Het voelt nog steeds een beetje onrealistisch om aan deze tekst te beginnen. De review van The Last Guardian; wie had ooit gedacht die ooit nog eens te gaan lezen? Na (veel te veel) jaren van ontwikkeling en een platformswitch is het nieuwste avontuur van Team ICO eindelijk een tastbare realiteit.
Games uit de keuken van de Japanse ontwikkelaar zijn altijd al voor een niche publiek geweest. Zowel ICO als Shadow of the Colossus zijn, voor veel gamers althans, oprecht rare producten. Vooral door de unieke stijl, maar ook door onderscheidende en soms zelfs wat vreemde gameplay. The Last Guardian past prima in dat rijtje.
Het is alweer ruim zeven jaar geleden dat we de eerste beelden van The Last Guardian te zien kregen. Destijds natuurlijk nog als PlayStation 3-titel maakte de game vooral indruk met (voor die tijd) fantastische graphics en de in de trailer al zichtbaar emotionele band tussen het jongetje dat je als speler bestuurt en Trico, een griffioen met kenmerken van een hond, een kat en een adelaar. De twee leken toen al onlosmakelijk met elkaar verbonden en in het uiteindelijke product is dat ook de belangrijkste feature van de game. Jij als speler hebt Trico nodig als guardian angel en ‘ladder’ of ‘voertuig’ om hoogtes of grote kliffen te overbruggen, terwijl hij jou omgekeerd nodig heeft als navigator en ‘brains’.
De band die je als speler met Trico opbouwt is uniek. Door de natuurlijke manier waarop het wezen zich gedraagt, krijg je echt een band met hem zoals je die ook met een huisdier hebt. Hij heeft daadwerkelijk een karakter, wat ervoor zorgt dat je hem leert kennen en om hem gaat geven. De manier waarop hij zijn oren spitst als je hem roept, dat hij schrikt wanneer je zonder dat hij het ziet op zijn rug springt, hem kalmeren door hem liefdevol te aaien. Allemaal dingen die je (met je) huisdier (vooruit, min het op zijn rug springen dan) ook zou doen. Heel bijzonder, en verre van iets dat we eerder op zo’n manier in games gezien hebben.
Qua gameplay op zich is The Last Guardian minder opvallend. Feitelijk is het gewoon een puzzel-adventure, maar dan wel met vlagen een flink pittige. Je krijgt tijdens het spelen amper tot geen aanwijzingen waar je naartoe moet en wat je moet doen, iets waar we in hedendaagse games wel gewend aan zijn geraakt. Dat maakt de game uitdagend, maar soms ook frustrerend als je voor de zoveelste keer alle hoeken en gaatjes van de omgeving afstruint naar een uitweg richting een volgend gebied. De voldoening die je echter krijgt wanneer je na lang zoeken getrakteerd wordt op een cutscene van een ver strekkend, adembenemend landschap, maakt een hoop goed.
Op dat gebied althans. Want hoe bijzonder en speciaal de game ook is, er zitten wat (grote) haken en ogen aan. We hebben hier te maken met een spel dat tien jaar in ontwikkeling is geweest. Dan kan het twee kanten op gaan: of je hebt een game die tot in elk detail klopt, maar in de meeste gevallen heeft het eindproduct de tand des tijds niet helemaal goed doorstaan. Helaas valt The Last Guardian dus onder die tweede categorie. Te beginnen met wat het eerst opvalt: de graphics. Op momenten is de game adembenemend mooi, vooral wanneer er gespeeld wordt met lichtinval. Overheersend zijn echter de momenten waarop je ziet dat de textures niet je-van-het zijn en het kleurenpalet vrij eentonig is.
Nu zijn gedateerde graphics maar tot daaraantoe, belangrijker is dat verouderde techniek de ervaring met enige regelmaat flink in de weg staat. Framedrops zijn aan de orde van de dag, maar het zijn vooral het zeer gedateerde cameragebruik en de niet lekker werkende besturing die The Last Guardian zeer doen. De camera draait naar standpunten van waaruit je helemaal niet (goed) kunt zien wat je doet, wat tot gevolg heeft dat het spel in combinatie met de houterige besturing soms gewoon onspeelbaar wordt. Vooral het van Trico af springen op moment dat je bovenop hem zit laat je geregeld met je handen in het haar zitten.
Maar toch, die bijzondere ervaring blijft de boventoon voeren. Vandaar ook de onderstaande beoordeling. Als je van dit soort mysterieuze puzzelgames houdt, is The Last Guardian een prachtgame. Je moet soms flink op je lip bijten, maar het is het waard. De emoties, de prachtige soundtrack, de band tussen mens en (digitaal) dier. Een avontuur als dit kom je in geen enkele andere game tegen, en dat zal in de toekomst waarschijnlijk zo blijven.
Het is eeuwig zonde dat The Last Guardian geleden heeft onder het lange ontwikkeltraject in plaats van dat het er de vruchten van geplukt heeft. Met een hedendaagse besturing en camerastandpunt was het spel een stuk toegankelijker geweest en was het cijfer een flink stuk hoger uitgevallen. Laten we daarom, speciaal in dit geval, hopen op een remake op de volgende generatie PlayStation waar deze problemen onder handen zijn genomen. Hopelijk kan de game op die manier alsnog de waardering krijgen die hij verdient.
