Bayonetta 2 Review

Mijn afkeer voor het gros van de typische Japanse games is binnen GameParty behoorlijk gekend. Zodra er turn-based gevechten, groteske kapsels of hyperactieve gameplay aan te pas komt, wandel ik fluitend weg wanneer er games verdeeld dienen te worden. Er is echter één grote uitzondering op die regel en die komt uit de hoek van Platinum Games. Het is gek eigenlijk, want veel Japanser dan wat Platinum steevast aflevert kun je het niet bedenken. En toch hield ik van de overdreven snelle actie van Vanquish en Metal Gear Rising, van het spitsvondige originele van The Wonderful 101 en vooral van het extravagante van Bayonetta. Maak ik ook met Bayonetta 2 de juiste klik, of gaat Platinum voor mij dit keer een brug te ver?

Wie al naar het cijfer gegluurd heeft dat onderaan deze review bengelt weet alvast wat het antwoord is op de voorgaande vraag. Uiteraard ben ik wederom als een blok voor Bayonetta gevallen, hoe kan het ook anders? Bayonetta 2 is een sequel van het voorspelbare soort geworden, een opvolger die meer van hetzelfde bied aangevuld met enkele extraatjes. Dat een game meteen na het opstarten al erg vertrouwd aanvoelt kan een minpunt zijn, maar in het geval van deze Bayonetta 2 is het toch echt wel een zegen te noemen. Al na tien minuutjes sta je op een jetfighter een hectisch gevecht uit te voeren met een stelletje laaghartige cherubijnen en meteen heb je weer dat gevechtsysteem in de vingers zitten. Meteen wordt ook duidelijk dat Bayonetta vijf jaar geleden de lat enorm hoog wist te leggen als het om dit soort actie gaat en dat niemand in al die tijd ook maar in de buurt gekomen is van wat die game presteerde, tot nu dus. Bayonetta 2 is een erg voorspelbare sequel die meer van hetzelfde geeft, dat klopt, en daar mogen we verdomd blij om zijn.

Opvallend is ook het feit dat Platinum eigenlijk nauwelijks concessies gedaan heeft naar het nieuwe platform en publiek waarop de heks verschijnt. Er is uiteraard off tv play, wat lekker werkt, en er is een soort touchscreen besturing met de stylus die je echt niet wil gaan gebruiken in een hectische game als dit, maar daar stopt het dan ook. Dat je in Bayonetta 2 achievements kan unlocken, hier bewitchments genaamd, doet vermoeden dat de ontwikkelaar vroeger toch eerder een release op Xbox 360 en PlayStation 3 in gedachten had. Dat gezegd zijnde voelt Bayonetta wel degelijk vertrouwd aan op de Wii U, en hoewel een besturing met de Pro-controller het ideaal is om na te streven laat ze zich heus ook wel netjes besturen met de GamePad. Je snapt trouwens meteen wanneer je gaat spelen waarom de eerste Bayonetta ook omgeport werd naar de Wii U. Dit is een pure sequel die er van uitgaat dat je weet wat er in die vorige game gebeurd is en wie de personages zijn. Er wordt geen seconde verspild aan nieuwkomers bij het handje nemen, omdat de game staat te trappelen om het gaspedaal in te kunnen trappen. Voor nieuwkomers is het dus echt wel aangewezen om die eerste game te gaan spelen op de Wii U, of anders krab je al na tien minuutjes verward in je haar.

De kans is groot dat je, zelfs met de voorkennis van Bayonetta in gedachten, wat verwarring tegemoet gaat want het plot gaat naar goeie traditie weer alle kanten op. Het begint allemaal nog best rechtlijnig wanneer een gezellig potje shoppen ontaard in een spectaculair robbertje vechten op jetfighters en metrostellen en Bayonetta’s beste vriendin Jeanne het loodje legt en rechtstreeks de hel wordt ingezogen. Uiteraard trekt dit het plot op gang waarin Bayonetta op een epische queeste trekt om haar vriendin uit de klauwen van de onderwereld te redden. Nieuwe personages zoals Loki worden geïntroduceerd, oude bekenden zoals Rodin maken opnieuw hun opwachting en de verhaallijn begint gaandeweg al stel complexe kantjes te krijgen. Zeggen dat er soms, zeker in het middenstuk, geen touw valt aan vast te knopen is misschien overdreven, maar het kopje erbij houden is toch nodig. Bayonetta had er indertijd ook al een handje van weg om de actie te combineren met vele tussenfilmpjes en dat is in de sequel zeker niet anders. Dit is het soort game waarin je vijanden aan gort schopt met een gigantische uit haren gewoven laars op het ene moment, en een tussenfilmpje van dik zeven minuten bekijkt het andere. Sommige mensen zullen hier uiteraard op afknappen, maar voor mij loonde het helemaal de moeite. Hoe warrig het verhaal soms ook mag gaan lijken, boeien blijft het constant en het staat steeds in dienst van een emotionele finale die bij de meest memorabele in gaming lijkt te gaan horen.

De combat waar ik het eerder al even over had voelt intuïtiever aan dan ooit te voren. Je hebt in feite twee basismoves met haar handen en voeten die je constant kan combineren om sterkere combinaties uit haar haren te schudden. Het voelt erg toegankelijk, maar toch ontwaar je al heel snel een zekere diepgang in het vechtsysteem en rijg je de moves op een elegante manier aan elkaar. Ook het ontwijken van aanvallen voelt natuurlijker aan dan in de vorige game. Zolang je het hoofd erbij houd in de chaos kun je redelijk goed inschatten wanneer je een aanval kan ontwijken en op die manier Witch Time activeren, een effect waarbij de spelwereld eventjes in slo-mo gaat en aanvallen harder aankomen. Verkijk je niet op dat korte kopje dat onze favoriete heks nu draagt, de heks is krachtiger dan ooit tevoren. Je hebt bijna constant het gevoel dat je een zekere vorm van controle hebt in de gevechten en dat je spelpersonage krachtig genoeg is om de uitdagingen te counteren, met stijl. Een andere nieuwe feature die dat etaleert is de Umbran Climax. Wanneer een powerbalkje gevuld is kan Bayonetta eventjes lelijk huishouden met erg stevige aanvallen waar de meeste vijanden geen verhaal tegen hebben of je kan opteren voor een torture attack waarbij je tegenstanders bijvoorbeeld in een grinder trapt. Het leuke aan dit systeem is dat je kan kiezen om je wat ademruimte te gunnen als je omsingeld wordt, maar ook gewoon één vijand kan viseren die het je lastig maakt en die helemaal slopen.

Met dat heerlijke vechtsysteem onder de knoppen trek je dus op een avontuur dat elf uur duurt om te vervolledigen, en die rit verveelt geen moment. De game blijft je constant verrassen met groteske vijanden, rare plottwists, sfeervolle omgevingen en totaal bombastische setpieces. Dit is duidelijk het werk van een ontwikkelaar die weet waar hij goed in is en besluit dat lekker overdreven in de verf te zetten.

Rest ons hoofdzakelijk nog één vraag: Hoe ziet de game er nu uit op Wii U? Eerdere previews van de game spraken van visuals die niet beter zijn dan die van de game uit 2005 en een framerate die regelmatig inzakt. In de finale versie is daar gelukkig niks van te merken. De game loopt over het algemeen lekker vlot aan zestig frames per seconde en kent enkel een opvallende dip wanneer je de Umbran Climax activeert. Dat euvel is uiteindelijk verwaarloosbaar omdat je tijdens die Climax simpelweg met een botte bijl door de tegenstanders gaat en het een kleine toegeving is ten opzichte van de visuele pracht die je voorgeschoteld krijgt. Je gaat het niet verwarren met een game voor PlayStation 4, maar op vlak van design is dit toch een erg indrukwekkend mooie game geworden. Wat ook erg helpt is dat de game stukken meer kleur bevat dan in de vorige game. Bayonetta hanteerde nog een somber, beetje drab kleurenpallet, maar voor deze sequel wordt voluit voor felle kleuren gekozen. Het levert een visueel erg aantrekkelijke game op.

Dat Bayonetta 2 een onvervalste topper is zie je in vele aspecten, maar ook in de herspeelbaarheid. Je kunt in de shop nieuwe wapens kopen zoals een zweep of kettingzagen voor je schoenen en constant dingen wisselen om de speelstijl aan te passen. Je kan levels herspelen om te zoeken naar verborgen items zoals kraaien of unlockbare challenge arena’s en je kan je verkleden in een geliefd Nintendo personage. Het leuke is dat dit meer dan simpele skins zijn, maar dat de outfits effectief een impact op het vechten hebben. De eerste keer dat je Bayonetta verkleed als Samus Aran ziet morphen tot een bal kun je niet anders dan glimlachen. Heerlijke fanservice dit.

Slechts één onderdeel van het pakket heb ik nog niet echt kunnen benutten en dat is de Tag climax mode. Het concept van deze online mode is simpel, je vecht samen met een random partner in co-op een robbertje uit in een arena en degene met de meeste punten aan het einde wint. De crux van deze mode is dat je Halo’s kan inzetten, het ingame geld van het spel, en zo dus flinke bedragen kan verliezen of winnen. Omdat er online voorlopig nog weinig te beleven valt heb ik het even een kans moeten geven met een cpu-partner, het werkt, maar echt boeiend is het niet om doen in vergelijking met de campaign. Het is wat het is en dat is een simpele wave-modus, en simpel past dus echt niet bij Bayonetta. De enige echte waarde die de mode voor mij dan ook heeft is dat je vlot Halo’s kan verdienen die extra wapens en outfits kopen in de shop die je dan weer kan gebruiken in dat heerlijke avontuur.

Bayonetta 2 is simpelweg één van de beste actiegames ooit gemaakt. Het speelt als een droom, ziet er constant intrigerend en kleurrijk uit en heeft genoeg charme en lef om te blijven verbazen. Bayonetta 2 is wat het is, en dat is een betere sequel op wat ooit een klassieker was. Een niet te negeren pareltje voor de Wii U.