Een fighting game met zo’n bijzonder slechte naam is niet heel aanlokkelijk. In Japan is JoJo’s Bizarre Adventure echter immens populair. Het is daar een van de best verkopende manga series in de geschiedenis. Strips, cartoons, een film, meerdere videogames, JoJo heeft het allemaal. Misschien is deze populariteit in Japan ook wel de reden geweest om het alleen op de Playstation 3 te releasen. Ik had er persoonlijk nog nooit van gehoord, maar was wel weer toe aan een lekkere vechtgame. Maar was het wel zo lekker…?
Het moment dat de game opstart merk je gelijk op dat de muziek slecht is gekozen. Maar dan ook echt héél slecht. Misschien is dit in lijn met de cartoon, maar zelfs dan is het slecht. We starten voorzichtig de Story Mode en hopen op het beste. We krijgen echter al snel door dat het er niet heel veel beter op wordt. De karakters klinken nogal gay. Maar hun poses en bewegingen overtreffen dit. Ze huppelen heen en weer en het voelt alsof we The Village People fighting game aan het spelen zijn. Paarse pakjes en hoge hoeden versterken dit gevoel alleen maar. We hebben sjaaltjes, naveltruitjes, gespierde jongens met lang roze haar en huilende mannen voorbij zien komen. Soms stonden ze er zelfs bij alsof ze een onzichtbare douche aan het nemen waren. Maar goed, dat kan ook aan mijn freaky gedachtegang liggen. Ik ben geen homofoob, maar die nacht heb ik wel een bizarre homo-erotische nachtmerrie gehad. Misschien dat ze het daarom “Bizarre Adventure” hebben genoemd…
er zijn geen afbeeldingen gevonden
Tutorials slaan we altijd over, dus zo ook nu. Toch kregen we snel het gevoel dat we het ditmaal beter wel hadden kunnen doen. Goed, we krabbelen niet terug dus we gingen stug door en hebben gaandeweg de button-configuraties een beetje uitgevogeld. De verhaallijn is wel volledig langs ons heengegaan. Het was niet helemaal duidelijk wat de bedoeling was. Tussen de gevechten door kon je wel een soort verhaal doorlezen, maar dit was vaak veel gezwets en teveel pagina’s om door te bladeren. Hier namen we simpelweg de tijd niet voor omdat het te oninteressant was. Ook de gevechten waren moeilijk te volgen. Eerst speelden we tegen een in het wit geklede dude met een hoge hoed, terwijl we even later zelf die gast waren en we tegen onszelf (JoJo) moesten knokken. Omgevingen zien er wel goed uit en de graphics zijn prima. De omgevingen kun je overigens ook gebruiken. Zo speelden we in een arena waar paarden rondrenden, die we konden inzetten bij een speciale aanval. We werden wel wat afgeleid door de lichtelijk gay-e Imhotep (Wamuu) in zijn lendendoekje, maar genoeg over het hoge homo-gehalte van de game. Halverwege ontmoetten we namelijk ook wat dames. En die waren allesbehalve gay. Wat eigenlijk wel weer jammer was, maar dat terzijde. De leukste die er tussen zat (volgens onze professionele mening) is Jolyne Cujoh. Een blonde schone, met een paar leuke moves (waaronder een paar web-moves gestolen van Spider-man) en een loopje alsof ze over de catwalk wandeld. Rrrrrr
er zijn geen afbeeldingen gevonden
De game zelf zit wel redelijk in elkaar. Het is in een typische manga-stijl gemaakt, wat eigenlijk altijd tof is. Er is wel goed gekeken naar andere manga cartoons en games. Zo zien we bij het karakter Kars een speciale aanval waarin hij zijn Ultimate Life Form krijgt. Dit kennen we van Cell uit Dragonball Z. Ook lijkt één van de hoofdpersonen Joseph Joestar op de tweelingbroer van Ryu uit Streetfighter. Inclusief stekelig, zwart haar en een rode haarband. De game heeft wel genoeg modes om uit te proberen, genoeg karakters (32) en genoeg speelvelden. De vele karakters hebben ook nog vaak een soort van hulpje die tijdens de gevechten meehelpen om je vijand flink te vernederen. Voor elk gevecht krijg je ook de kans om extra’s te kopen. Je kan zo kiezen om je eigen aanvallen te boosten of juist de tegenstanders’ verdediging te verzwakken. Dit zal je ook echt hard nodig hebben. Daarnaast duren de gevechten wel lang. En de speciale aanvallen zijn lekker over de top. Je vingers en duimen zullen weer de nodige training krijgen. Het is jammer dat al het overige hier de aandacht dusdanig vanaf haalt, dat het goede van de game eigenlijk wegvalt.
JoJo’s Bizarre Adventure doet dat helaas niet. Het werkte wel goed op onze lachspieren, met keuzes als Gyro Zeppeli op een paard of de homo-Imhotep-kloon Wamuu. Jammerlijk genoeg was het bloed dan wel weer zwart in plaats van het heerlijke donkerrood dat we eigenlijk willen zien. De special attacks waren zo nu en dan wel awesome, met machine guns of een gigantisch zwaard. Het is helaas wel het laatste beetje positiviteit dat ik jullie kan geven over deze zeer middelmatige game.
[review pros=”+ Grafisch prima
+ Awesome moves” cons=”- Gayyy! Op vele negatieve manieren
– Japans, maar zonder Japanners
– Oninteressante verhaallijn” score=52]
