Ik weet niet of het een leeftijdsdingetje is, of het door drukte komt of dat het een totaal andere reden heeft, maar 2016 lijkt nóg meer dan vorige jaren met een noodgang voorbij gevlogen te zijn. En net als ieder jaar lijken er weer meer toffe games uitgekomen te zijn de afgelopen twaalf maanden. Een flink aantal heb ik wegens tijdgebrek niet eens kunnen spelen. Zodoende is mijn top 5 lijst flink anders dan ik aan het begin van dit jaar dacht, Maar ach, ik sta er volledig achter en er staat zelfs één game in die ik van tevoren totaal geen kans had gegeven…
Voordat ik deze game speelde, was de allereerste Far Cry (nog ontwikkeld door Crytek) de laatste game in de franchise die ik gespeeld had. Het was niet perse de gameplay die me aansprak, maar vooral naar de prehistorische setting was ik razend nieuwsgierig. Dat het gameplay-wise meer een soort Far Cry 4 met een prehistorisch sausje was, was voor mij persoonlijk dus niet echt storend. Ik liet me lekker onderdompelen in de sfeer en het ongerepte van de game. Want dat vond ik het gaafste: m’n eigen route door de gamewereld uitstippelen. Geen wegen of zelfs maar zandpaden, lekker zelf uitzoeken. Heerlijk.
Al vanaf de aankondiging hield ik Dishonored 2 in de gaten. Sneaky doen ligt me wel, en de Victoriaanse steampunk-stijl is er eentje die ik erg tof vind. Het feit dat de makers je de kans geven om een geheel eigen invulling te geven aan de manier waarop je de game speelt geeft de game nog meer diepgang dan zijn voorganger, en ook verhaaltechnisch heb ik me er weer enorm mee vermaakt. In deze tijd waarin online multiplayer belangrijker is dan ooit, kan ik het erg waarderen dat ontwikkelaars en uitgevers toch nog durven te investeren in goede singleplayer-avonturen.
Dit is ‘m. De game die ik van tevoren totaal geen kans had gegeven om in mijn top 5 te belanden. Overwatch is typisch zo’n game die ik normaal gesproken nooit zou spelen. Online multiplayer only is sowieso al een dooddoener, daarnaast doen Blizzard-games me over het algemeen ook niet zoveel (puur smaaktechnisch) en ik vond de combinatie tussen de blije tekenstijl en het shootergenre op voorhand geen geslaagde combinatie. Maar mensen, wat is dit een tof spel. Blizzard heeft hier een partij balans en fun ingegoten waar menig ontwikkelaar jaloers op kan en moet zijn. En nu ik het spel eenmaal zelf heb vind ik de grafische stijl juist een toevoeging in plaats van een gemist huwelijk. Blizzard-games werken gewoon, ongeacht of het je smaak is of niet.
Ik ben van drie dingen fan. Singleplayer-games, adventure-games en bloedmooie graphics. In principe denk ik dat ik dus geen uitleg hoef te geven waarom deze game zo hoog in mijn lijst staat, maar vooruit. Ondanks dat Uncharted 4 zo scripted is als maar kan, heb ik ook van deze game enorm genoten. Door het volgen van een vaste route is er namelijk veel meer mogelijk op gebied van spektakel, en dat bevredigt dan weer de avonturier en graphics-hoer in me. Ik vond Uncharted 4 een geweldig slot van een fantastisch vierluik en ik hoop dan ook dat we nog vele games in dit universum gaan zien.
Ondanks dat ik zelf geen auto heb, blijven auto’s een van mijn grootste liefhebberijen. Omdat het budgettechnisch (en overigens ook op gebied van technische kennis) in het echte leven momenteel vrij lastig is om veel met dikke auto’s bezig te zijn, wend ik me tot de virtuele wereld. En daar is geen betere voldoening voor mijn auto-honger dan Forza. Het ene jaar Motorsport, het andere jaar Horizon. Naar beide kijk ik jaarlijks reikhalzend uit en dit jaar bracht Horizon 3 me naar mijn droombestemming Australië. Voor zestig euro waande ik me bijna echt op vakantie Down Under, en dat is volgens mij het grootste compliment dat ik de game kan geven.
Hoe tof ik het ook vind dat de gamesindustrie jaar op jaar op jaar groeit, ik begin inmiddels de nadelen ervan te ervaren. Nu heeft dat deels ook met mijn eigen leven te maken, maar toch. Ik haalde het aan het begin van dit stuk al even aan: voor het eerst heb ik aan het eind van een jaar het gevoel dat ik niet alles heb kunnen spelen dat ik écht wilde spelen. Gears of War 4 bijvoorbeeld, en Battlefield 1. Watch Dogs 2, nog zo’n titel. Ik heb er gewoon niet genoeg tijd voor gehad. Zoals gezegd deels doordat mijn eigen leven een stuk drukker is in vergelijking met een jaar geleden, maar ook omdat er ieder jaar meer toptitels uit lijken te komen. Budgetten worden groter, dus kunnen er meer games gemaakt worden. Eigenlijk is het dus heel positief; ik heb gewoon te maken met een luxeprobleem. Maar ach, volgend jaar beter.
Hoewel… als ik zo in de releaseschema’s kijk, wordt 2017 misschien wel wéér een mooier jaar dan het dit jaar was. Niet in de minste zin door software-releases, maar ook doordat er eindelijk weer Nintendo-hardware uitkomt waar ik oprecht in geïnteresseerd ben. De laatste keer dat dat gebeurde was met de 3DS, maar daar had ik op gebied van potentie al een aardig beeld van. Van de Switch, die in maart 2017 uitkomt, heb ik dat niet. Wordt dit een console die een compleet nieuwe markt aanboort? Gaan we nieuwe manieren van gamen zien? Wordt dit een console die weer de strijd aangaat met Sony en Microsoft en misschien wel consumenten bij PlayStation en Xbox weg gaat snoepen? Wordt het weer zo’n succes als de Wii? Ik vind het fascinerend. Misschien juist wel omdat op moment van schrijven nog steeds niet bekend is wat voor apparaat de Switch precies wordt. Mijn hoop dat het Nintendo eindelijk weer eens wat succes kan bezorgen is in ieder geval lange tijd niet zo groot geweest.
