Op de basisschool doe je alles voor een sticker in je schriftje of (nog mooier) op je voorhoofd. Als je wat ouder wordt ga je stickers op je spullen plakken om te laten zien dat die van jou zijn en dat jij uniek bent. Later kom je in de fase dat je de stickers meeneemt naar de supermarkt om zoveel mogelijk korting bij elkaar te schrapen op de dagelijkse boodschappen. Stickers zijn dus van alle leeftijden. Mogelijk dat dit dus de inspiratie is geweest voor de game Stick it to the Man, maar misschien ook niet. Wie zal het zeggen?
De intro van deze review lijkt misschien een beetje absurd en daardoor nietszeggend over de game. Stick it to the Man is echter een game met zo’n absurde stijl dat het er eigenlijk wel perfect bij past. Het is absurd, maar wel op een perfecte humoristische manier. De game neemt zichzelf totaal niet serieus en weet hier en daar ook de spot te drijven met platformgames in het algemeen. In het eerste level bestuur je het hoofdpersonage (Ray) van zijn werk naar huis waarbij hij op enkele platformen moet springen om verder te komen. Na een sprong of drie hoor je Ray tegen zichzelf zeggen dat hij iedere keer weer vergeet hoeveel hij wel niet moet springen voordat hij thuis is. Absurd natuurlijk (het is een platformgame!), maar dat past wel bij Ray. Hij werkt in een fabriek als helm-tester, waarbij het zijn taak is om onder vallende hamers te staan met experimentele helmen op zijn kop. Het noodlot wil echter dat hij niet op zijn werk maar juist onderweg naar huis ongelukkig op zijn hoofd wordt geraakt. Vanaf dat moment groeit er een spaghetti-arm uit zijn hoofd waarmee hij stickers kan oprapen en zelfs gedachten kan lezen. Perfecte ingrediënten voor een absurd verhaal.
Gedurende de game probeert Ray erachter te komen wat die spaghetti-arm te betekenen heeft en hoe hij daar vanaf kan komen. Zo doorkruis je de nodige levels die opgebouwd zijn uit papieren constructies die aan elkaar geplakt zijn. Om daarin verder te komen dien je in de meeste levels steeds verschillende personages te helpen met hun problemen. Dit doe je door stickers te verzamelen in het level en die bij het juiste personage te plakken. Uiteraard moet je ook van iedereen de gedachtes lezen, zodat je weet wat de (verborgen) wensen zijn en je de juiste stickers kan combineren. Elke keer als je een sticker op de juiste plek plakt zal er een actie plaatsvinden, waardoor je weer verder kan in het level. Dit zijn eigenlijk kleine absurde toneelstukjes die steeds weer een glimlach op mijn gezicht wisten te toveren. Naarmate je verder speelt merk je al snel dat het stickers plakken eigenlijk gewoon een kwestie van proberen is. Het is niet mogelijk om een verkeerde sticker te plakken en er zijn meer dan voldoende savepoints aanwezig waardoor je nooit helemaal opnieuw hoeft te beginnen. Dat is aan de ene kant wel fijn, want het zorgt ervoor dat je niet zo snel gefrustreerd raakt. Aan de andere kant haalt het ook wel een beetje de uitdaging uit het spel.
De game is op meerdere platformen te spelen, maar ik ben op de Wii U gaan stickeren. Daar maakt de game wel gebruik van de GamePad, maar dit is heel minimaal. Door de controller naar je televisie te richten kan je hem als gedachtenlezer gebruiken voor de personages die je op de televisie in beeld ziet. Dit echter behoorlijk onhandig en dus niet meer dan een gimmick. Wat beter werkt is het feit dat de game in zijn geheel op de GamePad te spelen is. De absurde wereld komt dan nog steeds zeer goed tot zijn recht. Het is wel aan te raden om een koptelefoon op te zetten, zodat je optimaal kunt genieten van de absurde humor in de vele gesprekken van de personages. Ook de platform-gameplay is prima te overzien op het kleine scherm van de gamepad en mocht je toch een keer een afgrond invallen dan is de kans zeer groot dat het laatste savepunt direct voor die afgrond stond. Daar is absurd goed over nagedacht.
Stick it to the Man is een beetje een vreemde eend. De gameplay is niet bijster uitdagend, maar de hele absurde setting en geweldige voice-cast zorgen ervoor dat je direct verliefd wordt op Ray en zijn wereld. Misschien kan je de game het beste zien als een grote poppenkast waar je zelf een rolletje in speelt. Bij iedere sticker ben je weer benieuwd welke reactie er gaat volgen bij de personages in het level. Stick it to the Man is dan ook niet briljant of vernieuwend, maar wel een absurd fijne game om te spelen.
[review pros=”+ Absurd verhaal
+ Ray en zijn wereld
+ Perfecte humor” cons=”- Weinig uitdaging
– Beperkt gebruik gamepad” score=75]
