Het lijkt wel een trend te worden dat ieder verstreken jaar de geschiedenis in gaat als beste game-jaar tot op heden. Puur qua gebeurtenissen en releases kunnen we zeker stellen dat het weer die tijd is, voor mij persoonlijk ligt het helaas anders. Gelukkig betekent dat niet dat ik geen persoonlijke top 3 op heb kunnen stellen, want holy shit wat heb ik dit jaar vette, toffe en leuke games gespeeld.
De eerste twee maanden van 2017 begonnen eigenlijk zoals ieder ander jaar. Rustig, beetje inkomen, nog wat verlate, soms zelfs al afgeprijsde games van het voorbije najaar spelen. Op 3 maart verandert mijn leven. Klinkt heel dramatisch, is het niet. De Nintendo Switch kwam uit. De eerste Nintendo-console sinds de Wii (die al vrij snel door mij afgedankt werd) die ik kocht. Nog niet helemaal overtuigd, maar puur geïntrigeerd door de hardware en de potentie. Inmiddels is dat wel anders. De Switch mag verreweg mijn meeste game-uren van dit jaar voor zijn rekening nemen. En dan komen we gelijk bij het minder leuke gedeelte: sinds ik in september begonnen ben met een nieuwe baan, heb ik veel minder tijd om te gamen. Het hoort erbij natuurlijk, maar jammer vind ik het wel. Vroeger kon ik bijna alle games spelen die ik wilde. Nu moet ik keuzes maken. Dat valt zwaar, maar we slaan ons er wel doorheen. Het heeft er in ieder geval niet voor gezorgd dat ik geen top 3 van afgelopen jaar samen kon stellen. Gelukkig.
Altijd al heb ik een voorliefde gehad voor games die met de Tweede Wereldoorlog te maken hebben. Ten tijde van de vijfde Call of Duty werd het wel een beetje een overkill doordat iedere game met geweren erin zich rond die tijd af leek te spelen, maar de liefde bleef altijd. Ondanks de nodige frustrerende momenten had ik eerder al enorm genoten van The New Order en The Old Blood, en bij The New Colossus is dat alleen maar meer geworden. Zowel verhalend, qua sfeer als op gebied van gameplay is dit een gevalletje ‘next level shit’, waarbij het jammer is dat deze titel verscheen in een periode waarin hij ondergesneeuwd raakte door de bijna gelijktijdige release van een groot aantal andere toppers. Want hoewel Call of Duty misschien veel populairder is, is Wolfenstein door zijn eigenzinnige aanpak wat mij betreft stukken interessanter en stiekem ook beter.
Ik schaam me diep, maar Breath of the Wild was en is mijn allereerste Zelda-game. Ik heb Ocarina of Time 3D op mijn 3DS, maar die heb ik nooit een serieuze kans gegeven. Met Breath of the Wild was die motivatie er gelukkig wel. Eigenlijk was ik er van tevoren van uitgegaan dat deze game compleet niet in mijn straatje zou liggen, maar het tegenovergestelde was waar. Ik vond en vind het fantastisch. Uren en uren kan ik rondstruinen in die game zonder dat ik ook maar een millimeter verder kom in het verhaal. De heerlijk rustgevende sfeer die er hangt werkt bijna therapeutisch. Je kan het jezelf net zo druk of rustig maken als je wilt en dat geeft een enorm gevoel van vrijheid. Speelse vrijheid. En man, wat is er veel in die game te vinden en te ontdekken. In mijn vriendenlijst zie ik mensen die er al ruim honderd uur in hebben gestoken. Zo ver ben ik nog lang niet en ik betwijfel ook of dat ooit gaat gebeuren, maar het geeft aan hoe onmogelijk lang het duurt voordat mensen genoeg krijgen van dit spel.
Al sinds de allereerste footage die van dit spel verscheen, zit ik erop te wachten. Mario-games zijn nooit de snelste met het doorvoeren van vernieuwingen en als het gebeurt, dan gebeurt het ook maar mondjesmaat. Met Odyssey leek het er wel op of Nintendo eindelijk de aan-knop gevonden heeft. Levels speelden zich plots af in omgevingen die je in je stoutste dromen nog niet eens had bedacht – laat staan in een Mario-game had gezien. Tegelijkertijd bleef het overduidelijke Nintendo-DNA gewoon aanwezig en werkten de gameplay-aanpasingen wonderwel goed. Iedereen en zijn schoonmoeder lijkt een Switch onder de kerstboom te willen of al in de schoen gekregen te hebben. Het is dat ik er al een heb, anders had ik het ook wel geweten. We kunnen alleen maar fantaseren over wat voor toekomst Mario (op de Switch) tegemoet gaat, maar als dit een voorproefje is, dan heb ik zeer, zeer goede hoop.
Voor volgend jaar hoop ik met name dat ik meer tijd ga krijgen om te gamen. Hopelijk door mijn werk in een kleiner tijdsbestek te kunnen doen, desnoods door het verschijnen van minder toptitels. Want dat ik zoveel games die ik normaal gesproken gewoon zou hebben nu niet kan spelen, is een gedachte die blijft knagen. Ook hoop ik dat er een nieuwe, definitieve weg in wordt geslagen wat betreft verdienmodellen. De combinaties tussen free-to-play en retail-games die aan het ontstaan zijn, zijn slecht voor de industrie en voor de publieke opinie over gaming in het algemeen. Het zal vast meer tijd nodig hebben dan een jaartje, maar zolang er een fundering gelegd wordt, ben ik blij.
Het was een goed jaar. Niet optimaal, maar wel zeer tof. Mijn persoonlijke hoogtepunt waren de Nintendo Switch en mijn bijbehorende liefde voor Nintendo. Ik hoop dat mijn vertrouwen in en na 2018 niet beschaamd wordt door de Japanners, maar ik ben er meer dan ooit van overtuigd dat de reus haar lesje geleefd heeft van de gebeurtenissen in het verleden. Op naar 2018!
