Het is zomer, de komkommertijd waarin fuck all uitkomt en je vooral werk kunt maken van het wegwerken van je backlog. Het is de uitgelezen periode om die budgetbak spelletjes die al lang om je aandacht vragen even een kans te geven, of de remaster te spelen die je al een tijdje wou herbeleven. Deze week is het eindelijk de beurt aan Deadpool.
Ik viste de PlayStation 4 remaster van Deadpool onlangs voor vijf euro uit een sale, vooral omdat ik het personage echt wel kan appreciëren. De keren dat hij de revue passeerde in X-men en Spider-man comics die ik vroeger las was ik gecharmeerd door het heerlijk oneerbiedige gevoel voor humor van Wade Wilson en uiteraard ben ik zoals de meeste Marvel-fans erg blij met de films die we de afgelopen jaren kregen. De vraag die je echter na alle mainstream succes van de afgelopen jaren moet stellen is hoeveel een vijf jaar oude game nog bij kan dragen aan de fun.
Mijn eerste indruk was in elk geval best positief. Je begint de game in het sjofele appartement van Wade, kunt wat aanklooien met zijn spullen en al wat genieten van de overdreven humor van het personage en de vele oneliners van Nolan North die een enthousiaste vertolking geeft. Tegelijk merk je meteen ook al duidelijk exact hoe oud de game wel is. De game zag er vijf jaar geleden al groezelig en goedkoop uit, en gezien het feit dat ze nauwelijks moeite gestopt hebben in de remaster valt dat nog harder op. Ook sommige grappen geven het weg, zoals die ene over een zekere Ryan die het personage verneukt heeft. Ja, dat gebash op Ryan Reynolds wegens X-Men: Origins valt anno 2018 wel echt door de mand jongens.
Los van dat soort dingen, vat de game wel degelijk de essentie van het personage. Het komt er op neer dat Wade van ontwikkelaar High Moon het aanbod gekregen heeft om te schitteren in een eigen game, en daar gaat hij verdomme alles uithalen wat hij kan. Het verhaal? Welk verhaal? Het boeit Deadpool helemaal niet om het script te volgen, hij wil gewoon lekker stoer slechteriken afmaken en tussendoor wat fangirls bepotelen. Dat is uiteraard een mes dat aan twee kanten snijdt voor de game. Het is uiteraard erg grappig dat het Deadpool allemaal voor geen meter boeit en wanneer hij vitale informatie over zijn missie hoort te krijgen liever op een springkasteel staat te springen of zoiets, maar dat zorgt er tegelijk uiteraard voor dat het plot van de game wel erg dun is. Je gaat naar plekken en voert daar gevechten uit en neemt het op tegen Mister Sinister en andere derderangs baddies en krijgt de hulp van Rogue en Wolverine en Cable, maar waarom? Deadpool heeft geen idee, ik heb geen idee, we doen maar wat. Gelukkig is wat we uiteindelijk doen in de game initieel best fun. Deadpool hakt en knalt zich een weg door hordes aan generische goons, en dat voelt best lekker aan. Het personage vecht zoals het personage hoort te vechten, ledematen vliegen in de ronde, headshots volgen elkaar vlotjes en van dichtbij op en Deadpool vermaakt zich kostelijk terwijl hij de ene grap na de andere afvuurt. Er zitten ook een aantal best geïnspireerde grappen in de game op dit punt zoals hoe de game na een segment met een gevechtshelikopter plots veranderd in een top down 8-bit game omdat het budget van het spel op is.
https://www.youtube.com/watch?v=2WCcRRs3s6c
Helaas gaat de game daarna wat mij betreft een beetje de dieperik in. De grappen en oneliners zijn er nog steeds, maar zodra de game verkast naar de plek waar Mister Sinister om de een of andere reden zijn hoofdkwartier heeft begint de gameplay aan charme in te boeten. Je hebt een stukje waarin je een sidescrolling platformer speelt voor een paar minuten en een trippy stukje met een turret, maar het overgrote deel van de gameplay bestaat uit het pad volgen en hakken, en knallen en meer hakken en meer. Het is een game die in nog geen vijf uur uit te spelen valt, maar het voelt langer omdat je lange segmenten constant met hetzelfde bezig bent. Repetitief vechten tegen repetitieve vijanden terwijl je voor de tiende keer dezelfde oneliner hoort. Zeker de laatste twee levels zijn echt wel van het goede te veel voor mij omdat je daar wave na wave van goons met machinegeweren en dergelijke op je bord krijgt en je constant dood gaat omdat de difficulty plots piekt. Deadpool is een personage dat berucht is omdat hij niet kapot te krijgen is, maar hier in de game kijk je vaak roemloos tegen een game over scherm aan. Zeker de laatste twintig minuten van de game zijn van het slechtste dat ik de afgelopen jaren gespeeld heb omdat het gewoon neerkomt op een hordemode waarin je vijftig vijanden moet verslaan, gevolgd door een erg duffe bossfight, gevolgd door een nog duffere bossfight waarin je haast verplicht bent te vertrouwen op het gebruik van je guns vanop een afstand omdat je katana’s geen effect hebben. Dat Deadpool zelf daar cynische commentaren bij geeft is grappig, maar dat maakt de gameplay niet minder kut.
Ondanks dat alles kan ik niet zeggen dat ik geen plezier beleefd heb aan Deadpool. De spelwereld en wat je er in doet boeit vaak voor geen meter, maar je gids door de treurige boel is wel één van de grappigste kerels ooit. Speel dit dus zeker als je fan bent van Deadpool en voor de af en toe echt wel geslaagde humor die in de game zit, en probeer je niet al te veel te ergeren aan de budget-uitstraling van het spel en de ongeïnspireerde gameplay.
