Het jaar is bijna voorbij. En wat vloog 2016 voorbij! We hebben fantastische dingen mee mogen maken: toffe releases op gebied van games en de hardware er omheen. Maar, deze periode staat voor reflectie. Terugkijken op dat wat geweest is. En ook daarom kijk ik terug op 2016. Naar mijn favoriete games, de games die mij het meeste plezier hebben gebracht. Maar ook de teleurstelling die er mogelijk mee gepaard gingen…
Blizzard mag zichzelf een schouderklopje geven. Ze staan niet één maar twee keer in mijn top van games van dit jaar. Met Legion kreeg World of Warcraft de uitbreiding die het nodig had. Waar ik de vorige uitbreiding, Warlords of Dreanor, een beetje tegen vond vallen, ontdekte ik mijn liefde voor de game opnieuw met Legion. Het verhaal was grootser, de wereld interessanter en het conflict dieper. Mijn hunter was klaar voor zijn tocht naar level 110 en de avonturen die het hem zouden brengen. De nieuwe klasse, de Demon Hunter, speelde beter dan welke nieuwe klasse dan ook sinds de originele release van de game. Ik log nog snel even in.
Ik heb altijd een liefde gehad voor de Gears of War-franchise. Al vanaf het eerste deel, de introductie van Marcus Fenix, heeft de serie me te pakken. En natuurlijk, het spel speelt heerlijk weg en bracht het hele cover-based gebeuren naar een hoger plan. Maar het is ook het verhaal waardoor ik steeds door wilde gaan. Met Gears 4, met een nieuwe ontwikkelaar achter de knoppen, gaat dit verhaal op een sterke manier verder. Met nieuwe personages, oude gezichten, op een veilige manier die doet denken aan dat eerste deel. Ik noemde het in mijn review de Force Awakens van gaming en sta daar nog steeds achter. En Horde 3.0, ik hou van je.
De eerste wereldoorlog. Een verschrikkelijke tijd in onze geschiedenis, een prachtige setting voor een videogame. Met Battlefield 1 liet Dice de futuristische oorlogvoeringen die we tegenwoordig overal tegenkomen achter zich (yes!) en doken we terug in ons verleden. Sluipen door de blubber, tanks die vaker niet dan wel werken en niet afhankelijk zijn van jet-packs, dubbele sprongen of het lopen tegen muren. Nee, oorlog zoals oorlog is. Door de persoonlijke touch die de ontwikkelaar in het spel heeft verwerkt was de singleplayer verdomd sterk en zijn er momenten voorbij gekomen die me nog lang bij zullen blijven. Battlefield 1 voelt een beetje als Band of Brothers, maar dan een oorlog eerder.
Het duurde zeventien jaar voordat Blizzard weer een game bracht die niets te maken had met Warcraft, Starcraft of Diablo. Met Overwatch lanceerde de studio niet alleen een nieuwe IP, maar liet het ook zien dat ze het shooter-genre volledig door hadden. Overwatch is snel, divers en met een shitload aan verschillende Heroes kan elke game anders zijn. Met de belofte op veel extra content, een heuse Overwatch League die aangekondigd is op Blizzcon en het feit dat Blizzard al jaren aan een stuk pure kwaliteit aan weet te bieden, weet ik dat Overwatch nog lang niet uit mijn Xbox One verdwijnt.
Ik weet het. Eigenlijk speel ik vals. Battlefront verscheen in november 2015 en won vorig jaar op GameParty zelfs de ‘beste game van 2015’-award. En toch zet ik ‘em in 2016 ook op nummer één. Waarom? Simpel. Er is geen game die ik dit jaar zoveel heb gespeeld als deze. Waar ik in mijn review al enorm enthousiast was over de game, maar nog wat extra content miste, heeft Dice dit goed opgelost met vier toffe, betaalde DLC’s en een hoop gratis content. En hey, met de recent verschenen ‘Star Wars Battlefront Ultimate Edition’ kan ik het toch hebben over een release uit dit jaar. Dus daar.
Het jaar 2016 was een goed jaar voor gaming, maar niet geweldig. Ja, we hebben toffe games gehad, maar ook teleurstellingen. Het hele debacle rondom No Man’s Sky heb ik vanaf de zijlijn gevolgd aangezien ik zelf geen PlayStation in huis heb. Mijn grootste teleurstelling dit jaar is dan ook niet gecentreerd rondom één game, maar om een periode: E3. Begrijp me niet verkeerd, ook dit jaar bracht de E3 flink wat toffe nieuwtjes met zich mee en vlogen de aankondigingen ons om de oren. Maar het was allemaal voordat de E3 zelf was. De week voor de E3 lieten de ontwikkelaars alles los, zodat ze even hun moment in de schijnwerpers hadden en niet onder zouden doen voor alle andere titels tijdens de beurs. We wisten haast alles voordat de persconferenties begonnen. En waar ik de persconferenties van de E3 normaliter de meest spannende en leukste tijd van het jaar in gaming vind, werd het hierdoor compleet verpest. Sterker nog, we hadden trailers van games op GameParty staan voordat ze officieel waren aangekondigd. Dat zegt genoeg.
Nog even en 2017 gaat van start. Natuurlijk is dit het moment waarop ik vooruit ga blikken naar dat wat we spelen gaan en waar ik persoonlijk het meeste van allemaal naar uit blijf kijken. En, aangezien nu al twee jaar Star Wars Battlefront bij mij op nummer één staat, is het ook niet verwonderlijk dat Battlefront 2 de game is die ik liever vandaag speel dan morgen. Hoewel het nog wel even gaat duren (pas rond de release van Star Wars Episode VIII in december), is het die game waarvan ik nu al weet dat ik er opnieuw honderden uren aan ga spenderen. Misschien ben ik wel een beetje bezorgd, want de game focust zich op content uit de nieuwe films. The Force Awakens en Episode VIII. Is dat genoeg om een volledige game te rechtvaardigen? Waar ik bij de oude trilogie meteen denk aan grootste gevechten zoals die op Hoth, had The Force Awakens zulke dingen haast niet. Ja, een gevecht op Takodana, maar of dat genoeg is? Hoewel ik dus zelf liever voor de Clone Wars had gekozen, heeft Dice met Battlefront (en Battlefield 1) laten zien dat ze goed weten waar ze mee bezig zijn. Ik ben enthousiast.
