In de immer groeiende reeks ‘klassieke titels op de Wii U’ zijn we vandaag aanbeland bij NES-game Donkey Kong Jr. en SNES-game F-Zero die via Virtual Console de overstap maken naar Nintendo’s nieuwste console.
Donkey Kong Jr.
Als je in deze tijd een game speelt waarin Mario de bad guy is, weet je dat je te maken hebt met een stukje videogame-geschiedenis. Waar iedereen gewend is aan Mario als besnorde goedzak die Peach uit de klauwen van de boosaardige Bowser moet redden, zijn de rollen in Donkey Kong Jr. dus omgedraaid: evil bastard Mario heeft knuffelaap Donkey Kong gevangen genomen, en het is aan diens zoon Donkey Kong Jr. om hem te redden uit de ijzeren greep (of loodgieterstang, zo u wilt) van de door en door slechte loodgieter.
De gameplay beperkt zich zoals veel games uit die tijd tot één simpel principe: omhoog klimmen. Je start onderaan in een level met als doel om helemaal bovenin je vader, Donkey Kong, te bevrijden. Deze simpele klim- en klautergameplay zou met voldoende variatie ook nu nog prima kunnen werken, alleen is die variatie net waar het in deze game aan ontbreekt. Je hebt maar vier verschillende levels die elkaar steeds afwisselen met een opgekrikte moeilijkheidsgraad. Begrijpelijk dat het heel wat was toen deze game net in de schappen lag, maar inmiddels zijn we eraan gewend om constant nieuwe dingen en omgevingen te zien. En dat is iets wat deze game niet biedt.
Maar goed, dat is hoe de game gewoon is en waar de ontwikkelaars die de game naar de Wii U geport hebben niks aan kunnen doen. Anders is dat met de besturing. Waar ik bij andere klassiekers voor de Wii U die ik gespeeld heb nooit problemen heb gehad met de controls, krijg ik de besturing van Donkey Kong Jr. gewoon niet in de vingers. Ik blijf te vaak van die situaties tegenkomen waarbij ik naar een volgend platform wil springen, maar ik de sprong steeds nét niet haal. Simpel op te lossen door de besturing net iets te tweaken.
Het maakt van Donkey Kong Jr. de minste Donkey Kong-game die ik persoonlijk gespeeld heb. Te weinig variatie en te veel irritatie. Jammer.
3/10
F-Zero
Van een minder geslaagde Virtual Console-titel naar een die juist zeer geslaagd is. F-Zero is een begrip in de wereld der videogames en liefhebbers vragen zich al jaren af wanneer Nintendo weer eens met een nieuwe game binnen de futuristische race-franchise komt? Een antwoord daarop hebben we nog steeds niet gekregen, maar met de SNES-versie van F-Zero als downloadable titel kunnen we in ieder geval alvast een beetje dat gevoel krijgen voor als die aankondiging er toch nog eens gaat komen.
Want wat een heerlijke game blijft dit toch. Bijna 25 jaar oud alweer, en het is eigenlijk ongelofelijk dat een game met zo’n leeftijd juist door graphics en geluid zo’n heerlijke stijl neer weet te zetten. Door de HD-graphics van de Wii U komen de felle kleuren nóg beter tot hun recht en ziet de game er strakker uit dan ooit. De opzet is onveranderd simpel: het doel is simpelweg om bij iedere race die je rijdt als eerste te eindigen. Per race rijd je vijf rondes, waarbij je voor iedere voltooide ronde een snelheidsboost krijgt. Het is mogelijk om op vijftien verschillende circuits te racen, wat zeker voor de tijd waarin deze game oorspronkelijk verscheen een behoorlijk aantal was.
En léuk dat dat is. Mijn gamend leven is pas begonnen ten tijde van de Nintendo 64 en de PlayStation 1 en zodoende heb ik amper NES- en SNES-games gespeeld. Ik heb me ook nooit voor kunnen stellen dat ik echt lol zou kunnen halen uit het spelen van zo’n plat 3D spelletje – al helemaal niet als het gaat om een racegame. Maar deze F-Zero is gewoon vet. Ten eerste dus vanwege die eerder genoemde looks, maar vooral vanwege de pakkende muziekjes en coole geluidseffecten. En natuurlijk nog belangrijker: de lekkere controls. Het is duidelijk dat de makers van Mario Kart (waarvan het eerste deel later uitkwam dan F-Zero) goed hebben gekeken naar de besturing van deze futuristische racer, want het speelt redelijk hetzelfde. Natuurlijk gaat F-Zero wel een stukje sneller, maar allebei de games spelen heerlijk soepel. Ook op de Wii U. Ik vond het zelf vooral erg lekker om deze game op de GamePad te spelen – eigenlijk een beetje als een handheld-game dus. Het leent zich er perfect voor om even snel een (of meer) rondje(s) te racen op de bank als je vriendin tv zit te kijken.
Ondanks zijn leeftijd blijft F-Zero een dijk van een game. Het enige echte nadeel dat ik zou kunnen bedenken is dat de game niet met meerdere spelers te spelen is. Maar voor de rest is dit gewoon een heerlijk spel, de beste Virtual Console-titel die ik tot nu toe gespeeld heb. 3DS- en DS-games incluis.
9/10
