De Wolfenstein games hebben de voorbije jaren een solide reputatie opgebouwd. Met een heerlijke blend van keiharde actie en een sterke focus op verhaal en worldbuilding wist de reeks deze consolegeneratie heel wat zieltjes te winnen waaronder het mijne. Ik hou nu eenmaal van die combinatie van ijzersterke gameplay gecombineerd met een sterke narratieve inslag die soms over the top gaat zonder de kracht van de personages uit het oog te verliezen. Spin-off Youngblood is echter een totaal ander beestje dan de voorgangers. Het schrapt het lineaire van de singleplayer in voorkeur van een ervaring die het best genuttigd wordt in co-op, en vervangt goeie ouwe B.J Blazkowic door zijn dochters. Of dat in goede aarde valt lees je uiteraard in de review.
Personages in een Wolfenstein game zijn altijd een tikje larger than life, en dat is in deze Youngblood niet anders. Zusjes Jess en Soph zijn onervaren en ietwat naïef,een tikje irritant zelfs, maar tegelijk erg geloofwaardig als nageslacht van goeie ouwe B.J. Je gelooft zo dat die twee ettertjes de dochters van hun vader zijn, en dat ze de grondige hekel aan nazi’s met de paplepel meegekregen hebben. Het hoe en waarom van de game, dat blijft een ietwat vaag gegeven. Het speelt zich een stuk in de toekomst af, ruim na Wolfenstein 3 zelfs, waarin de Verenigde Staten weliswaar bevrijd is, maar Europa nog steeds kreunt onder de dictatuur van de nazi’s. Het is in die setting dat een sterk verouderde B.J plots van de radar verdwijnt in bezet Frankrijk en dat de onervaren meiden naar hem op zoek gaan.
Dat Youngblood net als The Old Blood oorspronkelijk bedoeld was als een soort tussendoortje, een zoethoudertje voor Wolfenstein 3 zo je wil, is duidelijk. Het is een budget-titel die ontstaan is uit de ambitie van de makers om te experimenteren met multiplayer. Dat maakt ook gewoon deel uit van het dna van deze game..het is gewoon een co-op game, punt. De ontwikkelaars winden daar ook helemaal geen doekjes om met de inclusie van een downloadcode in de deluxe editions van de game zodat een kennis kosteloos kan mee spelen en de inclusie van een drop in drop out systeem dat netjes werkt. Dat gezegd hebbende kun je heus wel gewoon op je eentje spelen, de A.I vult dan gewoon de rol in van het andere zusje en doet dat behoorlijk adequaat wanneer het aankomt op tegenstanders onder vuur nemen en je reviven indien nodig. Het kan dus, maar je hoort het echt niet te doen. De game is nu eenmaal ontworpen met co-op in gedachten en excelleert dan ook als je het zo speelt, op je eentje voelt het namelijk eerder als Wolfenstein Light.
Dat komt uiteraard omdat, multiplayer in gedachten, dit een game is die het knallen voorop stelt en het verhalende aspect dat je doorgaands met deze reeks associeert naar de achtergrond verwijst. Er zijn geen schokkende cutscenes, geen grote plottwists of grote setpieces, dit is gewoon jij en je maatje tegen een bende racistisch tuig. Dat het schieten zelf nog steeds lekker stevig aanvoelt zal niemand verbazen, maar toch is het initieel echt wel wennen aan de actie in Youngblood. Zie je,naast een co-op game is Youngblood toch vooral ook een rpg en een looter shooter. Eigenlijk kun je het nog het beste omschrijven als het schizofrene liefdeskind van Wolfenstein en Borderlands, want dat is exact hoe Youngblood voelt. Dat is dus even slikken wanneer een stevig headshot niet noodzakelijk resulteert in een dode nazi, maar je gewoon een deel van een healthbar hebt weggeknald. Het is zeker en vast schrikken wanneer je tegenover vijanden komt die een hoger level dan je hebben en je geen verweer blijkt te hebben. Ook de introductie van een semi open world setting met de introductie van hubs in bezet Parijs waar je missies en zij-quests kan aannemen terwijl je de vijandelijke patrouilles omzeilt lijkt initieel een rare stijlkeuze voor fans van de reeks. Het duurt even voor het kwartje valt en je de layout van de omgevingen begint te snappen en je echt de hand van Dishonored ontwikkelaar Arkane in de game begint te waarderen. Navigeren gaat ook steeds vlotter omdat je de mogelijkheden van je speciale suit beter kunt benutten met de nodige upgrades, vooral de cloaking mogelijkheid voelt eens geupgrade haast als vals spelen aan omdat je lekker wat schade kunt aanrichten voor je gezien wordt. Het is in die gameplay-loop van opdrachten doen, knallen en experience verdienen zodat je kan levelen en je suit en wapens upgraden, zodat je tegen sterkere vijanden harder kan knallen dat Youngblood dus grossiert. Het is een simpel idee, maar het werkt wel voor de game die het wil zijn. Toegegeven, de zij-quests zijn repetitief en niet bepaald boeiend, en de gameplay breekt nooit uit de loop die het aan het begin uitzet, wat het minder geschikt maakt om op je eentje te spelen. Daar is het gewoon te eenzijdig voor. Als co-op game is het echter een trip omdat je een behoorlijk uitdagende shooter-rpg voorgeschoteld krijgt die je ruim twintig uur kan vermaken met solide schietwerk en sterk leveldesign dat met de nodige verticaliteit behoorlijk wat toevoegt aan de gevechten.
Als je van Youngblood dezelfde sterke singleplayer ervaring verwacht die de vorige games in de reeks brachten, dan ga je een teleurstelling tegemoet. Youngblood mist gewoon de narratieve focus en setpieces om op je eentje er erg veel plezier aan te beleven. Speel je echter met iemand die je kent zoals de game ook bedoeld is, dan heb je hier een vette co-op kluif aan. Het is even wennen aan de rpg elementen, en de zij-opdrachten zijn zelfs saai, maar de gunplay en het sterk leveldesign laten toch een positieve indruk na.
