In een donkere omgeving staar ik naar het brandende scherm van mijn iMac. Met zijn 27 inch weet de Apple mijn gehele kamer te verlichten. De kleuren van het openstaande Pages-document vullen de omgeving. Op de agenda staat dat ik een artikel moet schrijven. Het artikel dat je nu leest. De inspiratie ontbreekt.
Vluchtig kijk ik om me heen. Mijn Xbox One ronkt nog een beetje na. De heftige sessie in Star Wars Battlefront heeft de console goed haar best laten doen. De werelden die ik online bezocht in die game zijn voor altijd veranderd. Niet in het spel, maar in mijn hoofd. Eindelijk won The Empire op Endor en zijn de Rebels teruggedreven. Een grimmige glimlach verschijnt op mijn gezicht. Ik neem een slok uit mijn glas cola. De cola die ik drie uur geleden in heb geschonken. Totaal vergeten. De prik is compleet weg, alsook de smaak. Gatver. De game wist me te lang bezig te houden. Ik zat aan de bank gekluisterd, zoals een goede film of goed boek dat ook kan doen.
Een glimlach verschijnt op mijn gezicht. LEGO Marvel’s Avengers speelde ik ook eerder vandaag. Ik herinner me de grappige capriolen van Thor, Iron Man en de Hulk. Onzinnig, zoals al die andere LEGO-games, maar stiekem nog steeds leuk. Het doet me denken aan de dagen uit mijn jeugd waarin ik zelf dacht een Avenger te zijn. Een Nederlandse versie. De Verdelgers hadden ze hier als naam als ik het mij goed herinner. Ik herinner me de tijd dat ik met mijn buurjongen op jacht ging naar Doc Ock. Hij was Spider-Man, ik was Batman. Een glimlach. DC en Marvel kwamen toen gewoon samen. Superhelden waren superhelden, concurrentie bestond niet in mijn jonge brein.
Weer kijk ik om mij heen, wachtende op de inspiratie die komen moet. Naast me staan standbeelden van verschillende games. Batman torent hoog boven Gotham uit, terwijl in een ander beeldje Batman juist The Joker van een gebouw af wil gooien. En wat te denken van die Master Chief en Agent Locke die hoog boven de rest uit steken? Beelden, nee, statues die gebundeld waren met toffe games. Die in mijn achterhoofd altijd gelinkt zullen zijn aan een fantastische ervaring die ik ooit had. Vreemd eigenlijk dat we maanden, misschien jaren uit kunnen kijken naar een game. Helemaal wanneer je je bedenkt dat velen na het uitspelen van de singleplayer, wat vaak een weekje kost, de game niet meer aanraken. Jaren op gewacht, nu in de kast. Maar het beeldje hebben we nog, evenals de ervaring. Het verhaal blijft hangen, misschien die prachtige, sterker momenten ook. Shit, er schiet me zoveel te binnen.
Dat beeld met die Joker. Ik kijk er naar. Inspecteer het. Zie details die ik eerder gemist had. Arkham Origins, daar zat ‘ie bij. De game vond ik stukken minder dan de andere Arkham-games. Maar tof vond ik ‘em nog steeds. Batman in de sneeuw, de avond voor kerst. Een gruwe setting voor een heerlijk spektakel. Weinig kan ik me nog daadwerkelijk herinneren, terwijl het niet eens zo heel lang geleden is dat ik de game speelde. Dit terwijl ik Arkham Asylum, die veel ouder is, beter voor de geest kan halen. Grappig hoe je hersenen werken. De kwaliteit overschaduwt de mindere game. Onbegonnen werk, het rationaliseren van je denkwijze. Gelukkig doet je brein het voor je en hoef je er niet stil bij te staan. Prachtig hoe dat werkt.
Al die verhalen van die duizenden games die ik gespeeld heb, negentig procent ben ik klaarblijkelijk al vergeten. Games die in vergetelheid zijn geraakt, maar waarbij één element me toffe herinneringen kan geven. Ik hoorde laatst iemand ‘Maria’ roepen. Gewoon, op straat. Alsof het het normaalste is wat er kan gebeuren. Een herinnering aan Gears of War 2 vloog door m’n hoofd. Gewoon ineens, de context vroeg er om. Dat moment dat Dom zijn vrouw vond. Ik ben de complete game, het verhaal in ieder geval, zowat vergeten. Maar die scene bleef me bij. Die krachtige scene, hij speelde in op mijn emoties. Op mijn menselijkheid. Even schakel ik YouTube in om de betreffende scene te kijken. Nog steeds grijpt ‘ie naar m’n keel. Arme Maria..
https://www.youtube.com/watch?v=ZAuz7HeiOFE
Na de video vult een leeg scherm mijn iMac. De kamer om mij heen is donker. Ik zit daar, alleen in het zwart. Maria… De context ben ik misschien kwijt, maar de scene weet me te raken. Nog steeds, ook al zit ik niet in de game. De game heb ik jaren geleden voor het laatst aangeraakt. Ik denk aan andere momenten die me bij zijn gebleven door mijn emoties tegen me te gebruiken. Meryl in Metal Gear Solid, na de encounter met Sniper Wolf. Huilen. Het afscheid van Cortana en de Chief in Halo 4. Heftig. Verhalende games trokken aan me voorbij, maar deze momenten bleven steken. En zullen altijd bij me blijven. Ik zou het niet anders willen.
Ik zoek verder op YouTube en kijk de betreffende scènes. Tot ik bedenk dat ik nog een artikel voor GameParty moet schrijven. Geen idee waar ik het over wil hebben. In een donkere omgeving staar ik naar het brandende scherm van mijn iMac. Met zijn 27 inch weet de Apple mijn gehele kamer te verlichten. De kleuren van het openstaande Pages document vullen de omgeving. Op de agenda staat dat ik een artikel moet schrijven. Het artikel dat je nu leest. De inspiratie ontbreekt.
