Tussen mij en Duitsers komt het nooit meer goed. Niet sinds ik als kleine meid een beduimelde video in de kast van mijn oom vond met als titel ‘Oh Shreck, meine Hose ist weg’, niet sinds ‘Verdammt Ich Lieb Dich’ een hit werd en zeker niet sinds die ene zomervakantie als vijftienjarige meid naar Salou. Bij elke vakantie hoort op die leeftijd een vakantieliefde en dat jaar viel mijn oog op een in ganzenpas langs het zwembad marcherende Duitser in knalgele Speedo. Wat kan ik zeggen, de lat lag toen nog niet al te hoog en in zo’n zwembroekje zie je al snel hoeveel bratwurst iemand in de schaal kan leggen (schaal in dit geval bedoeld als synoniem voor vagina uiteraard). Op papier leek dat wel een goed idee. Het was een niet onaardig uitziende grote kerel die al ietsje ouder was, daar scoor je wel punten mee bij je vriendinnen. Zelfs al vind je dat die kerel nogal een domme naam heeft. Seriously, wie noemt er nou zijn kind Udo? Uiteraard was er een duidelijke taalbarrière tussen mezelf en oeh-doow en dat zorgde ervoor dat er dan ook niet echt veel geconverseerd werd, maar eerder gezoend. Nou ja, zoenen, het was eerder lebberen. Het leek wel alsof ik aan het dollen was met een enthousiaste Duitse herdershond, een gevoel dat nog versterkt werd toen de jongen zijn shirt uit trok en verdomd harig bleek. Ik had de verdachte bui al aangevoeld moeten hebben toen de kerel aan het zwembad paradeerde met een t-shirt aan boven zijn zwembroek. Dat doe je enkel als je verbrand bent of je er verdomd ranzig uitziet in ontbloot bovenlijf. Mijn zin was in elk geval afgelopen en ik duwde Oeh-doow dan ook van me af, wat de zaken enkel erger maakte. De kerel zei namelijk dat hij me in brand wou steken, en daar word je bepaald niet heet van als meisje. Niemand steekt mij in de fik, en al zeker geen vage yeti-Duitser. In elk geval kun je best begrijpen beste lezer, waarom ik sinds die avond altijd wat wraakzuchtige gevoelens gehad heb tegenover Duitsers. Gelukkig hebben we uiteraard nog zoiets als videogames om die gevoelens te voeden. De Duitser is dankzij de schelmenstreken uit twee Wereldoorlogen nog altijd een geliefde slechterik voor verschillende games en wanneer je zin hebt om een shooter te spelen heb je behoorlijk wat om op terug te vallen. Uiteraard hadden we onlangs de gloednieuwe Wolfenstein en het aankomende Sniper Elite 3 dat voor de boeg ligt, maar er zijn wel meer leuke spellen waarin je de Helmut’s en Udo’s van deze wereld keihard kunt ficken.
Wolfenstein 3D
Deze game staat samen met Doom geboekstaafd als de grondlegger van het fps-genre en mag dan wel met zijn tweeëntwintig jaar ondertussen erg ouderwets aandoen, er gaat nog steeds een ouderwetse charme van uit. Gewoon door de doolhoven van Castle Wolfenstein bewegen terwijl je diverse soldaten en herdershonden vol lood pompt was toen amusant en is dat wanneer je dit vandaag de dag gewoon in je browser speelt stiekem nog steeds. Dit is nog steeds één van de eerste games die ooit geband werd in Duitsland, simpelweg omdat het tonen van een swastika daar rond ’94 nog steeds gevoelig lag en de decorateurs van Castle Wolfenstein volledig gek hingen met het ophangen van die gewraakte symbolen in hun gangen. Nog een leuk weetje is dat in tegenstelling tot wat sommigen denken Adolf Hitler niet de ultieme eindbaas in de game is. Dolfje duikt aan het einde van level 3, dat toepasselijk ‘Die Fuhrer, Die!’ heet, op in een ijzeren pak en vuurt naast kogels ook de onvergetelijke oneliner ‘Die, Allied Schweinehund’ op je af. Dat de grote leider van Nazi Duitsland een baasje is die je halfweg de game reeds richting Eva Braun stuurt, toont aan dat Wolfenstein de tong stevig tegen de binnenkant van de wang drukte.
er zijn geen afbeeldingen gevonden
Medal of Honor: Frontline
And when he gets to heaven, to Saint Peter he will tell: Just another soldier reporting, sir I’ve served my time in hell. Iedereen die de game indertijd op PlayStation 2 gespeeld heeft herinnert zich ongetwijfeld deze woorden die vooraf gingen aan de Operation Overlord missie waarmee de game opende. In wat wel op Saving Private Ryan the videogame leek, werd je als speler midden in de landing in Normandie gedropt. De aanloop in de landingsboten richting Omaha beach, een woeste zee en overvliegende Duitse vliegtuigen trotserend om ten slotte het strand op te rennen en een bunker met machinegeweernest onschadelijk te maken. Dit is het soort indrukwekkende spul dat je ruim tien jaar later nog herinnert als meeslepende gameplay. Wanneer je de beelden nu terugziet zie je uiteraard een op visueel vlak hopeloos gedateerde game waarin je met slechts vijf man het strand van de Duitsers bevrijdt, maar toen was het een dot van een game waarin de droge klunk van een lege MI Garand-clip genoeg was om je angstzweet te bezorgen. Ook de rest van de game doet nauwelijks onder voor dat magistrale openingslevel met een bezoekje aan een Duitse onderzeebotenfabriek en een samenwerking met het Nederlandse verzet in Nijmegen tijdens Operation Market Garden als hoogtepunten.
Call of Duty 2
Ook Call of Duty 2 mikt je in de chaos van D-Day, maar doet dat met de beklimming van de Pointe du Hoc. De gelijkenissen met de landing die je in Frontline maakt is uiteraard logisch omdat de game grotendeels door hetzelfde team gemaakt werd. Ontwikkelaar Infinity Ward werd gevormd toen de ontwikkelstudio verantwoordelijk voor Medal of Honor Frontline en Allied Assault na een dispuut met EA onder een nieuwe vlag voor Activision ging werken. Groter en grootser was meteen het devies waar Call of Duty voor ging en dat resulteerde met de tweede game in de reeks voor een absoluut hoogtepunt. Het meest in het oog springende aan de game was vooral de variatie die in het spel gestopt werd door te opteren voor drie verhaallijnen die je in de combatboots van drie diverse soldaten duwen. Uiteraard is er de kant van de Amerikanen die je niet enkel in Normandie laat landen maar ook de legendarische raid op de Hill 400 laat beleven, de bloederige inname van een bunker op een verdomd goed verdedigde Duitse heuvel. Ook de campaign van de Engelsen is memorabel omdat het een kant van WW2 toonde die slechts weinig belicht werd, namelijk de strijd die gevoerd werd in Noord-Afrika. In Egypte en Tunesië neem je het op tegen het gevreesde Afrika-Korps om tenslotte de Amerikanen bij te gaan staan in de slag om Caen in Normandie. Tenslotte krijg je via het Russische luik een gevoel mee van de winterse ontberingen die de soldaten in Stalingrad ondergingen in een oorlog die bijna op een soort guerrilla leek. De voor die tijd indrukwekkende grafische presentatie in combinatie met de authentieke sfeer en variatie die je op diverse hot spots van de oorlog brachten, maakten dat Call of Duty 2 nog steeds als een hoogtepunt gezien mag worden wanneer het op WW2-games aankomt.
The Saboteur
Een goedkope Grand Theft Auto rip-off met moffen, simpeler kun je The Saboteur echt niet omschrijven. Dit is het soort game dat je veel kan aanwrijven: het is buggy, de AI van de Duitsers is zwak en grafisch was het zelfs bij de release al een wisselvallig beestje. En toch. The Saboteur is ondanks een verzameling aan gebreken vooral ook een erg amusante game met enkele leuke ideeën. Een door Nazi’s bezet Parijs is sowieso al een erg fijne setting vol herkenbare landmarks als de Sacre Coeur en de Moulin Rouge, maar dat de spelwereld die door de Duitsers bezet wordt in een soort Sin City-achtige look baad is helemaal geïnspireerd. Het zorgt voor een onvergetelijke look waarbij de zwart/wit wereld van de Duitsers kleurige accenten krijgt van de straatverlichting, explosies en bloed. Bedoeling is dat je samen met het verzet belangrijke operaties van Ze Germans verstoort en met behulp van wat geklauter en stealth je explosief saboteerwerk uitvoert. Je kan jezelf vermommen en secuur te werk gaan, maar de AI is eigenlijk zo idioot dat je gewoon kan rennen en knallen. Het is tekenend voor de subtiliteit van een game waarvoor je via downloadbare content blote tieten voor de danseressen van de nachtclub waar je onderduikt kan unlocken. Dit is eigenlijk gewoon het soort game waarbij je de vele fouten voor lief moet nemen en gewoon opgaan in de campy fun ervan, en dan ontplooit zich een heerlijk fout oorlogsspelletje vol stoere helden en gemene Nazi’s. Een Noir-wereld gedomineerd door slechteriken die je met behulp van explosies beetje bij beetje van kleur voorziet. Vooral het einde van de game blijft je bij wanneer je richting de Eiffeltoren trekt en je ziet dat de Duitsers massaal zelfmoord aan het plegen zijn omwille van de schade die je hen berokkent hebt. Ik herken een kers op de taart wanneer ik ze zie.
Brothers in Arms: Hell’s Highway
Dit blijft één van de leukste tactische shooters die ik ooit gespeeld heb. De eenvoudige manier waarop je de leden van je squad bevelen geeft in combinatie met de authentieke sfeer die het oproept met de herkenbare codetaal en handsignalen levert behoorlijk unieke gameplay op. Je squad bevelen om met geweervuur een machinegunner onder druk te zetten terwijl je zelf via de flank met handgranaten de dreiging neutraliseert, dat soort momenten maken van Brother’s in Arms een memorabele ervaring. Wat de game voor bewoners van de lage landen extra bijzonder maakt is dat de focus nagenoeg volledig op Operation Market Garden ligt. Deze bloederige strijd die geleverd werd rond Eindhoven en Nijmegen resulteerde in extreem zware verliezen voor de geallieerden en zette een domper op het gevoel dat heerste na de landing in Normandie. De oorlog zou niet beëindigd worden tegen de winter van 1944 zoals de soldaten hoopten, dat werd pijnlijk tijdens Market Garden. Dat soort emoties bij de soldaten komen erg goed over uit de verhaallijn van de game en samen met de erg authentiek aanvoelende omgevingen en situaties zorgt het voor een niet te missen game in het genre.
er zijn geen afbeeldingen gevonden
LEGO Indiana Jones: the original Adventures
Uiteraard kan ook Indiana Jones niet in het lijstje ontbreken. Ieders favoriete archeoloog kreeg het in zijn avonturen steevast aan de stok met Nazi’s die maar wat graag hun hebberige poten op mythische voorwerpen als The Ark of the Covenant en de Holy Grail wilden leggen. In de LEGO Adventures mag je de belevenissen van Raiders tot The last Crusade nog eens dunnetjes overdoen en ondertussen tal van Duitsers op hun plastic muil kloppen. Het mist de stoerheid van een Wolfenstein, het epische van een Call of Duty of de dramatische aantrekkingskracht van een Brother’s in Arms, maar fun dat het is. Plus, het is ook de enige game die je aan jonge kinderen kan geven om hen te tonen dat Duitsers vertrouwen echt geen goed idee is. Zeker wanneer je op vakantie bent in Salou.
Uiteraard heb ik verre van elke memorabele game in de feature opgenomen. Spellen als het behoorlijk onderschatte Medal of Honor Airborne, Blazing Angels, Company of Heroes, The Darkness en vele anderen hadden ook hun plaats verdiend. De Nazi is nou eenmaal een verdienstelijke tegenstander geweest in tal van goeie games en daar komt gelukkig voorlopig geen einde aan. Met Sniper Elite 3 en Stuart Black’s Enemy Front hebben de fans van het genre in elk geval genoeg om naar uit te kijken deze maand. Ik weet in elk geval één ding: zolang ze mij Nazi’s blijven geven, blijf ik ze afknallen.
