Ik speel nog steeds deze week zou wederom de ik speel eindelijk moeten heten. Inderdaad, Watch Dogs 2 mag hier dan wel sinds launchdag in huis liggen, dat betekent niet dat ik al de kans gehad heb om te spelen. Te druk bezig met andere spelletjes zul je zeggen? Nee verdomme, gewoon mijn dochter die de game ingepikt had, waarna ik inderdaad afgeleid werd door andere spelletjes maar dat is het punt niet. Het komt er vooral op neer dat wanneer ik dit najaar Red Dead Redemption 2 koop ik haar moet dropkicken als ik haar in de buurt van de game zie komen.
Maar goed, ruim een half jaar na aankoop ben ik dus eindelijk begonnen met Watch Dogs 2, een sequel op een game die zo verguisd werd dat sommige gamers gewoon al spontaan kokhalsneigingen krijgen als ze de naam met een 2 erachter horen. Persoonlijk had ik geen problemen met Watch Dogs. Okay, het had zijn deel probleempjes, het hackgedoe was veel te simpel en hoofdpersonage Aiden Pierce had het charisma van een zandkoekje, maar verder wist ik best wat fun te putten uit de dingen die wel werkten in de game. Het schieten was solide, Chicago leverde een amusante sandbox op en er zaten leuke zij-opdrachten in. Watch Dogs 2 neemt die goeie aspecten van de vorige game over, maar bouwt daar gelukkig op verder om een betere game af te leveren.
Alleen al het hoofdpersonage Marcus Holloway. Yup, de kerel is een beetje vol van zichzelf als wereldverbeteraar die de dictatuur van Big Brother wil omver werpen, maar los daarvan is het een genietbare kerel. Nou moet ik wel zeggen dat het tonaal gezien niet zo klikt tussen mij en Deadsec, het Hacker groepje uit de game. Je merkt duidelijk aan de game dat ze proberen het stijltje van de tv-serie Mr Robot met F-Society te imiteren, maar er wordt zo een geforceerd hip sausje over gegoten dat Deadsec eigenlijk overkomt als een bende douchebags die te hard proberen. Wat ook helemaal nergens op slaat voor mij is de brute breuk tussen het verhaal en de eigenlijke gameplay. Marcus wordt in de vele cut-scenes neergezet als een goeie gast die het volk wil bevrijden van de manier waarop hun gegevens misbruikt worden. Je hebt ook effectief de mogelijkheid om erg sluiperig te spelen en mensen enkel uit te schakelen met behulp van een stevige jo-jo, wat drones en een stun gun. Je kan dat doen. Alleen vergt dat heel wat geduld en skill en is het vaak aanlokkelijk om gewoon een gun boven te halen en iedereen af te knallen. Het gebruik van geweld wordt hoegenaamd niet bestraft, er zit zelfs een heel erg competent schietsysteem in de game, dus waarom zou je geen hordes aan bewakers en politieagenten afknallen om je doel te bereiken? Wat maken die onschuldige voorbijgangers uit? In een Grand Theft Auto V met Trevor houdt dat soort gameplay steek, maar als Marcus na het uitmoorden van dertig mensen de vrolijke Frans uithangt die het heeft over het bevrijden van het volk, dan voelt het gewoon raar aan. Iets zegt me dat het stukken beter bij de game had gepast en gedurfder was geweest als Ubi de vuurwapens uit de game had geband. Ja, je kan opperen dat je als gamer niet verplicht bent vuurwapens te gebruiken, maar als ze me de mogelijkheid geven een roze assault rifle uit een 3D printer te halen die nog lekker weg knalt ook, dan mag je zeker zijn dat ik ze ga gebruiken.
Een reden waarom ik net veel dodelijk geweld gebruik is omdat zoiets een straat met twee rijrichtingen is. Het is redelijk eenvoudig, zeker in het begin van de game, om ontdekt te worden, en de bewakers gaan meteen in fuck-shit-up mode. Het heeft iets grappigs om op een filmstudio in te breken om een scenario te stelen, en bij ontdekking meteen machinegeweervuur en handgranaten achter je kop te krijgen. Welke filmstudio huurt er nou security met handgranaten in? Is dit een parodie op Lucasarts of zo? Het ding is, als die mannetjes agressief doen, schiet ik gewoon terug.
Los van dat alles vermaak ik me echter wel in het San Franscisco van Watch Dogs 2. Het is een stad waar ik op mijn roadtrip langs de westkust van de USA echt verliefd op geworden ben (oneindig veel cooler dan Los Angeles), en rondtoeren door de spelwereld in Watch Dogs 2 is dan ook een feest van herkenning. Het detail mag dan misschien niet zo maniakaal hoog liggen als wat RockStar gedaan heeft met Grand Theft Auto V, de sfeer van de stad en omgeving hebben ze geniaal weten neer te zetten. De manier waarop je slechts even voorbij de stad, voorbij de Golden Gate bridge vrijwel meteen de natuur in gaat, de toeristische sfeer rond de Fisherman’s Warf, de manier waarop het Palace of Fine Arts ’s avonds verlicht is…. het plaatje klopt. De eerste uren van de game toerde ik gewoon met een bromfietsje door de stad, me verbazend over hoe veel ik kon herkennen in de game. De toerist uithangen is iets dat de game zelf ook aanspoort via een app in je ingame phone die je punten geeft voor foto’s die je maakt van toeristische landmarks. Hoe meer foto’s je post op de wall van de app, hoe meer gezichtsuitdrukkingen die je voor de selfies van Marcus vrij speelt. Het heeft verder geen enkel nut voor het verloop van de game, maar verslavende shit is het zeker. Ook de Driver San Franscisco app is een leuke afleiding. Het is een parodie op Uber uiteraard die je toe laat om, wanneer je wat tijd hebt, even een passagier te vervoeren. Allemaal heel standaard, alleen heeft elke passagier een eigen verhaal en zo speur je bijvoorbeeld de stad af op zoek naar een verdwaalde robot. Verder heb je nog standaard dingen zoals motorbike races die echt onverantwoord spectaculair zijn en activiteiten als zeilen en nog veel meer.
Het zijn dat soort afleidingen die de game kruiden en er een amusante boel van maken voor me. Het is een game waar ik gewoon even wat kan aanklooien met een Drone wanneer ik al dat pseudohippe hackgedoe even zat ben, en dat bevalt me wel. Die vrijheid is wat een goeie sandboxgame hoort te bieden en dat maakt van Watch Dogs 2 voor mij uiteindelijk de betere sequel.
