Afgelopen najaar verscheen het tweede deel van Dishonored, dé game van Arkane Studios waarin de ontwikkelaar diens kwaliteiten toont. Het art design, kleurgebruik, lichtinval; op alle gebieden is de hand van de mensen van Arkane duidelijk zichtbaar. De verrassing was dan ook groot toen bekend werd dat de studio nog een andere game onder haar hoede ging nemen – eentje die we al kennen van een aantal jaren geleden zelfs. Bethesda stalde de reboot van Prey bij Arkane, een game die in basis compleet anders is dan wat we van hen gewend zijn.
In de diverse trailers die tot nu toe verschenen, ademde Prey datzelfde art design zoals we het kennen uit de Dishonored-franchise. Door de compleet van elkaar verschillende omgevingen was als je die games met elkaar vergeleek wel duidelijk welke Dishonored was en welke Prey, maar het ‘Arkane-DNA’ was in beide titels overduidelijk zichtbaar. Voordat we daadwerkelijk aan de slag konden met de titel waren we dan ook lichtelijk sceptisch. Ten eerste omdat we ons afvroegen of Arkane wel zo kort na paradepaardje Dishonored nóg een toptitel uit kan brengen, ten tweede omdat we bang waren dat Prey een soort ‘Dishonored in space’ zou worden, of in ieder geval kunnen worden.
Beide angsten lijken vooralsnog gelukkig ongegrond. Ten eerste door wat gelijk in het oog springt wanneer je met de game begint. Je kunt wel aan de art direction afzien dat Prey ontwikkeld wordt door Arkane Studios, maar het ligt er niet zo duimendik bovenop als in de trailer. Tijdens het spelen heb je zelfs totaal niet het idee dat je een eerdergenoemde ‘Dishonored in space’ aan het spelen bent. Dat bedoelen we in positieve zin: Prey heeft zijn geheel eigen look and feel, gamemechics en natuurlijk gameplay.
Het level dat wij mochten spelen was er overduidelijk eentje aan het begin van de game. We kregen een introductie van de setting waarbinnen Prey zich afspeelt en werden tot op zekere hoogte bij de hand genomen om de game spelenderwijs te ontdekken. Er was nog niet enorm veel gevaar in de omgeving, we hadden rustig de tijd om rond te lopen en te ontdekken.
Dat laatste is ook waar de game voornamelijk om draait. Je bent als enige mens gestrand op een ruimtestation waar de macht is overgenomen door een onbekende, buitenaardse levensvorm. Alles wat je nodig hebt om te overleven is schaars en dus is het cruciaal om al het bruikbare materiaal dat je tegenkomt te verzamelen. Ofwel om het direct te gebruiken, ofwel om het te combineren met andere materialen zodat er alsnog iets bruikbaars van te maken valt. Daarnaast is het belangrijk om goed om je heen te kijken en veel te lezen. Mails op computers, post-it notes die her en der hangen; er kan zomaar heel belangrijke informatie op staan. Denk aan een password voor een deur, informatie over een (side)quest of een blauwdruk waarmee je bijvoorbeeld een wapen kunt craften van verzameld materiaal in een van de aanwezige 3D printers.
Op je gemakje kan je dat alles overigens niet doen, want de scepter binnen het ruimtestation wordt zoals gezegd gezwaaid door een kwaadaardig alienras. In de previewversie kwamen we er twee tegen: Mimics die letterlijk overal (bijvoorbeeld een stoel of een mok) in kunnen veranderen om zich te vermommen, en de grotere Phantoms, die teleportatie-powers hebben. Hoewel een stuk minder groot en krachtig dan de Phantoms, waren het vooral de Mimics die onder onze figuurlijke huid gingen zitten. Ieder zichtbaar object kon er namelijk eentje zijn. Dat opgeteld bij het feit dat dat ze zich a la het delen van cellen in meerdere exemplaren op konden splitsen, zorgde zo nu en dan voor de nodige hectische momenten.
Een andere grote mogelijkheid binnen het spel, waar we helaas in de demo nog niet aan toe kwamen, is de aanwezigheid van neuromods. Hiermee kun je je hersens ‘herprogrammeren’ om bepaalde nieuwe vaardigheden tot je beschikking te krijgen. Denk hierbij aan de mogelijkheid om je, net als de Mimics, in ieder denkbaar object te veranderen en zo je tegenstanders te verrassen. We zijn erg benieuwd naar de extra toevoegingen die dat kan hebben met betrekking tot de gameplay. De reden dat we daar niet zoveel van konden zien als we wilden, is overigens ook een positieve: de ontwikkelaar laat je bijna compleet aan je lot over Dat heeft misschien een negatieve klank, maar dat bedoelen we uiterst positief. Je kunt het aanwezige menuutje met quests en sidequest namelijk wel als leidraad gebruiken, maar hoe en wat moet je helemaal zelf uitpluizen. Geen hints. Het geeft je het gevoel dat je daadwerkelijk gestrand bent en alles helemaal in je eentje op moet lossen, wat flink bijdraagt aan de manier waarop je de game ervaart.
Onze eerste speelsessie met Prey heeft de overtuiging gebracht dat niet alles wat Arkane maakt hoeft te doen denken aan Dishonored – en dat is iets goeds. Prey wordt een compleet ander spel. Het gaat onder je huid zitten en het laat je niet meer los; je wilt verder spelen. Helaas moeten we daar nog even op wachten, op 5 mei ligt de game wereldwijd in de winkels. Wat ons betreft kan de tijd in ieder geval niet snel genoeg gaan.
