Mijn meest gespeelde game van deze generatie? Simpel. Ik hoef niet over het antwoord na te denken. Star Wars Battlefront. Op het moment van schrijven staat de teller in de game op zo’n 165 uur. Ja, Dice’s spelletje beviel me enorm. Het was daarom ook niet vreemd dat ik enorm uitkeek naar mijn speelsessie met het vervolg.
Battlefront kreeg in 2015 veel klachten. De game zou te weinig content omvatten. Met te weinig maps, modi en wapens was de game volgens velen een lege huls van dat wat Battlefront ooit was. Na de season pass was Battlefront echter een flink gevulde titel met behoorlijk wat mogelijkheden om te spelen op diverse maps. Echter, dat kostte jou als speler natuurlijk extra. Iets waar de community niet vrolijk op reageerde. Daarnaast was het gemis van een singleplayer (de game kon puur in multiplayer gespeeld worden) volgens velen een nagel aan de doodskist. Met Battlefront II lijkt het er op dat Dice gigantisch goed naar de community heeft weten te luisteren. Battlefront II lijkt de game te worden die die groep spelers wil hebben.
Battlefront II is volgens de makers de grootste game die Dice ooit gemaakt heeft en de meest ambitieuze game van Electronic Arts. En hoewel Dice zich focust op de multiplayer (daar ligt de kracht van deze studio), maakt een andere studio, Motive, dit keer een complete singleplayer. In die singleplayer speel je als Iden Versio, lid van Inferno Squad, net na het opblazen van de tweede Death Star. Tof aan het gegeven is dat je het verhaal van Star Wars eens vanuit een ander perspectief ziet. Het verhaal, dat volledig canon is, vertelt over de periode tussen Return of the Jedi tot The Force Awakens. De multiplayer geeft je op zijn beurt weer alles wat je wil hebben. Prequels, Original Trilogy en de sequels. Dus alles van The Phantom Menace tot The Last Jedi; een completer pakket kun je je haast niet wensen. Wetende dat alle DLC (maps, personages, modi) compleet gratis gaat zijn, zorgt ervoor dat EA op papier een hit in handen heeft. Maar hoe speelt de game?
Tijdens de eerste speelsessie die ik had speelde ik een Battle Droid tijdens hun opmars rondom Theed op Naboo. Natuurlijk viel meteen op hoe ongelooflijk strak de game oogt. Het is duidelijk dat Dice de grafische pracht van het vorige deel voorzien heeft van een upgrade. Natuurlijk doet de 4K-resolutie ook een hoop. Met mijn droid nam ik het, met behoorlijk wat andere spelers, op in een mode tegen Clones. Met verschillende fases waarin objectives opgeblazen/beschermd moesten worden, werd vooral duidelijk dat de game heel anders speelt dan de eerste Battlefront. Dit terwijl het toch heel vertrouwd aanvoelde tijdens het spelen. Ik wil nog niet op de mode in gaan, dat bewaar ik voor de review. Waar we het wel over gaan hebben is het gevoel dat het teweeg bracht.
Want wauw. Waar Battlefront ons liet zien hoe het was om in Star Wars rond te lopen, gooit het vervolg er een schepje bovenop. De omgeving op Naboo was prachtig gedetailleerd en zeer herkenbaar voor fans van de franchise. De gebouwen, de kleuren, het geluid, het is zoals het hoort te zijn. De gigantische strijd die los wist te barsten deed me denken aan The Clone Wars, de animatieserie. Hevige actie, overal explosies en laserstralen. En hoewel ik een simpele Battledroid was, voelde ik me een onderdeel van dat wat gaande was. De progressie die ik maakte tijdens het spelen resulteerde in het behalen van punten. Anders dan in het origineel liggen power-ups niet op de grond maar moet je ze verdienen. Zet je 500 punten in om als Vulture Droid door de lucht te gaan knallen of wacht je tot je er meer gespaard hebt om als Super Battlesdroid alles aan gort te schieten? Hoewel ik beide heb mogen proberen voelde het pas echt goed toen ik 5000 punten in wist te zetten om te spelen met Darth Maul. Op het moment dat zijn dubbele lichtzwaard ten tonele verscheen voelde ik me niet alleen oppermachtig maar begon Duel of the Fates mijn oren in te schreeuwen. En dat voelde machtig. Hoge sprongen, snelle acties, dode Clones. Ik ben fan.
Tijdens mijn tweede speelsessie kon ik aan de slag met de recent aangekondigde mode waarin je gevechten in de ruimte afspelen. Ook weer in meerdere fases en wederom speelde ik aan de kant van de minder goede. Jawel, in mijn TIE Fighter nam ik het op tegen menig X, Y en A-Wing. Opvallend is dat de controle over het schip veel beter is uitgewerkt. Het rollen is geen speciale move meer, je krijgt non-stop de mogelijkheid om om je as te draaien. Iets wat ervoor zorgt dat de gevechten intenser en spannender zijn, maar ook meer in de diepte gaan en meer ogen als de films. Hoofdrol ligt bij de grafische en audio presentatie. Lasers vlogen om m’n oren en toen ik genoeg punten in kon zetten om mijn TIE in te ruilen voor Boba Fett’s Slave 1… Machtig. Om met dat schip zo’n bom los te laten zoals in Attack of the Clones, waardoor het hele geluid weg valt.. wow!
Het gaat allemaal vooral een stuk sneller en vloeiender dan in de eerste Battlefront. En dat is een goed ding. De dreiging daar hoog in de ruimte voelde beter en er was meer te doen. Door de verschillende fases veranderde de gameplay en werd het gevecht van groots naar heel klein geschaald. Als een ‘bottleneck’ waarin iedereen op elkaar aan het jagen was, waar we eerder een gigantische ruimte voor onszelf hadden. Criterion, de studio verantwoordelijk voor deze kant van de game heeft duidelijk naar de feedback op het eerste deel gelet. Dit voelt als de space battle waar we twee jaar geleden om vroegen.
Ik wil niet te diep op de game in gaan. Dat doen we bij de review. Eén rondje op Naboo en één gevecht in de lucht is niet genoeg om op te oordelen. Daarom kijk ik puur naar het gevoel. En daar zit het helemaal goed. Het wachten tot de release in november duurt mij te lang. Gelukkig hebben we een beta in oktober…
