We moesten er lang op wachten. Call of Duty was haar roots vergeten en lanceerde ons via een moderne oorlogsvoering tot ver in de toekomst. Leuk en aardig, dat was het zeker, en het bracht ook zeker wat toffe games met zich mee. Maar fans schreeuwden om een terugkeer naar de Tweede Wereldoorlog. Ook ik liep vooraan in de mars om deze game te krijgen. De Geallieerden tegen de Duitsers. Het toneel voor een geweldige ervaring.
Het is tijd voor de backlog. In 2017 heb ik duidelijk minder games gespeeld dan dat ik van plan was. Daarom heb ik besloten de games die ik gemist heb op een rijtje te zetten en ze één voor één af te gaan. In de loop van het jaar neem ik jou in de diverse ‘Ik speel nog steeds…’-features mee door deze backlog.
– Call of Duty: WW2
– Disneyland Adventures
– Titanfall 2
– LEGO Marvel’s Avengers
– Recore
– Doom
– Life is Strange: Before the Storm
– Rush: A Disney / Pixar Adventure
– Halo Wars 2
– Gears of War 4
– Back to the Future: 30th Anniversary Edition
– Batman: The Enemy Within
– Assassin’s Creed: Origin
Toch ging de game tijdens haar release vorig jaar aan mij voorbij. Niet omdat ik geen interesse had, trouwens. Nee, de woorden ‘Call of Duty’ en ‘World War II’ passen in mijn ogen beter bij elkaar dan Bassie en Adriaan. Het was puur een tijd-dingetje. Want rondom de release van deze WW2 verscheen Star Wars Battlefront II ook. Die kreeg toch echt voorrang. Vele uren maakte ik jacht op de diverse planeten die die game me wist te bieden. Ik had lol, genoot er van, elke andere game die verscheen werd niet gespeeld. Ik kocht geen andere games, speelde niets voor GameParty omdat ik non-stop in Battlefront te vinden was. Echter, tijdens het uitpakken van cadeau’s met kerst kreeg ik van mijn zus en haar vriend dan toch echt die felbegeerde Xbox One-editie van Call of Duty: WWII. Ik kon niet wachten om met de game te beginnen.
Het deed me even terugdenken aan lang geleden, toen ik met kerst Call of Duty 2 kreeg voor de Xbox 360. Ook een geweldige game, misschien wel de beste WW2 game in de franchise. Sterker nog, nee, het is gewoon de beste game uit de Call of Duty-reeks die tijdens dit moment in onze geschiedenis speelde. Tenminste, tot nu. Ik ben iemand die zijn Call of Duty speelt voor het verhaal. Ja, de multiplayer start ik niet eens op. Zombies geef ik misschien een keer een slinger, maar meer dan dat ook niet. Elke Call of Duty die ik heb gespeeld (allemaal op Black Ops 3 na) heb ik na het uitspelen van de campagne terug in de kast gezet. Iets wat met WW2 ook gaat gebeuren. Maar waar ik de vorige ‘CoDs’ snel weer vergeet, zal deze best even blijven hangen.
Ja, Call of Duty: WWII is geweldig. Maar echt, écht geweldig. De ontwikkelaar pakt het tijdperk aan om een zeer menselijke, onmenselijke oorlog te tonen en geeft daarbij nergens gas terug. De ontwikkelaar laat deze zwarte pagina uit onze geschiedenis op zo’n prachtige, gedetailleerde manier zien dat je er misselijk door wordt. Het eerste level, D-Day, begint wanneer je uit zo’n bootje springt en het strand op moet zien te komen. Wanneer je Saving Private Ryan hebt gezien, weet je hoe intens dit is. Nooit eerder was dit zo prachtig, zo visueel, zo intens in een game als in WWII. Dat de game grafisch gewoonweg bloedmooi is (ik speelde op een Xbox One X met een HDR 4K TV), draagt bij aan de ervaring. Armen werden afgeblazen, mensen werden onthoofd. Ik zag soldaten schreeuwen van pijn, in de fik vliegen, benen verliezen. Dat ik mijn 7.1 headset op mijn hoofd had staan zorgde ervoor dat ik ‘daar echt was’.
Natuurlijk is WWII een Call of Duty zoals elke Call of Duty sinds Modern Warfare. Grote levels met grotere ontploffingen, heftige scenario’s waarbij de gemiddelde Stalone of Schwarzenegger al drie keer gestorven zou zijn en intense momenten waarbij niemand zijn leven zeker is. Maar WWII wist tijdens het verhaal ook kleiner te zijn. Tijdens stealth-missies, of zelfs een missie waar je als vrouw (een eerste in Call of Duty!) bij de Nazi’s moest infiltreren. Stil werd ik, met een mond open naar het scherm starende, tijdens het laatste moment waarbij een heus concentratiekamp aan werd gedaan. Deze graphics maken het zo realistisch voor je dat je je haast gaat schamen voor je geschiedenis. “Intens” doet de game te weinig eer aan. Ik voelde mee met de personages op het scherm. Ik heb in mijn leven al menig veteraan uit die oorlog mogen spreken en interviewen. Wat ze me vertelden spatte hier van het scherm af. Wauw.
Nee, niet alles is geweldig aan deze game. In mijn optiek waren er net wat te veel stealth-momenten en sommige levels duurden net even wat te lang. Maar dat neemt niet weg dat dit een Call of Duty is die ik niet had willen missen. Dit is, zonder enige twijfel, de beste Call of Duty sinds Modern Warfare. Tenminste, voor de eenzame speler. Of dat online ook het geval is? Ik heb geen idee. Wat ik wel weet is dat ik hoop dat er meer Tweede Wereldoorlog-games in de Call of Duty serie op ons af gaan komen in de toekomst…
