Ik bedoel het op de meest positieve manier denkbaar wanneer ik zeg dat Ghostwire: Tokyo ietwat ouderwets aanvoelt. Het is een single player action game met een duidelijk idee aan de de basis dat zich niet laat afleiden door een tot de nok gevulde open wereld of geforceerde online functies. Het pretendeert nooit meer te zijn dan een twintig uur durende mengelmoes van actie, avontuur en gegriezel. Anno 2022 voelt zoiets haast verfrissend aan.
Aan de start van de game is nagenoeg elke persoon in Tokyo op geheimzinnige wijze verdwenen. De drukke metropool verandert in een oogwenk in een spookstad. Letterlijk. De Yokai maken er nu namelijk de dienst uit. Het zijn mythische wezens uit de Japanse folklore die nu als wraakzuchtige geesten rondwaren door de stad dolen. Wij spelen als Akito, een jongeman die de dans wist te ontspringen door samen te voegen met de geest KK, wat hem uiteraard de nodige bovennatuurlijke krachten verleent. Het noodgedwongen duo heeft heel wat werk voor de boeg. Ze moeten de verdwaalde zielen van bewoners die vast zitten gaan bevrijden, Akito’s verdwenen zusje vinden, de stad van een giftige mist redden en een booswicht stoppen die de barrière tussen de levenden en de doden wil verpulveren. Dat zou vlotjes moeten lukken, toch?
Ghostwire voelt ietwat aan als een first person shooter zonder vuurwapens. Je vuurt je magische spreuken gebaseerd op elementen als wind, vuur en water af op je vijanden met behulp van handbewegingen. Dat klinkt ietwat “goofy” en initieel ziet het er inderdaad een tikje bizar uit, maar geloof me als ik zeg dat dat gevoel snel wegebt. Spreuken afvuren als een Aziatische Harry Potter voelt al snel erg natuurlijk aan binnen de context van de game. Al erg snel manoeuvreer je door de omgeving en leer je van beschutting naar beschutting bewegen terwijl je de ene na de andere spreuk afvuurt. Vuur is ideaal om vijanden vanop lange afstand te bestoken terwijl water ideaal is als een soort shotgun voor de korte afstand en wind best geschikt is als zwaarder geschut. De actie werkt wonderwel vanwege het vlotte tempo die er achter zit en de duidelijke aanmoediging om agressief te werk te gaan. Net als bij Doom levert het doden van vijanden je health en krachten op, maar om die te absorberen moet je dichtbij zijn waardoor de game je dus aanspoort om het erg up close and personal met de vijand te spelen. Dat is niet het enige element dat indiceert dat de makers naar die andere topper uit het portfolio van Bethesda hebben gekeken, er zit namelijk een move in waarbij je letterlijk het hart uit je vijanden rukt voor een bonus. Erg veel diepgang heeft de actie misschien niet te bieden, maar er gaat onmiskenbaar een amusante charme vanuit.
Dat de actie leuk is, dat is een behoorlijke zegen. De volledige game staat of valt namelijk bij dat kerngegeven, alles is er omheen opgebouwd. De open wereld van Tokyo voelt, qua dingen om er in te doen, aan als een videogame van een jaar of tien geleden. Dat betekent dat je de straten ontdoet van hordes aan vijanden en tempels en altaren zuivert om die dekselse mist beetje bij beetje weg te werken. Dat betekent ook dat je verloren zielen redt met behulp van een papieren pop en telefooncellen en ondertussen spelenderwijs je krachten opwaardeert. Het is de traditionele ouderwetse structuur van een videogame. Op papier klinkt zoiets behoorlijk saai en in realiteit levert het ook geen game op die je gaat verleiden tot speelsessies van tegen de vier uur, maar de rechtlijnige structuur van Ghostwire werkt in kortere sessies eigenlijk in het voordeel. Misschien komt het omdat ik een aantal erg uitgebreide open world games als Horizon en Assassin’s Creed: Valhalla achter de rug heb, maar een game die je takenlijstje moedwillig beperkt houd voelt af en toe als een verademing. Laat mij maar wat op spoken knallen terwijl ik de stad beetje bij beetje zuiver.
Die spoken waar je het tegen op neemt zijn lekker creepy op die typerende Japanse wijze. Schoolmeisjes zonder hoofd of monsters die hun lange haren als spinnenpoten gebruiken of een dame die met een reusachtige schaar je levensdraadje probeert te knippen. Het is niet het groteske soort horror die we in The Evil Within zagen, maar Ghostwire heeft wel degelijk een eng sfeertje. De game is duidelijk opgezet als een iets meer luchtiger actiegame dan de survival Horror van Tango Gameworks vorige titels, maar dat betekent dus niet dat er geen horror-elementen te rapen vallen. Los van de wezens heeft het spel nog enkele kaarten onder de mouw die op het juiste moment getrokken kunnen worden en het sfeertje dat de game hanteert weet af en toe behoorlijk onder je huid te kruipen. De straten van de grote metropool die Tokio voor de ramp was zijn bijvoorbeeld grotendeels leeg, maar de kleren van de verdwenen slachtoffers zijn nog overal aanwezig. Het herinnert je er als speler constant aan dat vele duizenden mensen in één ogenblik gewoon verdwenen zijn en dat mist zijn effect niet.
Ook op verhalend vlak wist Ghostwire: Tokyo me stukken beter te boeien dan ik had verwacht. Zij-personages komen niet al te goed uit de verf en de zij-opdrachten halen soms het momentum uit het hoofdverhaal, maar het centrale plot en de band tussen Akito en KK staat als een huis. De constante dialogen tussen de personages, die je bij voorkeur gewoon in het Japans laat, brengen Akito en KK overtuigend tot leven.Ook Tokio voelt als een personage op zichzelf met een spelwereld die vol detail in elkaar gezet is. Van het Shibuya kruispunt tot de labyrintische metro zijn alle toeristische hotspots die je verwacht uiteraard aanwezig, maar het lijkt erop dat de makers de sfeer van de stad erg sterk hebben weten te vangen. Tokio is het soort stad waar je een tempel kan aantreffen naast kantoorgebouwen en op een paar honderd meter van het drukke Akihabara in rustige woonwijken kan belanden. Dat gevoel krijg je tussen al het toverspreuken afvuren op geesten dus enorm goed van Ghostwire. Het is een spel dat niet enkel aanvoelt als een creepy actiegame, maar ook als een liefdesverklaring voor een iconische stad.
In een tijd waarin open world games steeds meer tijd van spelers lijken te eisen voelt Ghostwire:Tokyo met een ouderwetse aanpak haast verfrissend aan. Het is een leuk gebrachte actie-game met elementen van een open spelwereld, dat op een uurtje of twintig alles doet wat het moet doen. Het Tokio van Ghostwire is een bezoekje meer dan waard.
