Het zou een dag gaan worden als elke andere. Maar bij het openen van mijn ogen vanmorgen duurde het niet lang voordat het nieuws me zou bereiken. Half slaperig lees ik dat Bungie Marty O’Donnell op straat heeft gezet. De man, legendarisch door zijn befaamde muziek voor Halo, werd per direct ontslagen. Zonder reden, aldus zijn tweet. Ik trok het me persoonlijk aan.
Op de redactie van GameParty weet iedereen dat ik een enorme fan ben van ontwikkelaar Bungie. En niet alleen door Halo, ook al zullen de meeste gamers vooral deze titel linken met de studio. Nee, als kleine jongen speelde ik al graag een potje Marathon, Myth en Minotaur. Zelfs Oni, de animé-ogende actiegame, heb ik vaker dan eens van voor tot achteren gespeeld. Toch was het, hoe kan het ook anders, Halo: Combat Evolved die Bungie definitief op de kaart wist te zetten als een briljante studio. De game was beschikbaar bij de launch van de eerste Xbox en toonde hoe een first-person shooter moest werken op consoles in deze moderne tijd. Met een groots verhaal, toffe actie en een geweldige multiplayer was het de eerste hit op Microsofts console.
De eerste keer dat ik Halo speelde was op een demopod. Het was geweldig en definiërend. Ik zag hoe ik vanuit een vliegtuig (een Pelican, blijkbaar) op een strand werd gedropt met vele soldaten. Samen met een coöperatieve vriend was het aan ons om vreemde wezens om te leggen en het strand terug te winnen. Het deed me op dat moment denken aan een futuristische invasie op Normandië. Het spel was snel, grafisch top en het speelde heerlijk. Maar het was de muziek die me helemaal in de game wist te betrekken. Het was voor het eerst dat ik het themalied van Halo hoorde. Een orkestrale soundtrack, geen digitale bliepjes. Ik was verkocht. Vijf minuten later kocht ik een Xbox met Halo.
Al snel besloot ik om de soundtrack te kopen. Natuurlijk was deze in die tijd niet te koop in Nederland, dus moest ik uitwijken naar de officiële winkel van Bungie. Ik mocht veertig euro aan importkosten betalen voor een cd van zeventien dollar. Het was het waard. De muziek van Marty O’Donnell wist me te fascineren en, zelfs wanneer ik niet aan het spelen was, me helemaal onder te dompelen in dat wat Halo was. De soundtrack heeft mijn iPod nooit verlaten en behoort zelfs tot de cd’s die ik het meest heb beluisterd. Ooit.
Al snel kreeg de ‘Halo Theme’ voet aan de grond. O’Donnell won prijzen voor zijn werk en het lied behoorde snel tot het beste in de industrie. De track werd in één adem genoemd met de themalieden van Mario, Zelda en Metal Gear Solid. Het definieerde wat Halo was in haar audiovorm en zorgde er bij de aankondiging van Halo 2 voor dat ik niet alleen uitkeek naar de game, maar ook naar de muziek. Iets wat ik nooit eerder had gehad. De muziek werd belangrijk, heel belangrijk. Op het moment dat de game mijn oude Xbox in verdween, 11 november 2004, verscheen de herkenbare muziek dit keer met een elektrische gitaar, gespeeld door niemand minder dan Steve Vai. Wederom wist O’Donnell indruk op me te maken. De man, afkomstig van de tv-jingles, bewees zichzelf als een ware meester.
O’Donnell perfectioneerde zichzelf met Halo 3. Met een gigantisch orkest, een groot koor en genoeg tijd en kracht creëerde hij opnieuw een fantastische soundtrack. De Halo Theme klonk beter dan ooit, de nieuwe thema’s vulden elkaar op een goede manier aan en het maakte de game net dat beetje beter. Nog steeds worden tracks van de drie soundtracks live gespeeld op grote game-muziekevenementen. De muziek van Halo werd legendarisch, behoort tot de beste in de industrie en Marty O’Donnell werd een bekende naam. De tijd van de Flintstones lag ver achter hem.
Ook Halo 3: ODST en Halo: Reach voorzag hij van een muzikale ondersteuning. Echter, deze games hadden hun eigen geluid en werden qua muziek niet gelinkt aan de drie voorgangers. ODST kreeg de soundtrack van een heuse ‘film-noir’, iets wat perfect leek te passen bij de regenachtige, duistere setting. De soundtrack van Reach was net wat grootser en bracht het onvermijdelijke eind op een sterke, droevige manier. Het was hier dat Bungie afscheid nam van Halo en overging naar een nieuw project. En ook daar was O’Donnell.
Wist je dat het lied uit de Fintstones Vitamins commercial uit 1988 door O’Donnell geschreven is en momenteel gebruikt wordt in een Bungie-variant voor de Bungie Podcast?
Uiteraard schreef O’Donnell de muziek niet helemaal in zijn eentje. Steeds heeft hij samengewerkt met Michael Salvatori, maar het is toch O’Donnell die bekend staat door de muziek uit de games. Nu Destiny bijna haar beta mag beleven en de game over enkele maanden echt gaat verschijnen, komt het nieuws naar buiten dat Marty ontslagen is bij Bungie.
https://twitter.com/MartyTheElder/status/456303189998841856
Het is haast bizar dat iemand die zijn sporen zo hard heeft weten te verdienen zomaar op straat kan worden gezet. Ik kan er dan ook helemaal niet bij, ik snap dit besluit niet. Heeft Bungie hier een gigantische fout gemaakt? Is het in hogere hand besloten? Of is er toch iets wat ze ons niet vertellen? Ik lees de reacties op Twitter en zie dat mensen oprecht bedroefd zijn door dit nieuws. Games van Bungie zullen nooit meer hetzelfde zijn op het audio-vlak. Wat de fuck, Bungie?
https://twitter.com/Mr_Rippe/status/456311536244383744
https://twitter.com/mattkenealy10/status/456313510394216449
@MartyTheElder What the fuck is going on here!? What in god's name are they smoking!? Who in their right minds fire you? This is insanity!
— Hades Hand (@12345and6) April 16, 2014
A great and terrible rage rises to fill me at the firing of the creator of the most iconic soundtrack in gaming, @MartyTheElder.
— mossy, mortal soul a-wandering (@mossy_kid) April 16, 2014
@MartyTheElder Your #music put the soul into the #Halo armor. It will never be the same #Bungie without you. Thanks for your work!
— Ezahn / @ezahn@mastodon.uno (@ezahn) April 16, 2014
Ik snap dit nieuws rondom Marty O'Donnell niet. Waarom zou @Bungie zo'n persoon op straat zetten? De man behoort tot de top in zijn vak!
— Bas van Dun (@BasvanDun) April 16, 2014
Persoonlijk ben ik dan ook bedroefd door het feit dat O’Donnell zijn taken neer moet leggen. Met Destiny aan de horizon, de laatste Bungie-game met zijn muziek, kan ik niet wachten om de game te spelen. Sinds de aankondiging fascineert de titel me. Nu ik weet dat het de laatste samenwerking tussen Bungie en Marty is, zal het toch een vieze nasmaak gaan geven. Marty, bedankt voor die fantastische muziek…
