De eerste nieuwe IP van Blizzard in zeventien jaar. Dit keer geen Warcraft, Diablo of Starcraft. Nee, Overwatch gooit de ontwikkelaar in de wereld van de first-person shooter in een compleet nieuw universum. Ontstaan uit het gecancelde ‘Project Titan’ is Overwatch een eerste stap voor de studio. En wat een stap zetten ze hier.
Overwatch is een game die de beste elementen uit verschillende dingen weet te combineren. Het weet puur plezier te verweven met intelligent design, een lage instapgraad te draaien rondom diepe gameplay. De 6-tegen-6, missie gebasseerde shooter is toegankelijk voor zelfs hen die geen ervaringen hebben met games uit het genre. Daarnaast is het een interessant spel voor mensen met behoorlijk wat skills in first-person shooters. De persoon die pixel-precies kan schieten is niet perse beter dan degene die strategische keuzes kan maken. De persoon die zeven headshots achter elkaar kan maken hoeft niet perse beter te scoren dan de persoon met een goed, ruimtelijk inzicht. En hoewel de game je niet onderdoopt in een enorm aantal maps en modes, weten de diepere lagen in het spel je steeds terug te laten komen. Mijn eerste game was net zo leuk als mijn laatste. Ik kijk al uit naar mijn volgende pot.
De kracht van Overwatch ligt hem in het feit dat het heel veel dingen heel goed doet. Wat er echter bovenuit steekt, zijn de vele, leuke personages waarmee je kunt spelen. Dat Blizzard deze personages ook belangrijk vindt, blijkt uit het feit dat er altijd één van hen vol in je hoofdmenu aanwezig is. Elk personage heeft zijn eigen achtergrond, zijn beweegredenen en verhaal. Iedereen is anders. Tracer, al snel mijn favoriete personage, is vrolijk, rebels en klein. Zet dit in perspectief met Bastion, een gigantische robot die dood en verderf zaait. Met de meer dan twintig aanwezige helden wist ik me dan ook behoorlijk te vermaken. Wat te denken van Winston, een briljante gorilla. Zet deze eens tegenover Widowmaker, een mooie, slanke dame met een oog voor headshots. De personages zijn zo enorm verschillend van elkaar dat het een bizarre combinatie naar de game brengt. Maar feit is: het werkt. De personages passen bij elkaar, alles klopt. Of het nu een gorilla, een vrolijke meid of een robot is; je gelooft dat ze bij elkaar horen.
De diversiteit in de helden kom je ook tegen wanneer je uiteindelijk je favoriete hebt gekozen en je eerste stappen zet op het digitale slagveld. Aangezien alle personages meteen vanaf het begin open zijn, is het aan jou om te bepalen hoe je wilt gaan spelen. Ben je een tank, die de klappen op gaat vangen en je team beschermt? Ga je ervoor om je teamgenoten in leven te houden als healer? Of ben jij meer die persoon die schade toe wil brengen? Elk personage heeft zijn eigen krachten en visuele elementen. Elk personage speelt compleet anders. Het verschil in personages is bijzonder belangrijk omdat het ervoor kan zorgen dat je team enorm goed functioneert. Met een tank, een healer en enkele schadebrengers doe je meer dan wanneer je alleen healers in je team hebt zitten. Je moet dieper kijken dan je eigen controller. Wanneer je deze teamspirit door begint te krijgen, merk je de kracht die Overwatch bezit.
De ‘review in progress’ die je nu leest schrijf ik vanuit het oogpunt van iemand die is opgegroeid met de games van Blizzard. De oude Warcraft-, StarCraft- en Diablo-games heb ik in mijn jonge jaren verslonden en met meer dan 2000 uur op de klok in World of Warcraft ben ik nog steeds niet klaar met die game. Overwatch past dan ook precies in mijn straatje. Vanaf het eerste moment dat je de game speelt merk je dat je met een game van Blizzard bezig bent. De stijl, de gameplay, de afwerking en de diepgang, het is wat je gewend bent van de ontwikkelaar. De balans, iets waar Blizzard altijd erg secuur mee omgaat, is dan ook meteen voelbaar. Zo is de dual machine-gun van Tracer een indrukwekkend wapen met de vele kogels die uit de lopen vliegen. Maar wanneer je door hebt dat de accuratie allesbehalve goed is, weet je dat je niet zomaar ergens binnen kunt vallen om te hopen alles en iedereen neer te maaien. De shurikens van Genji doen weer veel schade, maar zijn langzaam met afvuren. Elk primair wapen in het spel heeft dan ook een doel. Ze zijn prachtig en goed in te zetten in de juiste situatie. Nooit zijn ze echter zo ontworpen dat je uit elke situatie kunt komen. Het brengt de diversiteit nog meer in de personages en zet aan tot het ontdekken van de verschillende speelstijlen. Wanneer je eenmaal in de personages duikt, merk je dat je niet wilt stoppen. Ik vond het fantastisch om met Junkrat te spelen, ondanks dat zijn wapen allesbehalve betrouwbaar is. Natuurlijk, de granaten die hij in kan zetten kunnen je op momenten goed redden, maar in één op één gevechten legde ik het vaak af. Met andere personages kwam ik op een geheel andere manier uit dezelfde situaties.
Omdat elk personage haar of zijn eigen krachten heeft, is het ook interessant om te combineren met de personen in je team. Zo kwam ik er snel achter dat Pharah op momenten een behoorlijke uitdaging kon zijn. De vrouw, die een rocket launcher op haar arm heeft zitten en kan vliegen in de lucht, heeft als speciale kracht dat ze vanuit een hover-positie een behoorlijk aantal raketten richting haar vijanden kan schieten. Niet het makkelijkste personage om te verslaan. Echter, wanner Pharah samenwerkt met een speler die Mercy onder de knoppen heeft, wordt het een compleet ander verhaal. Mercy, een healer, heeft als speciale kracht dat ze in één keer naar haar target toe kan vliegen. Combineer dit met een vliegende Pharah die raketten blijft schieten terwijl elke inslag van kogels meteen gehealed wordt, en je weet dat het zweet in je handen gaat staan. Hier merk je dat Overwatch op zijn best is. Op deze momenten zat ik echt te genieten tijdens het spelen. Of ik nu Tracer, Reinhardt, Lucio, Zarya en Reaper, Torbjorn of Symmetra onder de knoppen had, de complete diversiteit in personages en speelstijlen wist me steeds uit te dagen. Alsof je steeds een andere game speelt.
Ik ben dan ook gewend om (heel) veel uren te stoppen in de games van Blizzard. Diablo III wist me na 15 uur te doen beseffen dat ik een verkeerd personage gekozen had waardoor ik opnieuw begonnen ben. Mijn diverse personages in World of Warcraft smeken dagelijks om even gespeeld te worden en de diverse potjes Hearthstone en Heroes of the Storm mogen duidelijk niet vergeten worden. De games van Blizzard weten je bezig te houden. En daar is Overwatch niet anders in. Het heeft dan ook uren geduurd voordat ik me echt kon toeleggen op één personage. Het is onmogelijk om goed te zijn met allemaal, dus ik besloot goed te worden met één, misschien twee van de karakters. Het spelen met iedereen, het ontdekken van de mogelijkheden die ze met zich meebrengen, het beseffen dat ik totaal geen healer of tank moet spelen. Ik genoot van elk moment. Met de vele verschillende mogelijkheden door de prachtig ontworpen wereld van Overwatch is het uitproberen sowieso geen straf. In een ‘typisch Blizzard-stijltje’ zet Overwatch een grafische kracht neer die cartoony oogt, maar daardoor jaren mee kan gaan. En ook dat klinkt typisch Blizzard. Het feit dat de studio de game lang wil ondersteunen met (gratis!) nieuwe maps, modi en helden, juich ik dan ook alleen maar toe. De twaalf maps die tijdens launch aanwezig zijn zitten vol met details en geven een geschiedenis aan het spel. Het briljante mapdesign zorgt ervoor dat je nooit verloren loopt. Je weet altijd waar je heen moet, de manier waarop je dat doet is echter aan jou. Er zijn meer wegen die naar Rome gaan. Leuk zijn ook de kleine verwijzingen naar andere franchises. Het level in Hollywood speelt zich af op een filmset van Goldshire Pictures (Warcraft spelers herkennen het), bijvoorbeeld. Het ontdekken van de levels is net zo leuk als het leren kennen van de helden. Het feit dat Overwatch een compleet andere game is dan al die andere shooters geeft een extra boost tijdens het spelen. Want weet wel: dit is geen Halo, dit is geen Call of Duty, dit is geen Battlefield. Overwatch doet iets nieuws en doet het goed.
Elke map is gelinkt aan een speciaal speltype. Hierdoor zijn de omgevingen specifiek ontworpen om de gameplay het beste naar voren te laten komen. Geen ‘capture the flag’ op een typische ‘team deathmatch’-map dus. Waar je in andere shooters vaak meerdere modi op dezelfde maps speelt, is elke map hier ontworpen met een speciale mode in het achterhoofd. En dat merk je. De manier waarop de levels opgezet zijn, om jouw game te ondersteunen, is van hoog niveau. Het is bizar wanneer je je bedenkt dat dit de eerste keer is dat Blizzard een shooter maakt. Je zou denken dat deze ontwikkelaar een gigantische geschiedenis in dit genre heeft. De levels sturen je, maar geven jou de kracht om keuzes te maken. Ze zijn gelaagd, verticaal en dagen uit om tot actie over te gaan. Je bent nooit lang op zoek voordat je midden in het vuurgevecht staat. Een klein (voorlopig?) minpuntje is echter dat er nog niet veel verschillende modi aanwezig zijn. Je speelt dus vaak hetzelfde in dezelfde levels. Het verschil van personages bij de tegenstanders zorgt toch steeds voor een andere speelwijze, maar Blizzard had hier misschien net wat meer mee kunnen doen. Maar, Blizzard kennende, geloof ik dat er snel meer gaat komen. De andere games van de ontwikkelaar die ik speel worden constant voorzien van gratis updates om het spel uit te breiden of beter te maken. Overwatch zal niet anders zijn verwacht ik. Het feit dat er niet veel maps aanwezig zijn en weinig modi, zorgt er wel voor dat je de maps snel leert kennen. Elke kleine nuance kan een verschil zijn tussen leven of dood. Zelfs wanneer een healer je opnieuw tot leven brengt. Tof is vooral dat Blizzard anticipeert wat jij als speler doet. Zo is er een level waarin je begint in een arcadehal. Met Tracer onder de knoppen schoot ik een arcadekast kapot, waarop Tracer riep dat niemand haar high scores zal verslaan. Briljant.
Overwatch zit niet vol met mogelijkheden. Er zijn geen perks die je personage beter kunnen maken. Er zijn geen extra wapens op te pakken. Er zijn geen voertuigen om te besturen. Er is wel een uitgebreid systeem waarbij je steeds in level kunt stijgen. Na het stijgen van een level (er is geen level cap!) krijg je een loot box met daarin vier nieuwe unlocks. Skins voor personages, voice lines die je kunt roepen naar je vijanden, graffiti die je op muren kunt spuiten. Dus hoewel je geen gameplay veranderende extra’s vrij kunt spelen, is het leuk om toch net wat meer content vrij te spelen. De unlocks zijn niet diepgaand, verwacht hier geen World of Warcraft-/Diablo-taferelen. Het sluit perfect aan bij de rest van de game. De instap is bijzonder laag, maar wanneer je er meer en meer tijd in stopt, merk je dat er een diepere onderlaag te vinden is. Misschien is het niet voor iedereen interessant om steeds meer te spelen om een nieuw pakje voor je favoriete held vrij te spelen, voor mij als ‘loot hoarder’ is elke loot box een perfect cadeau wanneer je weer een level gestegen bent.
Een definitief oordeel voor Overwatch geef ik je nog niet. Die komt later deze week. Voor nu wil ik je uitnodigen om met ons mee te doen in deze nieuwe, online wereld die Blizzard voor ons geschapen heeft. De wereld heeft altijd meer helden nodig. Helden zoals jij.
