Dus…, jij houdt van games… en hoe vaak per week game je precies? Ja hoor, daar is hij weer. De vraag der vragen. De vraag waar elke gamer letterlijk nachtmerries door heeft. De vraag die je op het moment dat je hem hoort laat rillen tot aan je kleine teentjes. De vraag van de niet-gamer die vind dat je bij elk uur, elke minuut, dat je aan games besteed verslaafd bent…
Laatst kreeg ik deze vraag dus weer eens voor mijn kiezen. Heel stiekem kwam hij aangeslopen terwijl ik enthousiast aan het vertellen was dat ik weer eens helemaal op ging in een game. Blijkbaar had ik al eerder in de week een berichtje op facebook, twitter of waar dan ook geplaatst dat ik zo blij was dat een specifieke titel bijna uit kwam. Foute boel, want tijdens de lunch kreeg ik van een collega de vraag: “Hoe vaak game jij dan eigenlijk per week?” Mijn wedervraag was meteen: “Hoezo, ben je bang dat ik verslaafd ben?” Het antwoord was duidelijk; ja.
Ik vraag me nog steeds af hoe het komt dat mensen die niet gamen vinden dat elke gamer verslaafd is. Het moment dat je zegt dat je van games houd lijkt het al of er een paar gevaarlijke belletjes gaan rinkelen in het hoofd van de niet-gamer want voor je het weet heb je een paar vragen over je game-gedrag aan de broek hangen. Lastig, want ik beschouw mezelf echt niet als ‘verslaafd’ en om dat keer op keer uit te leggen wordt op ten duur lichtelijk irritant. Om voor eens en voor altijd een weerwoord te creëren op deze nutteloze vraag denk ik dat onderzoek nodig is.
Wat maakt eigenlijk dat je verslaafd bent? Is het zo dat wanneer je 50 uur speelt je niet verslaafd bent en met 51 uur wel? 100 uur? 120 uur? 800 uur? Wacht… hoeveel uren zitten er ook alweer in een week? Misschien ligt het wel niet zozeer aan uren maar meer aan het feit dat je je sociale leven kwijt bent? Maar wat als je verslaafd bent aan Facebook, Twitter en Instagram? Dan heb je een sociaal netwerk waar je u tegen zegt! Wordt teveel Facebooken eigenlijk gezien als een verslaving? Wordt het geaccepteerd omdat iedereen Facebook heeft? Het is geen game maar je bent er wel mee bezig op een computer, of een tablet, of een telefoon. Wat dat betreft kan je nergens meer binnen lopen zonder minimaal twee mensen op hun telefoon bezig te zien. Nee, social media lijkt bij de niet-gamers niet te vallen onder verslaving, dat is gewoon je sociale contacten onderhouden. Komt het misschien doordat sommige mensen ‘volwassen’ worden en dan vinden dat gamen plotsklaps niet meer kan? Dat het voor kinderen is en als je het als volwassenen doet er vast een steekje los zit? Zoiets? Persoonlijk vind ik dat op www.gameverslaving.nl een hele mooie maatstaaf te vinden is of je verslaafd bent aan games.
Doordat men verslaafd raakt aan gamen, worden contacten met familie, school en/ of werk verwaarloosd. Ook zien we vaak dat de basisbehoeftes van de mens worden verwaarloosd zoals het eten en de persoonlijke hygiëne. “Het is toch moeilijk te begrijpen dat computeren belangrijker is als hygiëne en voedsel”, maar mensen met een gameverslaving zien dit niet meer in omwille van een video- of computerspel.
Daarnaast laten ze obsessief gedrag zien zoals het ‘volgende-keer-win-ik-wel’-fenomeen. Je sociale leven gaat naar de knoppen, je verzorgt je niet meer en gaat gillen wanneer je niet wint? Oké, daar kan ik mee leven. Het feit dat je geen contact meer zoekt met de buitenwereld, dat je niet meer naar je werk of naar school gaat, dat neigt inderdaad naar verslaving. Dan heb je natuurlijk nog steeds de groep online-gamers die meer sociale contacten hebben dan ik in het ‘echte’ leven maar ook deze groep reken ik mee omdat ik denk dat het inderdaad belangrijk is dat je de buitenwereld nog eens ziet. Wanneer je zo lang aan het gamen bent dat de postbode aanbelt om te vragen of die berg post weg kan om een brief door de bus te duwen… tja, dan ben je misschien te lang bezig geweest.
Bij mij wekt dat alleen de volgende vraag op: wanneer we dit als uitgangspunt nemen zijn er dan echt zoveel gamers verslaafd!? Op het moment dat ik door de stad loop, op het werk ben of in de auto zit zie ik nog steeds een heleboel mensen om me heen. Ze zijn niet verwaarloosd en hebben sociale contacten en ik kan me niet voorstellen is dat ik de enige gamer ben die daar tussen loopt. Dit zou dus betekenen dat er ook een heleboel gamers zijn die wel dagelijks naar buiten gaan en niet 365 dagen in een jaar achter de computer zitten. Op dezelfde website staat de hoeveelheid enorm mooi omschreven: Het begint als iets onschuldigs. Computerspelletjes horen er tegenwoordig bij in het leven. De meeste mensen kunnen dan ook zonder dat dit problemen geeft een computerspelletje spelen, maar 20% van deze mensen raakt wel in de problemen, en kunnen een spelverslaving ontwikkelen.
Aha! Dus eigenlijk is het maar 20% van de gamers die daadwerkelijk verslaafd raken aan gamen. Niet 100% zoals de niet-gamers beweren. De aantallen zijn bij lange na niet zo hoog zoals veel mensen denken. Die 20% ben ik het niet helemaal mee eens er werken namelijk meer dan tien mensen voor Gameparty en er is maar één echt verslaafd… 😉
We weten nu dus dat 20% daadwerkelijk verslaafd is maar de vraag blijft dan nog steeds waarom niet-gamers je verslaafd vinden hoewel je gewoon op je werk of school verschijnt. Doordat ik te nieuwsgierig ben voor mijn eigen bestwil en ik graag de confrontatie aanga met mensen wie mij verslaafd noemen zonder te weten waar ze het over hebben, heb ik het gewoon aan mijn collega gevraagd. “Nou, omdat je er zoveel geld aan uitgeeft en je zeker een paar dagen per week aan spelletjes besteed. Dat is toch zonde van je tijd?” Dat zijn twee punten waar ik niet tegenin kan gaan; Ja, het is duur. Ja, ik besteed er een paar dagen aan, meer dan een paar dagen zelfs. Dat laatste, daar kan ik wel iets over zeggen; nee, het is niet zonde. Dat zal de niet-gamer helaas nooit begrijpen en daardoor zal deze discussie, denk ik, altijd blijven bestaan. Hoe vaak en hoe vurig je ook de discussie in springt zal de niet-gamer nooit begrijpen waarom je een gamer bent.
Natuurlijk heb ik het wel geprobeerd en ergens denk ik dat mijn collega het iets of wat begreep na de volgende woorden: denk aan je hobby. Hou je van dansen? Voetbal? Handboog schieten? Hoe vaak sta je om vier uur op om naar een wedstrijd te gaan aan de andere kant van Nederland? Hoe prijzig zijn die bogen precies? Danskleding? Ook best prijzig toch? Dat is wat je doet voor je hobby’s! Met gamen is dit niets anders. Een hobby waar je je op kan storten omdat het lekker is om even in iemand anders zijn huid te kruipen, even te zijn wat je in het echte leven niet kan zijn. Hobby’s kosten geld en in hobby’s steek je tijd, niet omdat je er verslaafd aan bent maar omdat je er van geniet! Echt verslaafd zijn de meeste van ons dus helemaal niet. We zijn net zo verslaafd als de meeste vrouwen zijn aan shoppen of mannen aan de Formule 1. Ja, we kunnen net zo goed als de salsa danser om vijf uur ’s ochtends opstaan om te gamen zoals hij of zij naar een wedstrijd gaat. Natuurlijk willen we de volgende keer winnen! Je doet toch aan alles mee om te winnen? Waarom wil iemand die aan judo doet een zwarte band? Precies, de mens is competitief!
Waarschijnlijk zullen de niet-gamers en de gamers elkaar nooit helemaal begrijpen. Dat komt naar mijn idee niet doordat ze niet willen maar meer omdat ze hun tijd liever in andere dingen steken. Iemand die gek is van voetbal en in oranje juichpak voor de televisie zit zal ik bijvoorbeeld nooit begrijpen want dat is mijn ding dan weer niet. Het beste wat we er als gamers van kunnen maken is in te zien dat ze het toch niet zullen snappen en de keuze maken om een hevige discussie aan te gaan of ze voor lief te laten en onze tijd te gaan besteden aan onze Destiny…
Ha! zag je wat ik daar deed? De gamers snappen hem wel.
