Ja, ik ben een enorme fan van Star Wars. Sinds mijn meest jonge jaren prefereer ik de avonturen van de familie Skywalker boven de missies van de Enterprise. Een ‘Trekkie’ was ik nooit, maar stiekem vond ik Star Trek ook gewoon heel tof. Sterker nog, mijn ouders waren wel echte Trekkies. Met een Enterprise telefoon in de huiskamer, letterlijk honderden videobanden in de kast en alle avonturen van Picard, Janeway en Kirk gezien te hebben, was Star Trek ook altijd groots aanwezig in mijn leven.
Ja, ik heb alle afleveringen van elke serie gezien die Star Trek ons heeft gebracht in de afgelopen vijftig jaar. Elke film staat op DVD in de kast en de reboot’s die recentelijk in de bioscopen zijn verschenen staan hoog op m’n lijst. Qua games viel ik echter wel vaker uit naar Star Wars dan Star Trek. Puur omdat daar mijn echte liefde lag. Neemt niet weg dat ik toch digitale avonturen heb mogen beleven in het Trek-universum. Zo was er ooit een Deep Space Nine-game die ik niet begreep, maar waar ik al point en clickend uren in door heb gebracht. Star Trek D•A•C op de Xbox 360 heb ik volledig uitgespeeld. Maar mijn favoriete Star Trek-game is zonder twijfel Star Trek Voyager: Elite Force II. Een shooter waarin de multiplayer hevig gemod werd door de community en waarin ik op het holodeck speelde met Batman in Helm’s Deep om daar Optimus Prime af te knallen. Ja, dat waren mooie tijden. Sindsdien heb ik nog één Star Trek gespeeld. De laatste, met Kirk en Spock in de hoofdrol, maar daar wil ik het niet over hebben.
En toen kondigde Ubisoft Star Trek: Bridge Crew aan tijdens de E3. In een virtuele omgeving, met zo’n gekke bril op je hoofd, dienst doen op de brug van een sterrenschip. Oké, interesse is gewekt. Dat is tof. Hoewel ik nog zeer weerhoudend was van VR, zijn er enkele projecten die mij toch een beetje trekken. De X-Wing missie in Battlefront (heb je Star Wars weer!) als een goed voorbeeld, maar ook deze optie om jezelf onder te dompelen in Star Trek klonk me als muziek in de oren. Hoog op mijn to do lijst dus, daar op die Gamescom. Extra tof wanneer je weet dat het mijn eerste ervaring met VR ging worden.
En weet je. Ik ben onder de indruk. Ik ben zeer onder de indruk. Met drie spelers en een ontwikkelaar zat ik daar met een Oculus Rift op mijn hoofd. Ik zat niet meer op de Gamescom, ik zat op de brug van de U.S.S Aegis, een sterrenschip van de Federation. Terwijl ik om mij heen keek zag ik de andere spelers zitten achter hun posten op de brug. Doordat we controllers hadden in elke hand, werden de bewegingen van de handen getracked. Elke beweging die ik deed zag ik terug in het spel. Niet dat dit een game is waar je veel in beweegt. Je zit achter je post. That’s it. De medewerker van Ubisoft nam de ‘captains chair’ op zich, terwijl ik me moest richten op de post van degene die schilden, wapens en scanners op zich neemt. Een andere speler mocht de Aegis besturen terwijl de derde voor de transporters mocht zorgen. Terwijl ik dit schrijf besef ik me dat dit misschien wel de meest geeky game is die ik ooit heb gespeeld, maar ik wil meer.
Het duurde niet lang voordat we een noodoproep kregen van The Federation. Ergens waren droppods met daarin survivors. Een koers werd gelegd. Ik keek opzij met de Oculus en zag aan de andere kant van de brug de andere speler zitten. Met zijn handen stelde hij een koers in op het LCARS-display voor hem. Het duurde niet lang of ik zag door de ‘viewfinder’ dat we op warpspeed de juiste kant op vlogen. En daar begon het voor mij. De tijd om rond te kijken was voorbij. De droppods waren er, met een juiste scan kwam ik er achter dat de drie reddingsbootjes goed waren voor achttien nog in leven zijnde mensen. De eerste kregen we zonder problemen overgestraald. Maar terwijl een koers gezet werd richting dropship 2, pikte ik op mijn scanners twee Klingon Warbirds op. “Shields up” schreeuwde de Ubisoft medewerker. Ik vloog over mijn display, schoof de schilden omhoog maar wist dat het overstralen nu niet door kon gaan. De overlevenden moesten het even zonder ons doen. “Bas, fire torpedo’s. Fire everything!” Ik kon merken dat iedereen die aan de game mee deed helemaal opgezogen werd in de wereld van Star Trek. Ik ramde op mijn display, vuurde twee torpedo’s en terwijl deze opnieuw geladen moesten worden, was het mijn phaser die de eerste Warbird van de droppod weg wist te halen.
Nu werd het spannend. “Shields down mister Bas” brulde de Kapitein. Het schild ging omlaag. We konden nu de volgende survivors overstralen, maar waren redelijk open en bloot voor een aanval. Twee Warbirds om me heen, overstralen door een andere speler. Roepend om de status hoorde ik dat we ze alle zes aan boord hadden. Ik deed de schilden weer omhoog, de eerste speler draaide het schip, ik zette onze wapens wederom richting de eerste Warbird. Warbird twee vloog achter ons. Het zweet stond op mijn voorhoofd, mijn handen werden klam. Dit was intens. Ik zat stil, maar voelde mijn hart in mijn keel. Er was nog een lifeboat met zes mensen, hoe gingen we dit doen?
Door een welgemikt schot met een photon torpedo wist ik de eerste Warbird uit te schakelen. Deze trok zich terug. De achtervolging werd niet ingezet. Dit was een “rescue mission”. De tweede Warbird was ons net gepasseerd, dus we hadden even de tijd. Even een opening. Ik bleef vol vuren op dit schip, op de Klingons. Niet om te vernietigen, maar om weg te houden. “Shields down!” Het overstralen werd geinitieerd en… jawel… we hadden ze. “Get us out of here mister André!”. Warpspeed, terug naar veilige ruimte. Alle overlevenden aan boord. Slachtoffers waren er wel. Ik keek om mij heen. De Klingons hadden goede schade aangericht. Een officier lag dood op de grond, recht voor mijn display. Haar display was ontploft. Uiteraard had ze een rood shirt aan.
Dit verhaal doet geen eer aan de ervaring die ik heb gehad. Op papier is Star Trek Bridge Crew enorm geeky en simpel. Maar wat is het spannend en vooral, wat werkt het goed. Ik was onder de indruk. Wanneer je dit speelt met drie andere mensen die opgaan in hun rollen, zoals dat ik mocht beleven op de Gamescom, is dit de beste Star Trek-ervaring die ik ooit in een game aan heb getroffen. Dit is Star Trek zoals Star Trek moet zijn. Hoe het spel gaat werken wanneer je speelt met onbekenden die zich niet aan hun rollen houden vraag ik me af. Ik hoop dat er offline gespeeld kan worden in je eentje, maar eigenlijk wil je orders kunnen schreeuwen. Dat maakt het echter, dat maakt het tastbaarder. En verdomd, ik wil gewoon nog een keer spelen!
