Ontwikkelaar Airtight Games heeft duidelijk een voorliefde voor pulpy b-films. Hun debuut Dark Void haalde reeds vlotjes inspiratie bij de culthit The Rocketeer en ook voor hun nieuwste werk, Murdered: Soul Suspect, zijn ze inspiratie op gaan doen in de meer obscure kantjes van de cinema. Bij de film D.O.A bijvoorbeeld, waarin het hoofdpersonage vergiftigd wordt en vervolgens op onderzoek uittrekt om te weten te komen wie hem vermoord heeft en waarom. Wanneer je dat uitgangspunt in handen stopt van een team dat duidelijk fan is van Peter Jackson’s griezelpareltje The Frighteners krijg je een game als Murdered: Soul Suspect.
De game schiet uit de startblokken met de dood van het hoofdpersonage. Uit een raam gegooid en doorzeefd met kogels is het einde verhaal voor detective Ronan O’Connor. Over en uit, wormenvoer. Of dat zou het moeten zijn als we niet in het griezelige Salem zouden vertoeven, een plek die na de hekseninquisitie van 1600 nog steeds zijn creepy reputatie niet af weet te schudden. Ronan gaat verder als geest en blijft zelfs na zijn dood een stevige bikkel van een detective die plant te doen waar hij het beste in is, het vinden van de moordenaar. Het doel van Ronan is duidelijk, de mysterieuze Bell Killer die seriemoordend door Salem trekt ontmaskeren en zo een plekje richting vrolijk afterlife verzilveren waar zijn overleden vrouw op hem wacht. Zolang een geest onafgewerkte sores heeft, blijft hij als een spectre in een schimmig niemandsland dwalen, tijd dus voor Ronan om aan de slag te gaan. Er is een zaak op te lossen.
er zijn geen afbeeldingen gevonden
De manier waarop je dat doet is die van een adventure game. Als een Sherlock Ghost onderzoek je de omgevingen op zoek naar bewijsmateriaal en informatie die je stukjes van de puzzel bezorgen. Je kan de gedachten van mensen lezen of door hun ogen kijken en getuigen met je geesteskracht beïnvloeden om dingen te herinneren. Soms vind je ook sporen van geestelijk residu die je toelaten om verdwenen objecten te laten materialiseren en uiteraard kun je ook poltergeist-trucjes uithalen om iemand af te leiden. Het levert een ander soort gameplay op dan we doorgaans gewoon zijn, daar schuilt wel een zekere charme in. Je haalt nooit de trekker van een vuurwapen over, er zijn geen actiescenes of quick-time events, dit is gewoon een trage kruising tussen een film noir detectiveverhaal en een ghost story. Mij beviel die rare mengelmoes wel, maar dan vooral door de heerlijk aanstekelijke sfeer die van de game uit gaat. Als je het puur op vlak van de gameplay gaat bekijken, dan schiet de game net wat tekort om veel indruk te maken. Dat komt vooral omdat de game gewoon te rechtlijnig is, de makers nemen je duidelijk bij de hand om je hun verhaal te vertellen en dat ondermijnt toch iets teveel je mogelijke verdienste als detective. De game vertelt bijvoorbeeld gewoon vlakaf hoeveel hints je moet vinden voor je de zaak waar je aan werkt op kan lossen. Het is zodra je er klaar voor bent gewoon een kwestie van de drie meest relevante stukken bewijs te presenteren om de zaak te kraken. Maak je een fout? Geen paniek, er wordt gewoon een badge van je score afgetrokken en je mag het opnieuw proberen. Dat die score eigenlijk hoegenaamd geen nut heeft en er dus totaal geen gewicht aan je keuzes hangt omdat je mag blijven gissen tot je het een keertje goed hebt, devalueert het detectivewerk.
Een andere tegenvaller is traverseren door de spelwereld. Navigeren door Salem kan verwarrend zijn en is beperkter dan het voor een geest zou mogen zijn. Het is een visueel en conceptueel leuk idee om in de geestenwereld van Salem de muren van de oudere nederzettingen te zien, maar ze beletten je in de praktijk te vaak om vlot je weg door de spelwereld te banen en voelen te vaak als irritante hindernissen op je pad. Ook de regels van geestje spelen zijn wat inconsequent wanneer je door die ene deur wel en de andere niet kan zweven, of wanneer je bezit neemt van een kat en over die ene grote hindernis wel en die kleine omheining niet kan springen. Het haalt je gewoon uit de sfeervolle flow van de game wanneer je gaat afvragen waarom je als geest zo gelimiteerd bent in je krachten. Ook de toevoeging van demonen kun je moeilijk een goeie zet noemen. Ik kan wel begrijpen dat een videogame in zekere mate antagonisten moet hebben, gevaarlijke entiteiten die voor een uitdaging zorgen, maar de uitwerking laat te wensen over. De demonen zijn geesten die te lang in de tussenwereld gebleven zijn en zich voeden met de zielen van andere geesten en zijn in het begin zeker en vast doodeng te noemen. Ze maken zich kenbaar met een ijzingwekkende schreeuw en lijken sterk op de Dementoren uit Harry Potter of de Reaper uit The Frighteners, dus qua schrikfactor zit het initieel wel goed. Het probleem is echter dat het enige verweer dat Ronan tegen deze demonen heeft is hen vanachter benaderen om uit te schakelen. Dat doe je door te schuilen in spirituele energie van andere geesten of hen af te leiden met kraaien. Meestal is het niet uitdagend, soms even frustrerend, maar steevast is het stramien nagenoeg hetzelfde en dat wordt snel saai.
er zijn geen afbeeldingen gevonden
En toch. Zelfs met al die duidelijke niet te negeren minpunten staat er een score onder deze review die een degelijke game aangeeft. Dat komt omdat er voor mij een onmiskenbare charme van de game uit ging en ik zelfs los van al die gebreken steevast geboeid bleef spelen. Ik weigerde sowieso om uit de losse pols te gaan gissen en deed dus mijn best om die nutteloze score zo hoog mogelijk te houden, maar was toch vooral geboeid door het verhaal en de personages die het bevolken. Hoofdpersonage Ronan start dan wel als een stereotiep film noir cliché, maar ontpopt zich gaandeweg toch echt wel als een gelaagd personage met emoties. De sfeer van het verhaal wordt ook steeds enger en je wilt echt wel weten hoe de vork met die Bell Killer nou in de steel zit. Op dat vlak heeft de game wel wat gemeen met Condemned, enorm gebrekkig en beperkt qua gameplay, maar zo verdomd sfeervol en boeiend gebracht dat het een onvergetelijke ervaring wordt. Ook Salem is een belangrijke factor in de game en kan zelfs gezien worden als een heus personage. De stad heeft sowieso een rijke, griezelige geschiedenis, en daar speelt de game gretig mee. Sporen van het Salem van 1600, de periode van de heksenvervolgingen, zijn volop aanwezig in de geestenwereld en de vele collectibles die je kan verzamelen bieden naast informatie over de zaak die je volgt ook historische weetjes over het verleden van de stad.
Verre van een meesterwerk, maar ondanks alle gebreken een game die ik geboeid heb uitgespeeld. Inconsequenties in de gameplay en irritante confrontaties met demonen grissen het statuut van topper weg, maar gelukkig zorgen een sterk verhaal en een heerlijke sfeer ervoor dat dit een game is die een indruk achter laat.
[review pros=”+ Een goed verhaal met sterke personages
+ Salem zit vol geschiedenis
+ Frighteners sfeer” cons=”- Fouten maken heeft geen consequentie
– Demonen sequenties zijn saai
– Beknotte bewegingsvrijheid” score=70]
