Als er iets is waar de gamesindustrie geen overdaad aan kent, dan zijn het wel legendes. Hoe graag Peter Molyneux het ook anders zou willen zien, de focus ligt eerder op de iconische personages die gecreëerd werden, niet op hun scheppers. Dat neemt niet weg dat er wel degelijk namen zijn die een bijzondere resonantie met zich meedragen. Ook gaming heeft haar Spielberg’s Kubrick’s en Hitcock. Wat bijvoorbeeld te denken van een Miyamoto? Zonder hem was er nooit sprake geweest van een paddo’s slikkende loodgieter. Of Gabe Newell? Die kerel laat fans al bijna acht jaar smachtend uitkijken naar een nieuwe Half Life, maar wist in tussentijd met Portal 2 wel één van de meest inventieve gameparels ooit aan de man te brengen. Weet je, als we het dan toch over ‘auteurs’ gaan hebben, mensen die echt hun stempel op een game weten te drukken, laat het ons dan vooral over Shinji Mikami hebben. De man leverde met Vanquish misschien de beste heksloze actiegame van de afgelopen jaren af in 2010, maar voordien stond de Japanner toch vooral bekend als de grondlegger van het survival horror-genre. Resident Evil en Dino Crisis? Yup, dat zijn volledig de geestenkindjes van Mikami. De man stond aan de wieg van het genre zoals we het nu kennen en heeft anno 2014 na jaren afwezigheid eindelijk een nieuwe boreling klaar. Het is een lelijke misvormde fucker geworden die luistert naar de naam Evil Within en geloof me vrij, zindelijk valt het jong echt niet te noemen. Tijd maken om de champagnekurken te laten knallen is dus wel degelijk op zijn plaats, al was het maar omdat de nodige moed indrinken geen slecht plan is wanneer je de wereld van Shinji Mikami betreed.
Sta me toe even met een bijl de deur in te hakken en The Evil Within gewoon de logische opvolger van Resident Evil 4 noemen. Resi 4 staat nog steeds geboekstaafd als de beste game in de reeks en één van de beste horror-games ooit gemaakt. Wat Mikami in die game deed was op meesterlijke wijze de roest van een vastgelopen genre schrapen en de gameplay toegankelijker maken, zonder in te boeten aan sfeer. Macabere kasteelgangen, kille mijngangen en verlaten dorpjes die verstoord worden door het onheilspellende geluid van een kettingzaag die het op je hoofd voorzien heeft. Dat vond je terug in Resident Evil 4, en dat is eigenlijk ook je deel in deze Evil Within. Daar waar Resident Evil met deeltje vijf en zes gewoon een lachwekkende parodie geworden is die dolgraag als actiegame gezien wil worden, pikt Mikami anno 2014 de draad gewoon weer op die hij zelf heeft laten liggen. Een gegeven dat extra in de verf wordt gezet door het enerverende geluid van een kettingzaag.
er zijn geen afbeeldingen gevonden
Exact drie minuten aan opbouw, meer tijd weigert de game te spenderen voor los te barsten in een chaotische spiraal van nachtmerries en monsters. We maken kennis met detective Sebastian Castellanos, een detective die opdracht krijgt een massamoord in een lokaal gekkenhuis te onderzoeken. Die prelude is het enige moment van kalmte voor de waanzin losbarst en je zestien hoofdstukken lang getrakteerd wordt op een ware greatest hits show van Mikami’s trukendoos. Waanzinnige monniken die door verlaten kerken dwalen, gemuteerde honden en rurale dorpjes waar de dorpelingen achter je aan zitten met kettingzagen. Fans van Mikami’s werk en vooral Resident Evil 4 komt het allemaal wel erg bekend voor. Nu zou je uiteraard kunnen gaan opperen dat we hier te maken hebben met een grootmeester die na jaren afwezigheid nog eens probeert te scoren met vorige successen, maar daar ga ik me in elk geval niet aan wagen. Al die beproefde shit die toen reeds eng was, is dat in deze game gewoon nog steeds. Wat ook helpt is dat Mikami wel degelijk moeite doet om nieuwe kaarten uit zijn mouw te schudden en behoorlijk wat variatie in het griezelen weet te stoppen. Naast de vele knipogen naar het vorige werk van de man zie je bijvoorbeeld ook invloeden van populaire horrorfilms van de afgelopen jaren in de vorm van creepy poppen, slachtkamers waar de karkassen niet bepaald dierlijk te noemen zijn en langharige vrouwen die als een groteske spin de muren op kruipen. Dat The Evil Within cliché na cliché opstapelt zou problematisch kunnen zijn, ware het niet dat de uitwerking op het randje van meesterlijk te noemen is. Rare camerafilters of veranderende perspectieven bedoeld om de speler te verwarren worden afgewisseld met de obligate jumpscare. Wanneer je dat koppelt aan een sterk gebruik van lichtbronnen en inktzwarte duisternis in combinatie met erg onheilspellende audio, dan krijg je een game die constant baad in een naargeestige sfeer.
Een gegeven dat ook zal helpen aan de horrorfactor van de game is dat het spelen ervan op alle vlakken aanvoelt als een helletocht. De game zit vol met monsters die steeds gortiger en lastiger worden en tegen het einde van de game ga je haast met weemoed terug denken aan de eenvoudige zombies en dolgedraaide dorpelingen uit vroegere chapters. The Evil Within is bevolkt met wezens die er hun raison d’être van gemaakt hebben je van je ledematen te scheiden, en zodoende gaat het al snel aanvoelen alsof de dood om elke hoek op de loer ligt in deze game. Uiteraard wordt je als speler niet geholpen door het feit dat de besturing van de game nog steeds stevig de voeten heeft in de vorige generatie spellen, ook op dat vlak lijkt de game namelijk enorm hard op Resident Evil 4. De camera werkt je regelmatig wat tegen, je personage bestuurt een stuk stroever dan je gewend bent en je hebt de kogels niet om alles wat je op wil vreten af te knallen. Veel spelers zullen hier ongetwijfeld hun tanden stuk op bijten, maar het maakt gewoon deel uit van de deal die je met de duivel, in dit geval Mikami, sluit.
Op zijn best is The Evil Within een ervaring die enerveert in de beste zin van het woord. Je denkt constant aan zelfbehoud wanneer je secuur door een onheilspellende omgeving beweegt. Elke kogel in je wapen voelt als een kostbaar goed aan en je zoekt constant methodisch de omgeving af op zoek naar een spuit die je fragiele leven weer wat kan verlengen. Je overweegt constant welke keuzes de beste zijn om te maken. Moet ik dat monster richting die boobytrap lokken, of ontmantel ik het zaakje om extra munitie te scoren met het risico dat ik gezien wordt? Dit is het soort gamen waar je handpalmen van gaan zweten, geloof me vrij.
er zijn geen afbeeldingen gevonden
Helaas, en deze voelde je vast al aankomen, is de game op zijn slechtst ook een ervaring die weet te enerveren in de slechtste zin. Voor een game waar de uitdaging zo hoog ligt is het savesysteem bijvoorbeeld veel te grillig. In principe slaat de game je vooruitgang op na elk groot moment, maar soms gewoon ook willekeurig tijdens een gevecht. Regelmatig echter liggen savepunten zo ver uit elkaar dat het gaat voelen alsof je op zoek bent naar een oase in de woestijn. Wanneer je voor de vijfde keer door die gang van het verlaten hospitaal dwaalt maakt die op zichzelf rijdende rolstoel echt geen indruk meer. Op zo een momenten doet het gebrekkige savesysteem gewoon afbreuk aan de gehele ervaring, en dat is zonde. Een ander moment waarop Mikami af en toe de grens tussen uitdaging en frustratie overschrijd is in de baasgevechten. Ze zien er heftig en eng uit, maar hen bekampen is vaak een frustrerend spelletje van trial and error. Je moet uitdokteren welke criteria er nodig zijn om die grote hufter het hoofd te bieden en dat betekent proberen en dood gaan tot je steeds een stapje verder komt in de puzzel tot succes. Op zich is dat geen onoverkomelijk probleem, ware het niet dat de tactieken die je dient te hanteren soms erg specifiek zijn en de laadtijden echt wel te lang aanvoelen wanneer je voor de tiende keer opnieuw aan de bak mag.
Ondanks die struikelblokken levert The Evil Within toch een memorabele ervaring op en dat valt volledig te wijten aan de beklemmende sfeer. Het verhaal zelf en de hoofdpersonages die het bevolken zijn misschien niet bepaald boeiend te noemen, maar de kracht schuilt in de vele heftige situaties waarin je beland. Op dat vlak is het een gulle game die je constant op je hoede houd en varieert tussen suspensevolle horror en gewelddadige smeerlapperij waarin niet op een litertje bloed gekeken wordt. The Evil Within is misschien niet zonder gebreken, maar de ouderwetse uitdaging en beklemmende sfeer zorgen voor wat je off the record eigenlijk gewoon de beste Resident Evil sinds deeltje vier kan noemen. Welkom terug Mikami.
[review pros=”+ Ouderwetse uitdaging
+ Sfeer en gezelligheid
+ Veel variatie” cons=”- Gebrekkig savesysteem
– Baasgevechten soms te lastig
– Verhaallijn en hoofdpersonage niet bepaald boeiend” score=82]
