De groezelige, schaars verlichte kelder om me heen voelt aan als een claustrofobische sarcofaag. Mijn zintuigen staan op scherp terwijl ik luister naar het zachte druppen van water in de verte. De wereld is een nare plaats vol dood en verderf geworden, met slechts schaarse lichtpuntjes om jezelf mee te verwarmen. Zij is dat ene lichtpuntje voor mij, de reden waarom ik doe wat ik doe en blijf doorgaan. Ik controleer zenuwachtig mijn wapen terwijl ik de harde waarheid al een tijdje wist, ik heb niet genoeg kogels om ons te redden wanneer de boel uit de hand loopt. Voorzichtig open ik de deur en pas dan valt het geklik op de achtergrond me op. De duisternis slorpt me op. Wederom.
Uiteraard hebben velen onder ons het pad van Joel en Ellie reeds bewandeld in één van de meest bejubelde PlayStation 3-games ooit. The Last of Us haalde vlotjes monsterscores en wist tonnen award-nominaties te verzilveren. Dat ook de Remastered-versie voor PlayStation 4 weer een topscore krijgt en een stevige aanrader is voor wie de game nooit gespeeld heeft is dan ook een voor de hand liggende slotsom. Is het ook een game die je moet gaan herspelen als je het avontuur reeds achter de rug hebt? Niet noodzakelijk uiteraard, maar geloof me vrij als ik zeg dat dit een trip is die ook de tweede keer niet aan kracht inboet.
er zijn geen afbeeldingen gevonden
Laat me eerst maar even de olifant in de kamer aankaarten, en dat is natuurlijk de grafische kant van de zaak. Ik vond de game op PS3 er al enorm indrukwekkend uitzien, maar er waren duidelijke schoonheidsfoutjes zoals blurry textures en een framerate die soms stotterde. Die dingen haalden je nooit echt uit de game, maar zijn nu wel verwijderd uit de PlayStation 4-versie en het resultaat is overduidelijk. Het verschil in grafische weergave is geen kwestie van subtiele verschillen, maar meteen duidelijk zodra je gaat spelen. De textures zijn stukken scherper, de belichting is veel rijker en meer natuurlijk aanvoelend, de draw distance sterk verbeterd. Het maakt indruk. Er zit een stuk erg vroeg in de game waarin Joel en Ellie door het water waden en dat ziet er gewoon adembenemend uit. Uiteraard is ook het feit dat de game nu aan 60 frames per seconde loopt een belangrijk punt voor deze Remaster. Ook dit levert voordelen op, zeker wat de actie betreft, hoewel op al te drukke momenten er wat haperingen kunnen optreden. Indien dat een doorn in het oog is heb je wel de mogelijkheid om de game vast te zetten op 30 frames, en dan blijft alles ook gewoon constant vlot lopen. Dit gezegd zijnde is het wel zo dat The Last of Us altijd al een bloedmooie game geweest is, en dat de ervaring ervan niet plots wezenlijk verschilt door de grafische verbeteringen op PlayStation 4.
Persoonlijk heb ik wederom met volle teugen genoten van de game, ondanks dat ik alle plotpoints al ruim op voorhand wist. Dat ik uiteindelijk ook nu weer de game met tranen in de ogen heb uitgespeeld kan er uiteraard op wijzen dat ik een ongelooflijke softie ben, maar ik geloof toch graag dat de verdienste ligt bij het emotionele verhaal dat Naughty Dogg gecreëerd heeft. Voor mij schuilt de kracht van The Last of Us niet in de gameplay, hoe verdienstelijk die ook is, maar in de overtuigende wanhoop van de spelwereld en de personages die er deel van uitmaken. Joel is een man die weet hoe het voelt om alles wat je dierbaar is te verliezen en sindsdien als een emotionele zombie door het leven gaat. Het is een hardvochtige, bitter geworden man die enkel nog interesse heeft in een primaire vorm van zelfbehoud. Wanneer hij met tegenzin gekoppeld wordt aan een brutale pubermeid als Ellie, dan weet je dat zoiets botst, maar ook dat ze gaandeweg naar elkaar zullen groeien. Dit soort verhaal is een cliché dat we al vaker in de bioscoop gezien hebben en toch werkt het enorm goed om een emotionele klik te maken met de personages van The Last of Us. Dat komt uiteraard voor een groot deel omdat er erg goed geschreven is aan de dialogen en situaties waar het duo in beland, maar ook aan het acteerwerk van Troy Baker en Ashley Johnson dat de personages van een kloppend hart voorziet. Vooral Ellie is eigenlijk een schitterend uitgewerkt personage. Af en toe een brutaal vlegeltje met een grote bek, regelmatig een meid die duidelijk te snel volwassen moest worden in een gevaarlijke omgeving maar soms ook gewoon een kind dat met grote onschuldige ogen naar iets simpel als een paard kan kijken. Ellie is het kloppende hart van de game en je kan haast niets anders dan voor haar vallen. Je snapt moeiteloos waarom Joel ontdooit en bitterheid plaats maakt voor liefde. Als je zoiets kan overbrengen in een videogame dan verdien je als ontwikkelaar gewoon alle lof.
er zijn geen afbeeldingen gevonden
Ook de wereld van The Last of Us is in al zijn deprimerende vergankelijkheid een krachttoer te noemen. Of je nu door een kelder van een schooltje dwaalt, de ruïne van een pizzeria of een overwoekerde woonwijk, overal zie je sporen van een vergane beschaving. Ook de vele kleine verhalen van andere mensen die wanhopig probeerden te overleven dragen bij tot de algehele sfeer van de game.
Dat gevoel van een vergane beschaving wordt trouwens ook netjes overgedragen naar het multiplayer-luik van de game. Je probeert een kamp vol overlevenden stabiel te houden door opdrachten uit te voeren en essentiële zaken te verzamelen. De multi weet behoorlijk goed het gevoel over te brengen dat overleven na de Apocalyps hard werken is. Uiteraard is mooi meegenomen aan deze versie dat je netjes alle voor PS3 verschenen mappacks op het schijfje vind. Als je gebeten wordt door de multiplayermicrobe van The Last of Us heb je op jouw beurt heel wat om je tanden in te zetten.
Uiteraard is er ook een singleplayer-DLC uitgebracht in de vorm van Left Behind, die je ook hier gewoon netjes op de disc vind. Dit korte avontuur laat je als Ellie spelen enkele jaren voor de gebeurtenissen in het hoofdverhaal en doet dienst als een erg mooie tegenhanger voor het soms brute geweld van wat nog gaat komen. In Left Behind zie je Ellie samen met haar iets oudere vriendinnetje Riley een leven leiden dat lijkt op dat van een gewone tienermeid. Rondhangen in een verlaten winkelcentrum, mekaar bestoken met watergeweren en kattekwaad uithalen. De paar uurtjes die je met Ellie doorbrengt in Left Behind maken van haar een nog beter uitgewerkt personage dan ze voorheen al was.
er zijn geen afbeeldingen gevonden
Tenslotte zijn er nog enkele andere extra’s die van Remastered echt de speciale editie voor de fans maakt. Zo is er de Photo mode dat je op elk moment toelaat de actie stop te zetten om een screenshot te nemen en eventueel bewerken met een filter. Op die manier kun je anderen tonen hoe ongelooflijk mooi The Last of Us kan zijn. Nog leuker vind ik de audiocommentaren op de tussenfilmpjes door de makers en de lange documentaire Grounded die van naald tot draadje uitlegt hoe één van de beste games van de afgelopen jaren gemaakt werd.
Strip The Last of Us: Remastered van alle toeters en bellen en je houd één van de meest intense en best gemaakte actiegames van de laatste jaren over. Gooi er nu verbeterde graphics bij die een mooie game bijna bloedmooi maakt, samen met alle uitgebrachte DLC en nog wat extra’s op één schijfje. Het resultaat is de definitieve versie van een game die al eerder het predicaat meesterwerk gekregen had. Of je nu een fan bent of een nieuwkomer, The Last of Us blijft ook in geremasterde vorm een essentiële game.
[review pros=”+ De wereld van The Last of Us ziet er beter uit dan ooit
+ Alle DLC op één schijfje
+ Leuke extra’s zoals een uitgebreide documentaire” cons=”- AI laat soms een klein steekje vallen” score=94]
