Ik ben geen angsthaas. Een horrorfilm in de bioscoop? Leuk! Een nachtelijke wandeling door een verlaten bos? Geen probleem. De gemiddelde survival horror-game? Bring it on. Toch had ik weinig trek in een onderonsje met The Evil Within tijdens de Gamescom. Dat lag niet aan game.
Hoewel ik niet snel bang ben, zijn er enkele dingen die toch onder mijn huid gaan zitten en rillingen over mijn rug laten gaan. Een huilende baby in het donker, bijvoorbeeld. Het heeft iets lugubers sinds ik de ‘rode draad levels’ speelde in Max Payne. De levels, waarin in de verte een baby lag te huilen en jij over een spoor van bloed liep, hebben een litteken in me achtergelaten. Het tweede waar ik minder goed tegenkan is typische Japanse horror. En dan niet in films, maar vooral in games.
er zijn geen afbeeldingen gevonden
Begrijp me niet verkeerd, ik ben gek op titels zoals Resident Evil en Silent Hill. Juist omdat het die spellen zijn waardoor ik me af en toe echt ongemakkelijk voel. Sinds Silent Hill 2 is een storende radio dan ook een eng geluid. Wat deze games zo goed doen is het neerzetten van een vervelende atmosfeer. Je bent bang voor dat wat er niet is. Het is haast psychologisch zoals de spellen op je inspelen. Geen jump scares, maar het jezelf bang maken door de beelden, het geluid en de sfeer die het uitademt. De momenten dat het spel je het idee geeft dat je helemaal niet door die ene deur wilt gaan, daar merk je dat het spel het goed doet.
En zo ook The Evil Within. Samen met onze cameraman Danny had ik een afspraak bij Bethesda om een uur met het spel aan de slag te gaan. De kamer waarin we zaten was donker en gevuld met consoles. Naast de tv, Xbox One controller en headset stond een kaars te branden om zo het enige lichtje in de ruimte te zijn. De sfeer leek meteen duidelijk. Waar andere stands bulderen van het licht, besloten de makers van The Evil Within dat je op de drukke Gamescom best mensen bang kunt maken. Bij het starten van de game werd me verteld dat ik kon kiezen uit twee moeilijkheidsgraden. Casual, voor de schijtluizen en een meer hardcore variant voor de echte bikkels onder ons. Omdat ik een vrij stoere jongen ben koos ik, net als Danny, voor casual.
Ik mocht het negende level in het spel spelen. Om deze reden zal ik niet te diep in gaan op wat ik speelde, want spoilers. Het is eigenlijk ook helemaal niet belangrijk wat ik speelde. Jij wilt weten hoe het speelde en of The Evil Within echt zo eng is. Logisch ook dat je dat wilt weten, aangezien het spel afkomstig is van de grote man achter de eerste Resident Evil. Om een kort antwoord te geven op je vraag: ja, deze game is eng.
er zijn geen afbeeldingen gevonden
Met het hoofdpersoon liep ik een verlaten huis in. De hal was duister, gevuld met deuren en twee trappen naar boven. Mensen die Resident Evil hebben gespeeld kunnen zich hier vast mee identificeren. Met vijf kogels op zak en enkele kogels in een shotgun, was het aan mij om diverse puzzels op te lossen en het kwaad te bestrijden. Uiteraard heb je daar meer dan die vijf kogels voor nodig. Munitie is schaars en niet elke vijand krijg je zomaar om het leven. Soms is het slimmer om weg te rennen dan om de confrontatie aan te gaan.
Vijanden die je wel om weet te leggen (headshots helpen!) zijn pas echt dood wanneer je de gesneuvelde lichamen verbrandt. Een gameplay idee dat ik eerder zag in de Gamecube-remake van de eerste Resident Evil. Wanneer je het vuur niet in het vlees zet, is het mogelijk dat je tegenstander terug tot leven komt. En uiteraard heb je ook niet veel lucifers bij je. Ik zag dat het slim was om vijanden naar elkaar toe te lokken en ze dan om te leggen, zodat ik met één brandhoutje meerdere lijken kon verbranden. Een goede zet, al werden de confrontaties wel moeilijker.
er zijn geen afbeeldingen gevonden
De omgevingen ademen een enge sfeer uit. Het geluid doet zijn werk om je constant bang te maken voor het onbekende en de dood loert om elke hoek. En uiteraard, omdat Japanse horror dat eenmaal vaker met zich mee brengt, is het spel ook bijzonder ranzig en luguber. Het duurde niet lang voordat ik met pinnen in de hersenen van een ander persoon aan het steken was. Uiteraard was het gezicht doormidden gezaagd waardoor alles goed te zien was. Gatver. Schoonheid zit van binnen? The Evil Within laat zien dat dat onzin is.
The Evil Within doet wat het moet doen. Het maakt de speler bang. Niet door steeds enge dingen in je gezicht te gooien, maar ook op een psychologische manier. Mijn speelsessie zal ik niet snel vergeten. Stiekem bleken Danny en ik toch best wel angsthazen te zijn. Maar hey, dat is ons geheim, deal?
