Nintendo besloot om tijdens de E3 geen persconferentie te geven. Een gewaagde keuze, maar volgens de grote N was een Nintendo Direct de perfecte vervanger. De games die de uitgever daar toonde, wisten stuk voor stuk op te vallen. Daarnaast waren ze meteen op de E3 te spelen. Eén daarvan was Bayonetta 2.
Origineel was het een schok voor veel gamers: Bayonetta 2 verschijnt exclusief op de Wii U. Mensen die deel één met liefde en plezier hebben gespeeld op de Xbox 360 of PlayStation 3, zijn verplicht om de nieuwe Nintendo aan te schaffen. Een verrassende keuze van de ontwikkelaar. Tijdens mijn bezoek aan Nintendo kreeg ik de kans om dit vervolgdeel eens goed onder handen te nemen. Op twee manieren, de game is niet alleen ‘old-skool’ te spelen met de knoppen, ook is het spel volledig te besturen met de touchmogelijkheden van het GamePad. En daar gaat het mis.
De medewerker vertelde me dat er flink wat zorg is gestopt in de tweede manier van besturen. Je brengt je game exclusief uit op de Wii U, dan wil je natuurlijk ook de functies benutten die de andere consoles niet hebben. Daarom kreeg ik een korte tutorial voor mijn kiezen waarin uitgelegd werd hoe ik Bayonetta kon spelen met de stylus in mijn hand terwijl de andere hand in mijn zak zat. Met een swipe springt de mooie Bayonetta opzij, door op een vijand te tikken valt ze aan en een swipe omhoog zorgt voor een sprongetje. Een kind kan de was doen, makkelijker kan het haast niet.
Tijd voor het echte werk. Bayonetta is verwikkeld in een groots gevecht bovenop een vliegtuig. Jawel, over de top is het nog steeds. Vijanden landen op de vleugels, vliegende wezens vallen me aan, overal ontploft iets. Door te swipen spring ik naar de eerste vijanden en ik tik op het scherm om een aanval uit te voeren. Dit doe ik door mijn stylus op het geboefte te plaatsen. Een cirkel verschijnt om mijn drukpunt heen waarvan de rand terug lijkt te lopen. Wanneer de rand compleet weg is, is de vijand verslagen. Het is dus een kwestie van de stylus op het vijandje houden terwijl deze overal heen weet te springen. Oefening baart kunst, maar ik had het in zes seconden helemaal door. Een kind kan de was doen, makkelijker kan het haast niet.
Al snel stuit ik op de Umbran Climax, een nieuw gameplay-element. Wanneer een balkje in het scherm volledig vol is gelopen, kun je een zeer krachtige move gebruiken die bizar veel schade toe kan brengen aan het geboefte voor je neus. De balk vulde zich naar mijn smaak veel te snel, om de dertig seconden kon ik deze krachtige manier van vechten toepassen. Het haalt het ‘speciale’ er een beetje uit op deze manier. De game is snel en oogt soepel op je GamePad, mijn ogen waren nog niet één keer naar de tv verschoven. Wanneer je de game wilt spelen met de stylus, hoeft de tv dus niet aan te staan.
Het duurde niet lang voordat een beeldvullende draak mijn Bayonetta aan probeerde te vallen. Natuurlijk ontweek ik met een goedgeplaatste swipe zijn aanvallen en viel ik zelf net zo hard terug aan. Al vliegend door de lucht belandt mijn stylus steeds op andere zwakke plekken van de draak en weet ik de vrij standaard baas snel om te leggen. Ik word beloond met een gouden medaille en zie dat de demo ten einde is. Het korte koppie van de mooie Bayonetta verdwijnt van het scherm. Ik laat het even bezinken. Vond ik dit tof?
Ik besluit de demo nog eens te spelen, dit keer met de normale besturing. Al snel sta ik weer op het vliegtuig en combineer ik de meest toffe combo’s om de vijanden om te leggen. Meteen valt op dat Bayonetta 2 geen mooie game is. Misschien lag het aan de tv, maar de kartelranden stapelden zich snel op tijdens het spelen. Geen gladde lijnen, alles gevuld met blokjes. Natuurlijk is de game nog in ontwikkeling, maar de grafische ‘pracht’ viel meteen op. “De game draait op zestig frames per seconden”, vertelde de medewerker. Goed om te weten, jongeman.
Wanneer ik de demo opnieuw tot een einde heb gebracht, vraagt de medewerker wat ik van het spel vond. Ik heb geen antwoord voor hem. “Tof”, zeg ik wanneer ik weg probeer te lopen. In mijn hoofd vraag ik me af waarom de keuze voor de Wii U is gemaakt. Het gebruik van de GamePad, het tikken om vijanden af te maken, het lijkt me honderd procent niet bij deze game passen. Is het om een grotere doelgroep aan te spreken? Nee, dat kan haast niet, dan was de game ook wel op de PlayStation en Xbox verschenen, daar zat de doelgroep namelijk al. Het is zo onlogisch. Een game als Bayonetta 2 gaat gespeeld worden door de core-gamers, de mensen die de meest prachtige, dodelijke combo’s uit hun controller willen toveren. Die met zweet in de handen het opnemen tegen de grote bazen die de game ze voor gaat schotelen. Die willen toch niet een stylus op een vijand leggen om te zien hoe de game de rest doet voor ze? Toch?
Bayonetta 2 wist mij niet te overtuigen. Het eerste deel vond ik erg tof, maar de keuze voor de Wii U (en de functies die dat met zich mee brengt) is in mijn ogen niet de beste voor een franchise als deze. Vanuit Nintendo snap ik het volkomen; het is zo’n game die de echte hardcore achterban aan gaat spreken. Ik vraag me alleen af of mensen een Wii U gaan kopen voor Bayonetta 2…
