De zwanenzang van Hideo Kojima. Het einde van Hideo Kojima. Er is enorm veel geschreven over Metal Gear Solid V: The Phantom Pain, maar ook over de problemen bij de ontwikkelaar. Kojima’s naam werd van de cover verwijderd, Silent Hills stierf een vroege dood en Metal Gear Solid V zou de laatste keer zijn dat de man achter de titel stond. Als groot fan van de franchise én van de man liep ik met een raar gevoel mijn afspraak bij Konami binnen. Net als vorig jaar toonden ze opnieuw The Phantom Pain, dit keer met de gedachte aan Kojima in het achterhoofd.
Vorig jaar verscheen Ground Zeroes, de game die moest dienen als een prequel op Metal Gear Solid V: The Phantom Pain. Daarnaast was het de perfecte mogelijkheid om gamers alvast kennis te laten maken met ‘het nieuwe Metal Gear’. Ground Zeroes gaf een (kleine) open wereld waarin Snake kon gaan en staan waar hij wilde. Het bracht compleet nieuwe mogelijkheden naar de game. Natuurlijk is het voor de puristen nog steeds mogelijk om de game uit te spelen zonder ook maar één keer gezien te worden terwijl anderen als een heuse Rambo iedereen om kunnen leggen. Het nodigde uit om de campagne vaker dan eens te spelen. Snake, dit keer voorzien van een nieuwe stem, beleefde zijn missie zoals jij dat wilde. Niet langer nam de ontwikkelaar je mee aan de hand om je zo door de verhalende missies te halen. Nee, Metal Gear ging iets nieuws doen. Iets wat op een veel grotere schaal doorgezet gaat worden in The Phantom Pain. Het einde van Ground Zeroes liet een beschadigde Snake achter. Niet alleen door de opvallende verwondingen, maar ook diep van binnen was Snake niet meer de persoon die hij was. Met een verloren arm (welke deskundig vervangen is door een mechanische) en brokstukken in zijn hoofd trof ik de man opnieuw aan in het zanderige Afghanistan. De missie is nog niet geklaard. De taak die voor hem ligt is gevaarlijk en eenzaam. Opnieuw moet Snake in zijn eentje de klus klaren.
er zijn geen afbeeldingen gevonden
Tijdens mijn bezoek aan Konami mocht ik welgeteld één missie klaren. Een bepaald persoon moest omgelegd worden. Uiteraard in een gebied gevuld met vijandelijke troepen, tot de tanden bewapend. Ik was Snake, opnieuw trof ik de eenzame krijger aan in de op het oog verlaten zandvlakte. Met mijn trouwe paard wist ik me een weg te banen naar een klein dorpje alwaar, volgens de verkregen intel, mijn doelwit in een gebouw verscholen zat. De weg naar hem was lang en gevaarlijk, maar kon op meerdere manieren geklaard worden. Metal Gear Solid neemt je niet meer bij het handje om de stille manier te eisen. Je bent vrij om te doen wat je zelf wilt in de grote open wereld. Natuurlijk, in haar botten is de game een avontuur waarin stealth de boventoon voert. Maar het hoeft niet. Daarom besloot ik (of werd ik eigenlijk door een domme fout aan mijn kant gedwongen) om als een heuse Rambo het kamp in te rennen en iedereen om te leggen. Mijn doel moest geëlimineerd worden.
Wat direct opviel was dat The Phantom Pain grafisch vooruit is gegaan. Vorig jaar zag de game er al goed uit, maar de details lijken nu net wat van een hoger niveau te zijn. Daarnaast lijkt de game ook net wat mooier dan Ground Zeroes; en dat terwijl dezelfde engine achter het spel zit. Misschien komt het omdat Ground Zeroes vooral in de duisternis speelde, terwijl de zandvlakte het zonlicht door weet te kaatsen. Het zorgt er voor dat je meteen midden in het spel zit en je oprecht de wereld wil gaan ontdekken. De vrijheid die je krijgt is ongekend in de franchise, maar voelt enorm op zijn plek.
Al snel wist ik me als een dodelijke oorlogsmachine (stealth was na mijn domme fout geen optie meer) naar mijn target te werken. De weg daarnaartoe was intens. Overal liepen vijanden naar me te zoeken, elkaar informatie gevend via de radio. Vanuit Konami kreeg ik te horen dat de tegenstanders leren naarmate je het spel speelt. Ben je iemand die personages steeds weet te trakteren op een kogel tussen de ogen? Dan zal de tegenstander betere helmen gaan krijgen om dit tegen te gaan. Schiet je ze steeds in de maag? Dan lopen ze later met een riotshield. Jouw speelstijl moet zich dus steeds aanpassen op dat wat de game je kant op gooit. Jouw beleving tijdens het spelen zal daarom anders zijn dan wanneer ik het speel.
er zijn geen afbeeldingen gevonden
Maar je eigen missie is niet het enige waar je rekening mee moet houden. Omdat je Mother Base opnieuw op moet bouwen, en daar flink wat personeel en apparatuur voor nodig hebt, was het tijdens mijn missie mogelijk om tegenstanders die ik met een verdovingspijl neer had geschoten, op te laten halen. Met een kekke ballon stuur je ze de lucht in alwaar een vliegtuig ze letterlijk uit de lucht plukt. Eenmaal op Home Base krijgen ze een flinke brainwash, totdat ze geloven in jouw missie en zich bij je aansluiten. Het is dus raadzaam om niet zomaar, zoals ik in de eerste instantie deed, iedereen om te leggen; je eigen leger groeit daar niet door. Aangezien je later in het spel mensen er op uit kan sturen om missies voor jou te doen, is het handig om dus veel personeel rond te hebben lopen. Leg je iedereen om, dan groeit jouw basis ook niet, waardoor je in een latere fase van het spel minder krachten voor je hebt strijden. Losstaande turrets vlogen vlogen overigens ook met het grootste gemak richting mijn eigen basis. Een leuke twist om tijdens je missies altijd met iets anders bezig te zijn. In je achterhoofd blijft jouw basis knagen. Je wil meer, je wil groter en beter!
Of The Phantom Pain de beste Metal Gear Solid ooit gaat worden kunnen we uiteraard nog niet weten. Het verhaal achter het spel, de problemen rondom Kojima en het vertrek van de man die de franchise ooit wist te starten, zorgt voor genoeg voer voor speculatie. Wat ik heb gezien was een zeer solide titel die op het punt staat om de wereld over te nemen. Over een kleine drie weken ligt het spel al in de winkels en lees je op GameParty uiteraard de review.
