De laatste dagen zit ik met ietwat van een nostalgische bui. Komt het omdat ik een paar plekken uit mijn kindertijd heb bezocht waar ik warme herinneringen aan heb? Het feit dat ik ondertussen zelf ten volle begin te beseffen dat ik een ouder ben die de dertig ondertussen al enkele jaren gepasseerd is, of komt het toch door het op zolder vinden van de eerste twee PlayStation consoles en spelen met games uit lang vervlogen jeugdige jaren? Het doet in elk geval terug denken aan die goeie ouwe tijd waarin ik Prince of Persia The sands of time in één dag kon uitspelen en hoe de tijden echt wel veranderd zijn met volwassen te worden.
Ik heb geen tijd meer
Het is ietwat van een cliché, maar dat is het met een reden. Volwassen zijn hakt gewoon hard in je gamestijd. Neem nou The Witcher 3, mijn favoriete game van de afgelopen jaren denk ik. Ik ga hopelijk eind deze maand het einde van de Blood and Wine uitbreiding halen en daarmee een punt zetten achter een pad dat ik ruim twee jaar geleden begon. Nou zijn er in alle eerlijkheid andere games geweest, veel andere games zelfs, maar dan nog was ik geshockeerd om te zien dat ik tot nu toe slechts 98 uur aan gameplay in die game heb zitten na al die tijd. Om het gewoon even in perspectief te zetten; in The Elder Scrolls Oblivion had ik 83 uur zitten, in drie weken tijd. Laat ons gewoon eerlijk zijn, als volwassene met een baan en kinderen heb je gewoon niet langer de tijd om vijf uur per dag voor je console te spenderen. Tegenwoordig is 90 minuutjes ongestoord gamen dus een onbeschrijfelijke luxe. Het is een moment dat je voor jezelf echt moet inplannen, om middernacht, als de meiden onder zeil zijn en je even ongestoorde me-time hebt. Je weet dat je een druk leven hebt wanneer je de keuze moet maken tussen masturberen of God of War spelen, dus is het logisch dat je met warme gevoelens terug blikt op vroeger wanneer je gewoon lekker veel vakantie had en acht uur lang GTA San Andreas kon spelen.
https://www.youtube.com/watch?v=ByI6QautKMc
Maar ik heb wel geld om te kopen wat ik wil
Dit is heerlijk ironisch is het niet? Ik heb tegenwoordig met moeite een uurtje per dag om te gamen, maar heb wel het geld om alle games te kopen die ik wil. Mijn twaalfjarige zelf zou verdomd pissig worden over dat gegeven. Ik herinner me nog dat ik als kleine juffer maanden klusjes moest opknappen en zakgeld sparen om een spelletje te kunnen kopen dat ik dan in twee dagen tijd keihard uitspeelde. Tegenwoordig verdien ik netjes mijn eigen geld en wanneer alle rekeningen betaald zijn en iedereen gevoed is heb ik nog steeds net genoeg over om gewoon de winkel in te stappen en de games te kopen die ik graag wil spelen. Mocht ik dus de tijd vinden. Vroeger moest je nog rekenen op de goodwill van je ouders en kon je vooral pieken rond je verjaardag en met de Sint, maar toen had je ook echt wel wat. Ik heb het gevoel dat games vroeger toch echt iets magischer hadden. Het opwindende gevoel van de nieuwe Jak en Daxter krijgen en niet kunnen wachten om het thuis in je console te kunnen stoppen en die game vervolgens drie keer uitspelen. Dat gevoel is tegenwoordig weg. Tegenwoordig koop ik weliswaar de games die ik wil, maar de opwinding is weg nu ze meestal op mijn stapeltje terecht komen voor wanneer ik er eens de tijd voor vrij kan maken.
Ik suck in Crash Bandicoot tegenwoordig
De Crash Bandicoot N.Sane trilogy was een echt keerpunt voor me. Daar in de remaster van die eerste game, bovenop een touwbrug moest ik voor mezelf voor het eerst durven toegeven dat mijn skills tegenwoordig niet meer zijn wat ze ooit waren. Ik heb die game probleemloos uitgespeeld op de PlayStation, maar nu al die jaren later heb ik op de Playstation 4 in alle HD glorie moeite om er door te komen. Mijn oog hand coördinatie en reactievermogen lijkt haast een schim van zijn vroegere zelf en dat is een bittere pil om te slikken. Call of Duty spelen en constant neergeknald worden door dertienjarige knulletjes die vragen wie je papa is? Welkom in de wereld van een volwassen gamergirl. Nee, ik ken ondertussen mijn plek en haal ook niet langer mijn neus op voor de easymode in games, ze zouden het even goed old people mode kunnen noemen. Denk je echt dat ik met een uur aan gametijd per dag nog veel zin heb om constant te herspelen tot ik voorbij een lastig stuk ben? Ik dacht het niet.
Sommige games komen beter tot hun recht als je volwassen bent
Het is niet allemaal kommer en kwel als volwassen gamer, want soms is er zo eens een spelletje dat echt wel gemaakt is met een ouder publiek in gedachten, games waar je extra emotionele context uit haalt als je zelf al wat levenservaring achter de rug hebt. God of War is een fijn voorbeeld daarvan. Ik kan me zo inbeelden dat het voor een veertienjarige een moddervette actiegame is waarbij spierbundel Kratos met zijn bijl lekker bruut rond hakt. Hij sloopt zelfs een draak weet je wel. Als je zelf al wat matuurder bent ligt de ware kracht van de game echter in de relatie tussen Katros en zijn zoontje Atreus. Het afstandelijke pantser dat Kratos optrekt in de omgang met zijn zoon, dat toch duidelijke barstjes vertoont van tijd tot tijd. Ik denk dat je als volwassene die nuances gewoon veel beter mee krijgt dan een jonge tiener die gewoon trollen tot pulp wil meppen. The Last of Us is op dat vlak een nog intensere ervaring. Heel die game draait gewoon rond een ouder die zijn kind verliest en de manier waarop hij met dat verlies om gaat. Alles wat Joel doet in die game wordt daardoor gedreven en dat maakt het zo een intense game als je zelf kinderen hebt.
Je kan niet langer verdwijnen om te gaan gamen op familiefeestjes
Iedereen kent ze wel, die saaie familiefeestjes met kerst of een belangrijke verjaardag wanneer heel de familie over de vloer komt om geforceerd gezellig te doen. Als je piepjong kan je dan gewoon verdwijnen richting de tv om samen met je neefjes wat Burnout te spelen. Om de een of andere reden is dat gedrag dat niet langer door de beugel kan als je volwassen bent en zelf verondersteld wordt gastvrouw te spelen.
Korte games zijn plots aantrekkelijker
Hoe langer de game duurt, hoe beter! Dat was vroeger het motto alvast. Ruim vijftig uur voor een Grand Theft Auto-game? Bijna honderd voor Oblivion? Helemaal top. Tegenwoordig echter kom je steeds terug op het acute gebrek aan tijd om te gamen en dan is een game als Assassin’s Creed Origins plots een verbintenis van enkele maanden die je aangaat. Begrijp me niet verkeerd. Ik hou nog altijd ten volle van games als Assassin’s Creed Oddysey of Red Dead Redemption 2, ik wil en ga die spelen, maar tegenwoordig hebben ze ook echt iets intimiderend. Je weet op voorhand dat je er erg lang over gaat doen en dat er weinig tijd overblijft voor andere games die ook je aandacht verdienen. Pas op latere leeftijd ga je games als de nieuwe Tomb Raider of een Hellblade die op een uurtje of acht uit te spelen zijn pas echt ten volle gaan waarderen .Vroeger keek ik neer op een vijf uur durende shootercampaign in Battlefield, tegenwoordig denk ik ‘Yes, iets dat ik binnen een weekje uit kan spelen’. Of hoe de tijd kan veranderen.
