Ik hou niet van dit soort najaarfeatures. Helemaal niet. Het voelt aan als het soort verplichte kost die elke website steeds serveert. Het hoort bij deze periode, net als kerstbomen en koude voeten, maar het verveelt me omdat alles zo carbon-copy lijkt. Grand Theft Auto V is de beste game van het jaar, iedereen is blij dat er nieuwe consoles zijn, maar de meesten balen omdat ze nog niet in de winkel liggen en iedereen, absoluut iedereen haat fucking micro-transacties. Ik snap dat allemaal. Het zijn goede punten waar ook ik volledig voor te vinden ben, maar ik ben gewoon te eigenzinnig om dat in mijn feature te zetten.
Top 3 2013
Tomb Raider
De absoluut beste game die ik dit jaar gespeeld heb was The Walking Dead. De TellTale-game. Geen enkel ander spelletje wist me dit jaar zo bij het nekvel te grijpen als die relatief kleine episodische game. Geen Grand Theft Auto V of BioShock Infinite kon op tegen de emoties die dat spel wist op te rakelen bij me. Walking Dead is echter uiteraard een game die meer dan een jaar oud is, dus die als topper van 2013 bestempelen zou een beetje idioot zijn. Stiekem doe ik het toch, als is het maar voor mezelf. maar wat dan wel voor deze lijst? The Last of Us heb ik nog steeds niet gespeeld, het verhaal van Grand Theft Auto V valt te vergelijken met een leeglopende ballon en het laatste half uur van BioShock Infinite is geestdodend op vlak van gameplay. Eerlijkheidshalve moet ik Tomb Raider dan ook tot mijn game van dit jaar uitroepen omdat het de enige titel is waar ik van begin tot eind van genoten heb, en niks op aan te merken. Yup, de game speelt gretig leentjebuur bij Uncharted, een reeks die op haar beurt al stevig bouwde op fundamenten die Lara Croft gelegd had, maar die gesloten cirkel levert een memorabele game op. Het verhaal neemt rustig haar tijd om een thriller uit te bouwen die start als een survival-horror scenario om uit te monden in een heerlijk van de pot gerukt episch avontuur met mythische demonen en goden. Ook de actie is uiteraard memorabel te noemen, simpelweg omdat de makers op enthousiaste wijze goede elementen gejat hebben, maar niet nagelaten hebben aan die elementen fijne toevoegingen te doen. Het levert een spel op dat van begin tot einde blijft boeien, en eigenlijk die port naar PlayStation 4 en Xbox One helemaal niet nodig heeft. Het spel ziet er nu al uit om door een ringetje te halen, en dat lijkt me echt niet wereldschokkend te gaan veranderen met wat betere belichting en texturen.
PlayStation Plus
Toen deze service jaren geleden door Sony werd aangekondigd, werd er behoorlijk smalend over gedaan. Dat je vijftig euro per jaar betaalt om games te huren is een idioot statement dat nogal in furore was op gamesfora. Misschien ben ik een fangirl, maar ik heb op dit moment een abbo lopen tot 2016 en heb, buiten bij de opstart, nog nooit meer dan 38 euro per jaar betaald voor de dienst. Elk jaar kun je wel een abbo voor een voordeeltarief scoren. Je betaalt, als je een beetje uit je doppen kijkt, dus iets meer dan drie euro per maand en daar krijg je steevast een aantal downloads voor. Sleeping Dogs, Mass Effect 3, Hitman Absolution, Battlefield 3, Spec Ops: The Line, Metal Gear Solid: Revengence. En dat zijn slechts de titels die dit jaar verschenen zijn die ik vlotjes kan opsommen. Als ik naar de eerste maand voor volgend jaar kijk, dan ziet het er naar uit dat ook in 2014 PlayStation Plus meer dan de moeite waard wordt, maar voor Plus-bezitters was 2013 in elk geval een toppertje. Zelfs al is het technisch gezien dus enkel maar games huren dat je doet.
PlayStation Network en Xbox Live Arcade-games
Ik hou van grote triple A-games met grote budgetten, maar inherent aan dat soort spellen is het risico op omzetverlies dat ermee gepaard gaat en dat resulteert vaak in veilige keuzes. Bij kleinere spellen op Xbox Live Arcade en PlayStation Network ligt dat risico een pak lager, en dat resulteert in games die een stuk inventiever uit de hoek durven te komen. Ik heb het gevoel dat enkele van de beste games die ik dit jaar gespeeld heb gewoon downloadbare spelletjes waren, en dat is een primeur voor me. De kwaliteit van enkele van die games was dan ook torenhoog te noemen. Ik neem bijvoorbeeld Call of Juarez Gunslinger als voorbeeld dat met een erg leuk gevoel voor tempo en fun vlotjes de slechte smaak wist weg te spoelen die het vorige op disk verschenen spel had achtergelaten. Of Far Cry: Blood Dragon? Die game voelt alsof Ubisoft na het succes van Far Cry 3 tegen de makers gezegd heeft dat ze even gek mochten doen. Het levert een hilarische liefdesbrief aan de foute jaren ’80 op en waarschijnlijk een van de meest memorabele ervaringen van het jaar. Ook State of Decay valt niet te negeren. Ik heb het gevoel dat deze bij veel gamers onder de radar gebleven is, of wat wist af te schrikken met het relatief hoge prijskaartje voor een Arcade-game, maar het is wel de meest heftige zombie-game die ik deze generatie heb zien passeren. En we hebben verdomd veel van die games gezien mag ik wel zeggen. Een open wereld waarin je verrassend kwetsbaar bent en een focus op relaties met andere personages, die gewoon keihard onherroepelijk dood kunnen gaan als je de bal laat vallen. Behoorlijk indrukwekkend. Games zoals deze, maar ook bijvoorbeeld Brother: A Tale of Two Sons of The Wolf Among us tonen dat het niveau van downloadbare games de voorbije jaren in een gestaag crescendo gegaan is. We zijn verdomd ver gekomen sinds de tijd van Hexic HD en Cloning Clyde, dat is zeker.
Flop 3 2013
Gears of War Judgment
De enige concrete game die ik in mijn flop 3 ga plaatsen, en ook de enige die me echt diep teleur wist te stellen. Ik heb altijd van Gears of War gehouden en blijf de trilogie een van de belangrijkste reeksen van deze afgelopen generatie noemen, maar dat lag aan de som der delen. De visuals die echt indruk maakten gecombineerd met de vette actie en het toch wel erg leuk gepresenteerde verhaal. Ok, het was vaak behoorlijk onnozel, maar Gears of War bevatte enkele setpieces die bij de indrukwekkendste van deze generatie horen. Niks van dat alles te vinden in Judgment dus. De actie is nog steeds van een solide niveau, maar de omkadering is één teleurstellend lege fles. Ultrakorte missies die op een gortdroge manier gepresenteerd worden en een narratief dat als los zand aan elkaar hangt. Van een ontwikkelaar als People Can Fly, dat met Bulletstorm bewees dat ze een leuke verhalende shooter kunnen maken, had ik veel meer verwacht. Hopelijk krijgt de reeks een waardige herkansing op de One.
Ik ben klaar met militaire shooters
Ik heb deze zomer de singleplayer van Medal of Honor Warfighter nog eens een kans gegeven en het voelde aan als een vijf uur durende geeuw. Ook met Call of Duty: Ghosts wist het niet langer te klikken. Het is gek eigenlijk. Ik ben altijd erg fan geweest van de multiplayer van Call of Duty. Het hoge tempo, de lage instapdrempel, de gewone fun ervan. Vorig jaar nog heb ik minstens veertig uur in de multiplayer van Black Ops 2 gespendeerd, in Ghosts nauwelijks vier. Het voelt gewoon aan als één grote herhalingsoefening, maar dan slechter uitgewerkt. Vage killstreaks, te grote maps voor het geringe aantal spelers. Dat ligt voor een groot deel aan mij hoor, dat weet ik wel. Ik heb steeds eventjes nodig om echt de mappen te leren kennen en word dan steeds wat beter erin. Bij Ghosts is het probleem echter dat het me gewoon niet genoeg meer boeit om de moeite te nemen. De Modern Warfare-achtige shooter heeft uiteindelijk haar limiet bij me bereikt en ik ben er dan ook officieel klaar mee. Als ik nog één containerschip moet uitkammen of één kamer breachen in slow motion ga ik gillen denk ik. Tijd om de nazi’s weer van onder het stof te halen?
Ik heb nog geen PlayStation 4 of Xbox One, en niemand geeft een fuck om de Wii U.
Hier wil ik weinig woorden vuil aan maken omdat ik simpelweg niet al te giftig uit de hoek wil komen. Wat ik wel wil zeggen is dat ik het een verdomde schande vind dat Microsoft in nagenoeg de hele wereld haar console tegenwoordig aan de man probeert te brengen, maar dat het in de Benelux dus wachten geblazen is. Officieel omdat er wat gerommeld moet worden aan de taalinstellingen voor de Kinect, maar…fuck off. Nederlandse taalondersteuning werd voor de eerste Kinect jaren geleden ook al beloofd, maar hebben we nooit gekregen. Mij ga je niet wijsmaken dat ze niet later via een patch de nodige updates aan het menu van de One konden maken. Gewoon eerlijk zijn Microsoft en stellen dat jullie eerst de klanten in interessantere regio’s als Amerika, de U.K, Duitsland en Frankrijk wilden bevoorraden. Ook Sony gaat niet volledig vrijuit met hun launch, want tenzij je geen pre-order geplaatst hebt rond maart of erg veel geluk gehad hebt, is het een verdomde opgave gebleken om de console nog dit jaar te kunnen kopen. Ook hier komt dit omdat er gewoon niet zo indrukwekkend veel PlayStation 4 consoles geleverd zijn aan ons landje. Dan is het toch wat zuur om lezen dat Sony extra units verscheept heeft naar de U.K, terwijl je ondertussen al acht winkels gebeld hebt die allemaal denken je misschien in januari te kunnen helpen. Tenslotte is er natuurlijk die niet zo lachende derde, de Nintendo Wii U. Games als Pikmin 3 en Super Mario 3D World maakten het systeem zeker en vast de moeite waard, maar dan moet je uiteraard wel fan zijn van Nintendo’s games. Op vlak van derde partijen is en blijft het nog steeds huilen met de pet op. Je zal maar eens een Wii U in je woonkamer hebben staan als enige console, dan ben je behoorlijk fucked als beetje gamer. Hoogtepunten waren in elk geval het uitstel van Rayman Legends enkele weekjes voor de release in februari om de game pas in september multiplatform uit te kunnen brengen, en de weigering van EA om games nog voor het platform te ontwikkelen na de tegenvallende verkoop van Need For Speed Most Wanted. Ik begrijp uiteraard wel dat inkomsten belangrijk zijn voor een uitgever, ik ben niet naïef, maar uitgevers die ports naar een nieuwe console brengen en dan mekkeren over teleurstellende cijfers, zucht. Je kan enkel een game verkopen als er een draagvlak voor je spel is, gamers, en die lok je enkel naar een nieuw systeem door hen ervaringen voor te schotelen die ze nergens anders kunnen vinden. Een port van een game die op dat moment al in de budgetbak ligt voor PS3 en Xbox 360, daar doe je een nieuwe console geen dienst mee. Om achteraf dan te gaan klagen en de schuld volledig bij Nintendo te leggen, dat komt lafjes over.
Hoopt in 2014 op…
Games voor Xbox One en PlayStation 4 te die een duidelijke meerwaarde bieden ten opzichte van de huidige games. Ik hou van mooie graphics, maar ik wil meer dan enkel mooiere gezichtsuitdrukkingen en eyecandy in games zien. Ik wil nieuwe concepten die vroeger gewoon te moeilijk waren om te realiseren en A.I die zo realistisch is dat het bijna griezelig wordt.
Is in 2013 helemaal klaar met…
Wachten op een teken van leven van Half Life 3. Valve heeft leuke dingen gedaan de voorbije jaren met Left 4 Dead en vooral het lichtjes geniale Portal, maar de manier waarop de Half Life 2-fans behandeld zijn is gewoon schaamteloos te noemen. Na het succes van Half-Life 2 werden drie episodes aangekondigd en daar hebben de fans er dus twee van gehad, waarbij die tweede dus eindigde met een hartverscheurende cliffhanger. Dat was in 2007. Sindsdien heeft Valve bij mijn weten met geen woord nog gerept over de toekomst van Half Life, en dat is me dunkt toch een triestig staaltje marketing te noemen. Ik hoop stiekem dat Gabe Newell ergens in 2014 een aankondiging en beelden uit zijn bh weet te trekken en dat we een glorieuze terugkeer van Gordon Freeman mogen verwachten richting PS4, Xbox One en PC, maar eigenlijk wil ik er gewoon niet al te hard meer op hopen. Micro-transacties sucken ook hard trouwens, maar dat spreekt voor zich.
Nu we een mooie rode strik over 2013 binden is het uiteraard een hoopvol uitkijken naar 2014. Ik weet in elk geval wel wat ik graag zou willen, namelijk een goeie gezondheid en veel liefde, leuke reizen en toffe games op zowel nieuwe als ouwe vertrouwde console’s. Al die zaken of werelddominantie. Ook de site en haar lezers wens ik uiteraard niks dan het allerbeste. GameParty moet in 2014 een nog leukere webstek gaan worden voor zowel de trouwe lezers als nieuwkomers, daar wil ik best mijn frêle schouders onder zetten.
