende manier waarop het dwarrelt. Sneeuw is verdomd lastig om overtuigend te brengen in een game en Guerilla lijkt het moeiteloos te doen. The Cut werkt als spelwereld ook omdat alles van de bevroren meren tot de besneeuwde bergtoppen een ontzagwekkend ruwe schoonheid heeft die evenveel betovert als intimideert. Het is tekenend voor de kwaliteit die van deze uitbreiding uitgaat.
The Frozen Wilds is de vijftien uur durende strik die je omheen het meesterwerk kan binden dat Horizon: Zero Dawn is. De nieuwe omgeving is adembenemend en gevaarlijk en bied zelfs voor de ervaren spelers genoeg uitdaging om de hartslag terug de hoogte in te jagen. Dit is gaming van het hoogste niveau en zet nog maar eens in de verf dat zelfs in een jaar waarin de nieuwe Zelda terecht beschouwd wordt als een mijlpaal ook Horizon: Zero Dawn alle recht heeft op de titel van game van het jaar.
