New Super Mario Brothers, Donkey Kong, Kirby en Rayman Legends. Zeggen dat Nintendo’s console geen gebrek heeft aan ijzersterke tweedimensionale platformgames is ietwat van een understatement. Het fungeert als een zegen voor fans van het genre, maar tegelijk ook als een vloek. Het genre is van nature behoorlijk rechtlijnig: je hebt je popje en de vaardigheden die het bezit en de hindernissen op het parcours, start. Uiteraard heeft elke reeks wel haar eigen insteek en nuances en zo zal je nooit het gemoedelijke platformwerk van Mario verwarren met de nagelbijtende uitdaging van Donkey Kong, maar toch ligt het gevaar van een zekere moeheid altijd wel op de loer. Hoe onderscheid je een nieuwe platformgame van het peloton op een console die aan prijsbeesten al lang geen gebrek meer heeft in het genre? Wat dacht je van hem ongelooflijk schattig te maken?
De look van Yoshi’s Woolly World, daar kun je niet om heen; het lijkt wel de raison d’etre van de game. Alsof Nintendo lijkt te zeggen “we hebben misschien verre van de krachtigste console, maar we kunnen verdomd mooie games maken als we er esthetisch los op gaan”. De volledige spelwereld is dus opgebouwd uit wol, van de omgevingen waar je door stuitert tot Yoshi zelf, de wereld is wel degelijk wollig. Uiteraard is dit een vertrouwde look voor fans van de grote N, ook Kirby hanteerde enkele jaren geleden dezelfde stijl in Epic Yarn, en ook die game werd geprezen omwille van de visuele presentatie. Deze spirituele opvolger komt uiteraard van dezelfde ontwikkelstudio, maar creatieve luiheid door opnieuw voor deze stijl te kiezen kun je hen niet verwijten; dit is zeker geen Epic Yarn met Yoshi in de hoofdrol geworden. Hoe knap Epic Yarn er een paar jaar geleden ook uitzag, het bleef een spel gemaakt voor een console die nog in standaard definitie de beelden op je netvlies prentte. Deze opvolger doet het op WiiU uiteraard in high definition en dat maakt tonnen verschil uit. De hele spelwereld ziet er uit als een geloofwaardig tot leven gekomen lappendeken waarin de texturen van de stoffen, knopen en ritsen constant in het oog springen. Het oog voor detail, het warme kleurgebruik en de scherpte die HD bied doen Epic Yarn bleekjes uitvallen wanneer je het nog eens opstart om te gaan vergelijken. Een ander aspect waarin Yoshi baas blijkt is op vlak van gameplay. Daar waar Kirby het tempo en de lat erg laag legde en het vooral van charme moest hebben, zit Yoshi’s Woolly World als platformer stukken beter in elkaar.
De game laat zich uiteraard erg makkelijk spelen. Yoshi beweegt naar goeie gewoonte door de levels en gebruikt zijn krachtige tong om obstakels te ontwijken en vijandjes te verschalken. Hij spoelt vijandjes van hun garen en heeft vervolgens bolletjes wol achter zijn kont aan hangen die hij kan gebruiken als projectiel om grotere vijanden de mond mee te snoeren of lege platformpjes op te vullen. Het is een simpel mechanisme, maar staat wel garant voor een aangenaam tempo en leuke gameplay. Wollen balletjes afvuren, stiksel lostrekken om geheime gebieden te openen, aan knopen slingeren met je tong en ondertussen de levels van naadje tot draadje onderzoeken om toch maar alle collectibles en geheimen te ontdekken, ook daar schuilt de aantrekkingskracht in van deze Woolly World. Af en toe schakelt de game ook even in een andere versnelling om je af te leiden van het traditionele platformen wanneer Yoshi zich bijvoorbeeld laat ombreien tot een zwevende paraplu of andere objecten. Het zijn leuke afwisselingen, zeker wanneer de game halverwege haar kaarten op tafel legt en haar ware kleuren toont. Let op, ik ga geen moment beweren dat de uitdaging van Yoshi’s Woolly World die van Donkey Kong’s recentste game benadert, maar het wandelingetje in het park dat Epic Yarn was is hier ver te zoeken. In het begin is het nog ooh en aah en o wat ziet het er fluffy uit, maar later wordt het zaak om Yoshi’s zweverige sprongetjes onder de knie te krijgen en tijdens het springen met precisie je wollen ballen af te vuren, of er zal geschreeuwd worden. Gaandeweg wordt Yoshi’s Woolly World een stuk veeleisender dan je zou verwachten van een game die er zo ontzettend schattig uitziet, en die twist zag ik toch niet meteen aankomen.
Het is vooral noemenswaardig als je een gamer bent die echt voor alle collectibles wil gaan, want dan wordt het bikkelen. Checkpoints liggen behoorlijk ver uit elkaar en wanneer je een leventje verliest, dan verlies je meteen ook al je verzamelde hebbedingetjes weer. Helemaal aan het einde van een erg lastig stuk het loodje leggen voelt dan wel erg, erg, erg zuur aan, op zo een oldschool-achtige manier. Een ander dingetje dat de moeilijkheid de hoogte in drijft zijn de wollen ballen. Ze zijn essentieel om verder te komen, zonder ben je niks en je kan tot zes ervan erg schattig als kleine eendjes achter je aan laten lopen. Zo halverwege de game ga je echter behoorlijk snel door die voorraad heen beginnen te gaan, en dan is het alle hens aan dek uiteraard. Snel vijandjes opslokken of een mand met wol zoeken om nieuwe ballen te maken, waardoor die mand uiteraard meteen leeg is. En dan zit je meteen weer door je voorraad heen, heb je niks om op te slokken, geen mand om je voorraad aan te vullen en dus is backtracken de boodschap. Kapitein Yoshi moest in mijn wollen avontuur meer dan eens de aftocht blazen en veiliger oorden opzoeken om zijn arsenaal terug aan te vullen. Ook niet te negeren is dat ik heel af en toe ook echt gewoon vast kwam te zitten, wat mijn ego uiteraard weinig ten goede kwam. Ik ben bezig met een game die er zo ontzettend kjoet en kinderlijk uitziet, maar hij schopt mijn kont meermaals en nu kan ik niet eens verder? Springen en stuiteren en je tong aan bijna alles in het decor proberen te doen plakken helpt je uiteindelijk wel verder, maar toch, Yoshi deed me even twijfelen aan mezelf. Wordt ik nu keihard geowned door een kindergame? Nee, ik zeg het je, Yoshi’s Woolly World is ondanks de schattige looks toch best een ouderwets uitdagende platformer geworden.
Om dat te counteren heeft Nintendo voor de kleinere gamertjes gelukkig ook een Mellow Mode voorzien die de jongsten toelaat het avontuur te doorspelen met een Yoshi die vleugels heeft. Dat maakt de game uiteraard een stuk eenvoudiger, hoewel het voor oudere gamers gewoon vals spelen te noemen valt. Ook co-op wordt ondersteund, maar die mode heb ik nog niet uitvoerig getest. Het werkt alleraardigst en is leuk in het begin, maar rekening houdend met de opbouwende moeilijkheidsgraad zie ik het uiteindelijk nog wel eens garant staan voor een familieruzie of twee deze zomer. Tenslotte zijn ook de Amiibo uiteraard van de partij en kun je Yoshi via die manier uitdossen in een skin van je favoriete helden: Super Mario Yoshi ziet er erg griezelig uit, maar Samus Aran Yoshi is helemaal stoer te noemen.
Kom voor het ontzettend schattige uiterlijk, maar blijf voor de verrassend stevige gameplay; dat is de boodschap van deze review. Je kan niet langs het ongelooflijk mooie en schattige uiterlijk van deze game heen, maar onder dat oppervlak van kinderlijke onschuld zit een verrassend veeleisende platformgame verstopt. Onder die schattige donzige schapenvacht zit een klein wolfje verstopt dat ondanks de occasionele ergernis zeker het spelen waard is.
[review pros=”+ Die ontzettend mooie grafische presentatie
+ Lekker hoog tempo
+ Bouwt de moeilijkheidsgraad gestaag op tot standje uitdagend” cons=”- Checkpoints liggen te ver uit elkaar
– Soms gedwongen te backtracken om verder te kunnen komen.
– Sommige puzzels lijken onlogisch” score=87]
